Παρά την εκτεταμένη κρίση υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που απολαμβάνουν σχεδόν αναλλοίωτη την οικονομική και οικογενειακή τους ασφάλεια, έχουν κοντά την οικογένεια, διατηρούν το πλέγμα των κοινωνικών τους σχέσεων που συνήθως ενισχύεται και αναπτύσσεται από την επαγγελματική τους δραστηριότητα. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν υποφέρουν από τα αδιέξοδα εκείνων που βιώνουν την κοινωνική απομόνωση και την απαξίωση λόγω ανεργίας, τη διάλυση της οικογένειας εξαιτίας εκούσιας μετανάστευσης ή εξαναγκαστικής προσφυγιάς κι ούτε ασφυκτιούν από χρέη που είναι αδύνατον να ξεχρεώσουν. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν βασανίζονται από την οδυνηρή πραγματικότητα που βιώνουν πολλοί άλλοι ότι τα όποια επιτεύγματα στην ενήλικη ζωή τους, αυτά που υποτίθεται θα τους προστάτευαν, αποδείχτηκαν μέσα σε ελάχιστο χρόνο ανεπαρκή και αδύναμα στην πίεση του αμείλικτου ανταγωνισμού στο πλαίσιο του άκρατου φιλελευθερισμού που επέτρεψε, αν δεν επέβαλε κιόλας, “έξυπνες κινήσεις” παντός είδους ακροτήτων χάριν κυριαρχίας σ’ αυτόν τον ιδιότυπο παγκόσμιο ανταγωνισμό γεμάτο από λίστες ληστών.

Κρατώντας τον κόσμο… στο χέρι

Ο σύγχρονος ανταγωνισμός είναι πολύ διαφορετικός από εκείνον στο παρελθόν επέτρεπε την άνθηση κάθε επιχείρησης εφ’ όσον, βεβαίως, ο επιχειρηματίας ήταν ανοιχτόμυαλος, τολμηρός και πρωτοπόρος. Σήμερα ο ανταγωνισμός δεν αφορά χειροπιαστά προϊόντα που ελεύθερα πωλούνται και αγοράζονται∙ αφορά πρωτίστως εικόνες, προβολές και σχέδια των οποίων η αξία δεν εξαρτάται τόσο από τη χρησιμότητά τους στη ζωή του ανθρώπου, αλλά, κυρίως, από την επιβολή επί της αγοράς. Να σου πουν ότι αυτό χρειάζεσαι και να νιώσεις πως εν ζεις χωρίς αυτό. Αλλά, κι αν δεν συμμορφωθείς ως καταναλωτής που είσαι, θεωρώντας ότι έχεις άλλες προτεραιότητες, θα αναγκαστείς από τις πολιτικές που θα ακολουθηθούν αυστηρά προς εκείνη την κατεύθυνση. Κραυγαλέο παράδειγμα τα gadgets της τεχνολογίας. Δεν νοείται να μην αποκτήσεις π.χ. ένα καινούργιο κινητό ή τουλάχιστον να το δωρίσεις στο νεαρό μέλος της οικογένειας αντί, παραδείγματος χάριν, για ένα καινούργιο ζευγάρι παπούτσια. Το όμορφο κινητό κοστίζει πολύ περισσότερο άρα έχει μεγαλύτερη αξία υπό την έννοια ενός αποκτήματος κύρους γι αυτόν που θα το χρησιμοποιεί από ένα καινούργιο ζευγάρι αθλητικά παπούτσια που μπορεί να τα βρει πάμφθηνα και σε πολυκατάστημα τροφίμων. Μπορείς να φοράς φθαρμένα παπούτσια, αλλά δεν γίνεται να χρησιμοποιείς παλιό μοντέλο κινητού, αν θέλεις να είσαι κοινωνικά αποδεκτός. Το gadget πωλείται ακριβότερα όχι γιατί είναι χρησιμότερο, αλλά γιατί προσφέρει την αίσθηση της κυριαρχίας στον ιδιοκτήτη του πράγμα που δεν συμβαίνει με τα χρησιμότερα υποδήματα. Με το όμορφο κινητό στο χέρι έχεις την ψευδαίσθηση ότι κρατάς όλον τον κόσμο στο χέρι κι ας μην έχεις κάνεις ούτε βήμα με τα πόδια για την προκοπή σου.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ

