Βιώνουμε νέα τραγωδία, συνέχεια του ελληνικού δράματος ως «fait accompli». Την συνέχιση της παράδοσης της διαχείρισης της ζωής μας στους Τροϊκανούς διαχειριστές των τριών «Θεσμών», των τριών κακών της μοίρας μας.

Όχι μόνο εκείνοι που ψήφισαν για να αναλάβει ο Αλέξης Τσίπρας ως πρωθυπουργός, αλλά κι εκείνοι που είχαν ψηφίσει τους παραδοσιακούς υπέρμαχους της ευρωπαϊκής πορείας, τρίβουν τα μάτια τους.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ

Άσε εκείνο το 61% που ψήφισε ΟΧΙ, χωρίς να έχει καταλάβει τι ακριβώς σήμαινε αυτό, στο πρόσφατο δημοψήφισμα. Κι διαπίστωσε ότι θριάμβευσε το ΝΑΙ…

Αλλά εκείνο που αποτελεί το αποκορύφωμα του δράματος, είναι πως η προοπτική Grexit παραμένει ως απειλητική προοπτική, είτε σε κάποιο ράφι της βιβλιοθήκης του Σόιμπλε, είτε ως μελλοντική απειλή και ως θέμα αντιπαράθεσης στα τηλεοπτικά καυγατζίδικα.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ

Ποιος μπορεί να προβλέψει τι ακριβώς έχουν στο νου τους για μελλοντικά μέτρα, οι δανειστές;

Ποιος μπορεί να γνωρίζει ποια τα γεωστρατηγικά σχέδια της υπερατλαντικής δύναμης;

Ποιος μπορεί να προβλέψει τι διεργασίες θα γίνουν στο εσωτερικό μέτωπο;

Ένα γεγονός είναι αδιαμφισβήτητο. Αυτή η χώρα ουδέποτε υπήρξε ανεξάρτητη. Ουδέποτε κατόρθωσε να διαγράψει εθνική πορεία, προς το συμφέρον του λαού της.

Γεωπολιτικά –στρατηγικά ελέγχεται από το ΝΑΤΟ.

Οικονομικά από την λεγόμενη Ευρωπαϊκή Ένωση, που ωστόσο ελέγχεται από τραπεζικά και συμφέροντα μεγαλο-επενδυτών.

Τώρα πλέον η χώρα υφίσταται όχι ως κράτος, αλλά ως περιουσιακό στοιχείο των αποκαλούμενων «banksters» (σύνθετη λέξη από το bank-τράπεζα και gangster –δεν χρειάζεται μετάφραση). Αυτοί λοιπόν, έχουν ήδη υποχρεώσει να μπει στο πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων το μεγαλύτερο μέρος της δημόσιας περιουσίας και ουδείς γνωρίζει που σκοπεύουν να σταματήσουν.

Θέλουν να ρουφήξουν και την τελευταία ρανίδα αίματος του πτώματος που έδωσαν ζωή, ως νέου Φραγκενστάιν.

Η προηγούμενη «αριστερή παρένθεση»

Μια και τα οικονομικά που σπούδασα πριν δεκαετίες με καθιστούν ανίκανο να κατανοήσω την εικονική οικονομική πραγματικότητα, αναρωτιέμαι αν υπάρχουν κάποιοι –εκτός των συνήθως υπόπτων μεγαλοκαρχαριών- που είναι δυνατόν αν ευνοηθούν από την παρούσα κατάσταση.

Παρακολουθώντας την ολονύχτια «διαμάχη» των υπερασπιστών του «καλού» και του «κακού» στην χτεσινή συνεδρίαση της Βουλής, αναρωτήθηκα τι θα έλεγε αν μπορούσε να σχολιάσει τις σημερινούς εκπροσώπους μας, ένας πολιτικός μιας άλλη εποχής:

Ο διατελέσας τρεις φορές πρωθυπουργός Νικόλαος Πλαστήρας. Ο οποίος είχε πεθάνει πάμφτωχος σε στρατιωτικό ράντζο…

Ως πρωθυπουργός (είχε σχηματίσει δύο φορές κυβέρνηση συνασπισμού από κόμματα του κέντρου την περίοδο 1950-1952 που χαρακτηρίστηκε ως «κεντρώο διάλειμμα») είχε ασκήσει μετριοπαθή πολιτική με πλούσια δράση.

Είχε ασχοληθεί με την εξάλειψη των συνεπειών του Εμφύλιου και την οικονομική και κοινωνική ανασυγκρότηση, με ένα σοσιαλδημοκρατικό πρόγραμμα εθνικοποιήσεων, κοινωνικών παροχών, διανομής γης στους ακτήμονες, χορήγησης ψήφου στις γυναίκες κλπ.

Αλλά επειδή η χώρα «ουδέποτε ανεξάρτητη», επί των κυβερνήσεών του η Ελλάδα εντάχθηκε στο ΝΑΤΟ, έστειλε εκστρατευτικό σώμα στην Κορέα και εκτελέστηκε το ηγετικό στέλεχος του ΚΚΕ Νίκος Μπελογιάννης.

