Έχω πολλούς φίλους γκέι όπως και μη γκέι και τραβεστί έχω φίλες, οι οποίες δεν συμμερίστηκαν καθόλου την παράνοια του ύμνου στη διαφορετικότητα της Γιουροβίζιον και της Αυστριακής τηλεόρασης.
Διαφορετικότητα δεν μπορεί να εμπνεύσει ένα πλάσμα ταλαιπωρημένο από την άρρωστη δημοσιότητα ενός εμπορικού υποπροϊόντος. Γιατί πολύ απλά όλοι εμείς οι φυσιολογικοί άνθρωποι γκέι και μη, τη διαφορετικότητα την βλέπουμε στην ταλαιπωρία των μεταναστών που πνίγονται με τα μωρά τους σε παγωμένες θάλασσες για λίγη ελπίδα, στις άνισες ευκαιρίες για τα παιδιά των μη εχόντων, των εργαζομένων και των άνεργων, στην σεξουαλική παρενόχληση των γυναικών από θρασύδειλους εργοδότες.
Εκεί η διαφορετικότητα είναι εμφανής και η μεταχείριση πραγματικά άνιση με μούσια ή χωρίς…
Αρκετά λοιπόν με τα ευρωπαϊκά παραμύθια περί σεβασμού των ανθρώπινου είδους. Όλοι αυτοί οι λαμπροί τύποι που προώθησαν την Conchita για να στείλουν υποτίθεται ένα διαφορετικό μήνυμα στον πλανήτη, είναι έτοιμοι να κηρύξουν πόλεμο ανά πάσα στιγμή για τα κεκτημένα τους, να θυσιάσουν τα παιδιά του κόσμου για τα απωθημένα τους και να γράψουν στα παλιά τους τα παπούτσια τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Με λίγα λόγια αντί sms το βράδυ της Γιουροβίζιον ως λαός που θυσιάζεται πιλοτικά για το οικονομικό θαύμα του μνημονίου, είχαμε χρέος να στείλουμε ένα και μοναδικό μήνυμα σε καθένα από τους αρχιτέκτονες της Ενωμένης Ευρώπης.
Έξω πούστη από την παράγκα! (προς αποφυγή πιθανών παρεξηγήσεων ο προσδιορισμός απευθύνεται στους ηγέτες και όχι στην συμπαθή Conchita η οποία σε σχολικό σκετς για την 25η Μαρτίου θα μπορούσε άνετα να παίξει το ρόλο του Αθανάσιου Διάκου)…