Έτσι και η επιβίωση ή σωστότερα η άνθηση κάθε επιχείρησης, και των ομίλων τραπεζών, ταυτίζεται με την απόλυτη κυριαρχία σε μια οδό παραλογισμού. Αν πρόκειται απλώς να επιβιώνει, τότε, η νομιμότητα που ενδεχομένως τηρεί στα βιβλία της ουδόλως συνιστάται ως στρατηγική για την μακρόχρονη επιβίωσή της στο πλαίσιο του κυριαρχικού ανταγωνισμού. Η λογική και η νομιμότητα ισοδυναμούν είτε με πτώχευση είτε στην καλύτερη περίπτωση με δραματική απώλεια θέσεων εργασίας. Διότι η αξιολόγηση των αγαθών που ζητούνται κι εκείνων που παύουν να διατίθενται, ως ασύμφορα για την κερδοφορία επιχειρήσεων και εταιρειών, δεν έχουν σχέση με την εκτίμηση των ανθρώπων σε αυτά. Συχνά ούτε καν με τις πραγματικές τους ανάγκες. Η αξιολόγηση αγαθών και υπηρεσιών γίνεται από τα διαβόητα κέντρα που αποσκοπούν να επιβάλλουν είτε βραχυχρόνιες είτε μακροχρόνιες καταναλωτικές συνήθειες, ανεξαρτήτως των οικονομικών δυνατοτήτων και των επιθυμιών των καταναλωτών. Οι καταναλωτές είναι σκέτοι αριθμοί.

I have a dream!

Σήμερα οι άνθρωποι-αριθμοί στους οποίους απευθύνονται τα “αγαθά” είναι ανίκανοι να τα επιλέξουν ορθολογικά γιατί, τότε, η επιβίωση των επιχειρήσεων σταδιακά θα καθίστατο αδύνατη. Η κυριαρχία επί των συνηθειών των ανθρώπων είναι απαραίτητη για την κυριαρχία των επιχειρήσεων. Το εάν και τι παραχθεί δεν σχετίζεται με τη βιωσιμότητα του πληθυσμού στον οποίο απευθύνονται, αλλά με αυτόν καθ’ αυτόν τον ανταγωνισμό των εταιρειών σε παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό επίπεδο. Εάν π.χ. η αλυσίδα σου πει ότι σήμερα σε συμφέρει να αγοράσεις βόειο κρέας αντί ρύζι και όσπρια, τότε, το τραπέζι σου θα διαμορφώνεται ανάλογα με συνήθειες αντίθετες με εκείνες που ενδεχομένως θα είχες στην καθημερινότητά σου. Συνήθειες αντίθετες στο δικό σου συμφέρον.

Αυτό δεν ισχύει μονάχα για τη διατροφή μα για κάθε ανάγκη του σύγχρονου και εξαναγκαστικά ανταγωνιστικού ανθρώπου. Από το όνομα που θα δώσει στο παιδί του έως τις σπουδές και την εργασία που θα αναζητήσει και από το εάν θα στραφεί υπέρ ή κατά του ενός ή του άλλου κόμματος «όποτε κι αν αυτές γίνουν» κατά την προσφιλή φράση των πολιτικών. Όποτε κι αν γίνουν! Είναι γνωστό ότι η επιλογή των οδηγών ενός κράτους, όποτε γίνεται μέσω εκλογών, γίνεται σε ακανόνιστα χρονικά διαστήματα ανάλογα με το εάν η διενέργειά τους εξυπηρετεί τις επιλογές των κρατούντων τα ηνία. Τα κέντρα αξιολόγησης αγορών, συνηθειών και επιθυμιών της κοινωνίας βρίσκονται πάντα μακριά από την κοινωνία στην οποία επιβάλλονται. Επειδή η κοινωνία στην πραγματικότητα ουδεμία έχει σχέση με όλα αυτά, κάθεται μονίμως πάνω σε μια βόμβα και τρέμει μη κουνηθεί άτσαλα και σκάσει ολοσχερώς.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ

