Η αλήθεια είναι πως η είδηση για τον Γιαν Φαμπρ με βρήκε απροετοίμαστη. Αυθόρμητα κι ενστικτωδώς, μου ήρθε στο μυαλό η λαϊκή ρήση: «Μάθανε πως ….. , πλακώσανε κι απ’ την Πέργαμο», ή καλύτερα – και πιο εύστοχο για την περίπτωση «…., πλακώσανε κι οι Φράγκοι».
Μπορώ φαντάζομαι να πω τη γνώμη μου όταν, ανατρέχοντας στο βιογραφικό του «σπουδαίου» Γιαν Φαμπρ και παρακολουθώντας κάποια video, έχω ήδη διαμορφώσει την άποψή μου. Σε μια εποχή που η performance έχει υποκαταστήσει την παράσταση και όσα περιέχει ένα καλλιτεχνικό πόνημα, όποιας φόρμας, τα πάντα υπόκεινται στους κανόνες της ‘μοντερνιάς’ (όχι του σύγχρονου, όχι της έρευνας).
Η ύβρις βρίσκεται ακριβώς εκεί. Και η μέγιστη κακογουστιά. Σώματα βαμμένα, πιτσιλισμένα με νερομπογιά, λικνίζονται τυλιγμένα σε άσπρα κουρέλια που παριστάνουν αρχαιοελληνικούς χιτώνες και ιμάτια, αφήνοντας ακάλυπτα κάτι άθλια- άνευ σφρίγους- παλλόμενα πέη.
Αυτά τα θεάματα μαζί με τις εκσφενδονιζόμενες γάτες ήταν που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην απόφαση του Υπουργείου Πολιτισμού; Πόσες εξετάσεις θα δώσει ακόμα η Κυβέρνηση για να αποδείξει τον «ριζοσπαστισμό» της σε όλα τα επίπεδα της πολιτικής; Πόση «δηθενιά» στην υπηρεσία της αποβλάκωσης και στο όνομα της πίστης στα ιδανικά της Ενωμένης Ευρώπης;
Και τώρα στρατεύεται και η Τέχνη του Τίποτα για να συμπαρασύρει στον όλεθρο. Πόσο πιο βαθιά στο βάραθρο; Πόσα πτώματα επί σκηνής για να κρύψουν τη γύμνια των ιδεών, της ουσιαστικής εξέλιξης, του σεβασμού στον Άνθρωπο και τα δικαιώματά του.
Η υπεράσπιση του «δικαιώματος της ελεύθερης έκφρασης» – της ασυδοσίας καλύτερα- καλύπτει την κατάργηση των ουσιαστικών και ζωτικών δικαιωμάτων και αποπροσανατολίζει από τις βασικές ανθρώπινες αξίες. Όταν βιαιοπραγείς στο σώμα της αρχαίας τραγωδίας, κλείνεις τα μάτια και στη σύγχρονη τραγωδία που συντελείται μπροστά σου και σε όσα μέλλονται να συντελεστούν και με την άδεια «της αστυνομίας». Όπου «αστυνομία» είναι η κατευθυνόμενη κουλτούρα και η ξιπασμένη εγχωρία αποδοχή. Αυτοί που αφορίζουν και αποφασίζουν τι είναι διεθνώς αποδεκτό, γιατί αυτό πληροφορήθηκαν.
Τα διαπιστευτήρια ήρθαν «μετά την απομάκρυνση εκ του ταμείου» και το μπουγιουρντί θα το πληρώσει και πάλι ο ελληνικός λαός. Και οικονομικά και πολιτισμικά.
Στα πάνω διαζώματα της Επιδαύρου θα παρακολουθούν θλιμμένοι όλοι οι άξιοι που τίμησαν το Χώρο.
Ντόπιοι και ξένοι. Πεθαμένοι και ζωντανοί.
Μαζί με τον Λαό που λαχταράει τη Μεγάλη Τέχνη που του ανήκει και του κρύβουν το πρόσωπό της. Ακριβώς επειδή ξέρουν τη δύναμη της ΤΕΧΝΗΣ και κυρίως του ΛΑΟΥ.
