Έτσι κατήντησαν την πατρίδα, την Ελληνική οι μισοέλληνες πολιτικατζήδες (οι πολιτικοί είναι μείζον αγαθό εν ανεπαρκεία) με τους σφουγγοκωλάριούς των. Οι αετονύχηδες και οι μακρυχέρηδες και οι αλαζόνες και οι αναιδείς, πολιτικατζήδες.
Χρόνια τώρα, ολόκληρη η πολιτική και η κοινωνική ζωή της Πατρίδας βοθρίζεται στα σκάνδαλα. Δομημένα, κουμπάροι, νταβατζήδες, Ζήμενς, Τσουκάτοι (ξεχάστηκε ο «στρατηγός» του Σημίτη, ο οποίος δεν ήξερε τίποτα;), βατοπέδια (τι απέγιναν τα πνευματικά βατοπαιδία του Εφραίμ και των συν αυτώ κολλυβιστάδων και θεομπαιχτών. Ξεχάστηκαν οι κολλυβιστάδες της rasadel;)
Υπουργοί-επιχειρηματίες, (κότερο, πλήθος διαμερισμάτων, καταθέσεις ευρωεκατομμυρίων), δηλώνουν, αναισχύντως και «ευθαρσώς» πλούσιοι στο πόθεν «αίσχος» τους, και, ανεπίδεκτοι μαθήσεως, εξακολουθούν να μπερδεύουν το νομιμοφανές με το ηθικό, διαλαλώντας πως το ηθικό είναι υποκειμενικό (!).
Πατριδέμποροι διαπραγματεύονται την Πατρίδα, διατυμπανίζοντας, αναισχύντως, ότι την σώζουν, εξοντώνοντας τους ανθρώπους της, ρίχνοντάς τους στην ανεργία και την φτώχια, ενώ αυτοί (πολλοί από αυτούς τους σωτήρες) κάτοχοι πολλών διαμερισμάτων άμα τε και βιλάτορας (κάτοχοι βίλας), εκλαμβάνουν τους πενόμενους πολίτες ως ηλιθίους υπηκόους και μικρόνοες υποτελείς.
Και οι άνθρωποι, που οικίζουν το κενό αυτής της Πατρίδας, την οποία οιακίζουν, κυβερνούν — Οίαξ: τιμόνι, δοιάκι—, εδώ και χρόνια, γαλαζοπράσινοι πολιτικατζήδες (οι πολιτικοί ένθεν κακείθεν σπανίζουν), αισθάνονται, παρίες. Ξένοι, στον τόπο τους. Πελαγωμένοι. Αδύναμοι. Φθαρμένοι κι αυτοί και διεφθαρμένοι, από φθαρμένους και διεφθαρμένους άρχοντες. Διότι, «Το της πόλεως όλης ήθος ομοιούται τοις άρχουσιν.» (Ισοκράτης)
Ο ΕΡΓΑΤΗΣ, μεροδούλι μεροφάι, κάθε μέρα στο δρόμο αξημέρωτα, κάνει το σκατό του παξιμάδι και κοιτάζει πως θα τα φέρει βόλτα, κάνοντας δυο και τρεις δουλειές.
Ο ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ, μισθοσυντήρητος, φυτοζωεί, μουτζουρώνοντας χαρτιά και προσπαθεί να επιβιώσει σε μια δουλειά που ποτέ δεν αγάπησε, γιατί τον αλλοτριώνει, δεν του προσφέρει την ικανοποίηση ότι αυτό που κάνει αναγνωρίζεται, και με τη λεγόμενη αξιολόγηση αντιμετωπίζει τον κίνδυνο της διαθεσιμότητας, αισθανόμενος έρμαιο κομματικών παρεμβάσεων αναξιοκρατίας και μετριοκρατίας. Η μετριοκρατία αναπαράγεται δια κλωνοποιήσεως, κλονίζοντας της αξιοκρατία.
Ο ΑΝΕΡΓΟΣ, στοιβάζεται στην ουρά για μια πρόσκαιρη απασχόληση, ανακυκλούμενης ανεργίας και χαλαρών σχέσεων εργασίας.
Ο ΝΕΟΣ, μισεί το σχολείο, το πανεπιστήμιο, που τον μισεί. Και αδιαφορεί, όταν δεν ξεφεύγει στο περιθώριο και δεν καταφεύγει στην ανεξέλεγκτη οργή κατά των πάντων.
Οι ΔΑΣΚΑΛΟΙ, ανήμποροι, πια, να εκπαιδεύσουν και να εμπνεύσουν, (με τρεις κι εξήντα για την παιδεία, τι εκπαίδευση να κάνουν; Πώς να εμπνευστούν και να εμπνεύσουν;). «Τους ανήλικους παίρνουν στον ώμο/ ενώ κι αυτοί ψάχνουν τον δρόμο» (Διονύσης Σαββόπουλος.)
Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ, ψωμοζεί με μια σύνταξη και όταν την πάρει η διεύθυνσή του έχει αλλάξει σε: Αγίου Πέτρου, Παράδεισος. (Μόνο στον Παράδεισο μπορεί να πάει με τέτοια σύνταξη). Κι αν προλάβει να την πάρει, τη σύνταξη, τα λεφτά έχουν τελειώσει την πρώτη βδομάδα.
ΚΑΙΡΟΣ ΝΑ ΚΑΘΑΡΙΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΟΠΡΟ ΤΟΥ ΑΥΓΕΙΟΥ.
Δίκαιη τιμωρία ζητά ο λαός, όχι εκδίκηση, για τους αργυραμοιβούς του οίκου της Δημοκρατίας.
Τους επίορκους δημόσιους λειτουργούς, που εν ονόματι της κομματικής τους δουλοφροσύνης ευτελίζουν κάθε έννοια δικαίου.
Τους φακελάκηδες όλων των δημοσίων υπηρεσιών, αλλά πρωτίστως τους φακελάκηδες γιατρούς του ΕΣΥ, που ευτελίζουν το λειτούργημά τους και εξαθλιώνουν τους, οικονομικά ασθενείς, αρρώστους τους.
Τους χρυσοκάνθαρους κηφήνες, που διοικούν τους Οργανισμούς με τις παχυλές αμοιβές και γνώμονα το ίδιον όφελος και όχι το συμφέρον των πολιτών.
«Και συ πήδα μαϊμού/ φουκαριάρα μαϊμού/ γερασμένη» (Διονύσης Σαββόπουλος).
Και συ λαέ βασανισμένε, πάντοτε ευκολόπιστε και πάντα προδομένε, θα τα ανέχεσαι όλα αυτά;
Να σου κλέβουν το ψωμί και τη σύνταξη;
Να σε περιφρονούν και να σε θεωρούν μια ψήφο μέσα στην κάλπη, οι κάλπηδες πολιτικατζήδες, με αντάλλαγμα ανεκπλήρωτες, προεκλογικές, υποσχέσεις;
Να σε ταπεινώνουν; Να σε λοιδορούν οι κηφήνες όλων των ειδών, οι λιμασμένοι για χρήμα και εξουσία;
Οι Σαλονάτοι σαλτιμπάγκοι της διανόησης, που σουσουδίζουν την Ευρώπη, σαν φτωχοί κομπλεξικοί συγγενείς, χωρίς να την καταλαβαίνουν;
Οι δημοσιογράφοι της αγράμματης πένας με λόγο Νεάντερνταλ;
Οι τραπεζιτοαγιογδύτες και τα χρυσοκωλόπαιδά τους (golden boys);
Οι τσιφτετελοέλληνες, νεοελληναράδες, πατριδέμποροι που λοιδορούν τους πατριώτες;
Όλοι αυτοί, οι σπουδαιογελοίοι αυνάνες οι οποίοι, ανίκανοι να γονιμοποιήσουν την πατρίδα τους, παθαίνουν οργασμούς με την Ευρώπη, που δύει μέσα στη βαρβαρότητα της ασύδοτης, παγκοσμιοποιημένης αγοράς, του χρήματος και της διαφθοράς.
Όλοι αυτοί έδωσαν αντιπαροχή την Ελλάδα για ένα τριάρι στις Βρυξέλες.
Αυτοί όλοι, οι χαλασμένοι, χαλούνε τον λαό.
Δουλώνουνε τον Έλληνα με τα ξυλοπόδαρα της εσπερίας, για να ξεχάσει πως για πόδια του έχει τις κολώνες του Παρθενώνα.
Τον θέλουν φτωχό και πένητα «ίνα γινώσκει τον τιθασευτήν.» Γιατί «αυτόν που τον τσάκισε η φτώχια ούτε να μιλήσει μπορεί ούτε να κάνει τίποτα, του ‘ναι δεμένη η γλώσσα: ανήρ πενίη δεδμημένος ούτε τι ειπείν ούθ’ έρξαι δύναται, γλώσσα δε δέδεται» (Θεόγνις)
Και ο πονηρός πολιτικατζής, ο αλιτήριος (καταστροφέας) της πόλεως, αγορεύει αδιάντροπα στην τηλεπαραμύθα, τάζοντας αδιάφθορους λαγούς με πετραχήλια διαφάνειας.
ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ! ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ!
Έλληνα Πατριώτη,
Γίνε Λαός-Δήμος, που την πόλη δυναμώνει. Γίνε Πολίτης-Οπλίτης της Δημοκρατίας σου. Διεκδίκησε και πάρε πίσω, το δίκιο σου, την περηφάνια σου και την αξιοπρέπειά σου, που σου στέρησαν οι ξεδιάντροποι πολιτικατζήδες και οι ντόπιοι σαπιοκοιλιάδες υπάλληλοι της Γερμανίδας.
Και τότε θα δούμε «κύριε ΜΑΛΑΚΑση ποιος εν τέλει θα γελάσει.» (Κ. Καρυωτάκης)
«Δεν επιτρέπεται να παραμένει ο άνθρωπος πάνω σ’ αυτήν τη γης με τα τέσσερα» (Οδ. Ελύτης)