Άνθρωποι και αριθμοί καταντούν υπέρ το δέον φοβικοί. Αποφεύγουν να κινηθούν αφού η εμπιστοσύνη και ο λόγος τιμής έχουν χαθεί και υπάρχει μονάχα το μεγάλο ρίσκο με τα χαλασμένα δόντια που τους κλείνει πονηρά το αλλήθωρο μάτι. Η απώλεια κάθε υγιούς προοπτικής καταθλίβει τον υγιή πληθυσμό, ακυρώνοντας τον δυναμισμό του. Είναι η καινούργια ψυχοπάθεια που πλήττει δημιουργικούς ανθρώπους• εκείνους που θεωρητικά θα μπορούσαν να τραβήξουν ολόκληρη την κοινωνία έξω από την κινούμενη άμμο της οικονομικής και πολιτικής ανισορροπίας. Αλλά η αόρατη βόμβα των κέντρων αξιολόγησης που απειλεί να εκραγεί σε ανύποπτο χρόνο, καλλιεργεί το ισχυρό συναίσθημα ότι ουδείς συνετός υπό αυτές τις αβέβαιες συνθήκες μπορεί να αρθρώνει τη φράση: I have a dream! Πόσο μάλλον να το κάνει και πράξη. Πρέπει να είσαι παράτολμος και παράλογος, σου λένε, για να κουνηθείς. Πόσοι το αντέχουν αυτό;

Άσπρη μέρα ξέξασπρη…

Η βόμβα είναι ακριβώς αυτή η απενεργοποίηση δυναμισμού που έχει γονατίσει ηθικά ακόμα και εκείνους που διατηρούν ένα καλό επίπεδο ζωής. Έτσι, οι μόνοι που τολμούν να έχουν ένα όνειρο για τη ζωή τους είναι εκείνοι που δεν έχουν να χάσουν τίποτα άλλο εκτός από τη ζωή τους. Κι αν η κοινωνία μας έχει μια ελπίδα να συνέλθει, είναι η τεχνητή αναπνοή που θα μας δώσουν τα θύματα όλων των πολέμων, μόλις οι παγκόσμιοι καθοδηγέτες διοχετεύσουν αίμα για επιβίωση στις ξεθυμασμένες από κανονικότητα χώρες του πολιτισμένου μας κόσμου, που ξεχειλίζει από άρρωστο και καταστροφικό ανταγωνισμό. Διότι οι μόνοι που δεν πάσχουν από κατάθλιψη είναι οι αυτοβούλως μετακινούμενοι από χώρα σε χώρα με κάθε δυνατό και αδύνατο τρόπο. Αυτοί θα μας βοηθήσουν να βοηθήσουμε τους ακίνητους εαυτούς μας. Κι ενώ, σαφώς, θα τους εκμεταλλευτούμε, όπως συνέβη με τους παλιούς “παράτυπους μετανάστες” προ 25ετίας, εκείνοι θα εξακολουθούν να νιώθουν ξένοι, έχοντας όμως πλήρη συνείδηση και της ευκαιρίας να προκόβουν κοντά μας. Η κοινωνία μας, όμως, δεν έχει άλλο περιθώριο. Πρέπει να απασφαλίσει τη βόμβα της απενεργοποίησης του δικού της δυναμισμού, αν θέλουμε να ξαναδούμε άσπρη μέρα στη χώρα που ξιπάστηκε και ξέπεσε από την αφθονία της μαύρης απληστίας, τη χρόνια απερισκεψία και την αποβλάκωση της τεχνητής εικόνας της. Τους ξένους πάντα τους θέλαμε. Αμφίδρομη είναι αυτή η ανάγκη. Είναι καιρός να μαζεύουμε και μοναχοί μας την παραγωγή της δικής μας γης. Δύσκολο;

σχόλια αναγνωστών
oδηγός χρήσης