Το κόμμα του ΕΠΕΚ διασπάστηκε, και με το σύνθημα της Αριστεράς «Τι Παπάγος, τι Πλαστήρας» και τις ΗΠΑ να υποστηρίζει την εκλογή του στρατηγού Παπάγου, έχασε τις εκλογές στις 16 Νοεμβρίου 1952.

Γεωπολιτικό παιχνίδι

Αλλά ας επιστρέψουμε στην σημερινή πραγματικότητα.

Η ανεργία στα ύψη και τα νέα ταλέντα που μορφώθηκαν με τόσους κόπους, στο δρόμο της ξενιτιάς χωρίς προοπτική επιστροφής. Με την διάλυση της «ανεξάρτητης κρατικής οντότητας» και το χρέος της χώρας να τείνει σε δυσθεώρητα ύψη, δίνεται το απευκταίο παράδειγμα σ΄εκείνες τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, που ισορροπούν στην κόκκινη γραμμή του τρόμου: Ισπανία, Πορτογαλία, Ιρλανδία και Ιταλία με την Γαλλία να ακολουθεί… Θα παραμείνουν αυτές στην ΕΕ με κόστος την λιτότητα που επιβάλει η Γερμανία ή τι άλλο;

Πόσο θα αντέξει την φτωχοποίησή του ο Νότος προς όφελος του απόλυτα υπάκουου στο Βερολίνο Βορρά;

Η μήπως η υπερατλαντική δύναμη έχει αποφασίσει να εφαρμόσει -με κάποιες αναλογίες- το σχέδιο που δοκίμασε στην αλήστου μνήμης Γιουγκοσλαβία για το αντίπαλο δέος του δολαρίου;

Επειδή είναι προφανές ποιος κερδίζει από τον κατακερματισμό της Ευρώπης.

Κι ο ευρωπαϊκός εμφύλιος έχει ξεσπάσει. Δεν είναι αιματηρός πόλεμος όπως ο πρώτος και ο δεύτερος που προκάλεσε η Γερμανία. Είναι ο οικονομικός πόλεμος που έχει προκαλέσει και πάλι η Γερμανία.
Φτάνει να διευκρινισθεί αν αυτή τη φορά γίνεται κατ΄ εντολήν της Ουάσιγκτον.

Το παιχνίδι που παίζεται αυτή τη στιγμή στη διεθνή σκακιέρα δείχνει πως προς το παρόν, η ενιαία ΕΕ συμφέρει τις ΗΠΑ, όσο διαρκεί το ψυχροπολεμικό της παιχνίδι με τη Ρωσία και την Κίνα, όσο η Ευρώπη υπάκουα ακολουθεί τις αποφάσεις της Ουάσιγκτον. Επειδή κατακερματισμένη Ευρώπη σημαίνει εύκολη οικονομική λεία για τη Ρωσία.

Η σινο-ρωσική συνεργασία και η διεύρυνσή της με τους BRICS για την οικονομική επικράτηση απέναντι στις ΗΠΑ, δείχνει πως ως διακύβευμα έχει την Ευρώπη.

Η διάλυση της Ευρώπης θα σημάνει ότι υπάρχει προοπτική για το «νέο Δρόμο του Μεταξιού».
Η απόλυτη οικονομική υποταγή της Ελλάδας στον γερμανικό άξονα, αποτελεί την απαρχή του τέλους της ανεξαρτησίας των ευρωπαϊκών κρατών όπως ως τώρα γνωρίζαμε.

Η αμερικανική «μεσολαβητική» προσπάθεια σ΄ αυτήν την κατεύθυνση έδειξε σε ποια κατεύθυνση σπρώχνει το ΝΑΤΟ στη γεωπολιτική σκακιέρα.

Αδιέξοδο

Και αυτοί που πλήττονται, δηλαδή ο λαός ο οποίος καλείται να πληρώσει τα «λάθη» των πολιτικών που εφαρμόσθηκαν στην πλάτη του, ποια λύση θα του προσφέρει ενδεχόμενη προσφυγή στις κάλπες;
Θα έχουν να διαλέξουν ανάμεσα σε δύο αδιέξοδες λύσεις:

# Στην κατεύθυνση των κομμάτων που ως τώρα άλλα του υποσχέθηκαν και άλλα εφάρμοσαν
# Σε δύο μη δοκιμασμένες στον παρόντα χρόνο, αλλά αποδοκιμάσθηκαν από την Ιστορία αντίθετες πολιτικές: του ΚΚΕ και της ΧΑ.
# Στους νεόκοπους νεροκουβαλητές κάποιων συμφερόντων «με κάθε κόστος εντός ΕΕ»

Άρμεγε λαγούς και κούρευε χελώνες.

σχόλια αναγνωστών
oδηγός χρήσης