Το πανηγύρι του ποδοσφαίρου. Ένα παιχνίδι που επιβάλλει και δικαιώνει την συνεργασία, αλλά και την άμιλλα (όχι τον ανταγωνισμό) μεταξύ των παικτών της ομάδας. Παιχνίδι τίμιο, αλλά και με σπαρτιατική ανοχή στο μικροπταίσμα, που δεν γίνεται αντιληπτό. Παιχνίδι δίκαιο, που τιμωρεί άμεσα τη βρωμιά (foul), που δεν ανέχεται την πουστιά (off side), που επιβάλλει τη θανατική ποινή (penalty) σε όλη την ομάδα για απαράδεκτη συμπεριφορά ενός παίκτη, αλλά δίνει και την αμυδρή πιθανότητα της ακύρωσής της, στον μοναδικό υπερασπιστή της ομάδας, το τερματοφύλακα.
Παιχνίδι όμως, που οι παράγοντες, οι «παράγκες» και οι τυφλωμένοι οπαδοί (όχι φίλαθλοι) το κατάντησαν χρηματιστήριο παικτών, φωλιά φανατισμού και αλλοφροσύνης, ξέσπασμα αγρίων ενστίκτων.
Ο διαιτητής σφύριξε την έναρξη του αγώνα της λήθης των προβλημάτων.
Τώρα μπάλα. Ξεχάστε όλα τ’ άλλα.
Οι ελληνάρες, καρτερώντας ρουσφέτι, «ρουσφετατζήδες» πολιτικούς ψηφίζουν, κι ύστερα διαμαρτύρονται για τους χαλασμένους πολιτικούς.
Ξετσίπωτοι, ξεκατινιάζονται στα μεσημβρινά αποκαλυπτήρια και βγάζουν και το φύλλο της συκής της ψυχής τους στα βραδινά γυμνωτήρια της ανθρώπινης ύπαρξης προς δόξαν των μετρήσεων και των νεόπλουτων «δημοσιογράφων».
Κερδοσκοπούν ασύστολα, νέο-μαυραγορίτες, με το υστέρημα του διπλανού τους, με την ανάγκη του γείτονα.
Μισούν τις πόλεις τους, που κι αυτές, με τη σειρά τους, τους μισούν. Όμοιος στον όμοιο. Δρόμοι αδιάβατοι, βομβαρδισμένοι με λακκούβες, συγκοινωνίες ακίνητες, πεζοδρόμια αδιάβατα, που μπορείς να πας αδιάβαστος από τον μηχανόβιο που βιάζεται ή να πέσεις, μέσα στο λάκκο της ΔΕΗ, της ΕΥΔΑΠ ή άλλου δημόσιου φορέα του «σταρχιδισμού» (Ανδρέας Ρουμελιώτης ο πλαστουργός). Δρόμοι γεμάτοι με τα σκουπίδια τους, φιλανθρωπική προσφορά στους παρίες της ζωής, που τα ανασκαλεύουν ψάχνοντας ένα ξεροκόμματο, όταν δεν κάνουν ουρές για τα συσσίτια φιλανθρωπίας του Δήμου και της εκκλησίας.
Αλλοτριωμένοι, αποξενωμένοι, περιθωριοποιημένοι μέσα στον άγριο, απάνθρωπο, ατομισμό του νεοφιλελευθερισμού, δεν ενδιαφέρονται παρά μόνον για «την πάρτη τους». Και «γαία πυρί μειχθήτω». Ανευλαβής απόδοση για τους (εκ)παιδευτές των παιδιών μας: «κι οι άλλοι ας παν’ να γ…».
Χτίζουν τα αυθαίρετά τους στα καμένα δάση, στα καμένα πνευμόνια των παιδιών τους. Χτίζουν τη θάλασσα, μαζί με τις ψυχές τους.
Μπάλα, λοιπόν, κι αφήστε όλα τ’ άλλα.
Θα περάσουμε όμορφα και, όμορφα, θα μας «περάσουν», στα μουλωχτά, και άλλα μνημόνια, χωρίς ούτε φωνή ούτε σκούξιμο, αφού, στην τηλε-δημοκρατία μας, τα μνημόνια είναι ανάγκη, ακούστε τον τηλε-ατσερβελάκη (α: στερητικό και τσερβέλο: εγκέφαλος), τον κενόκρανο..
Ποιος; τώρα, γιατί; και πώς; ν’ ασχοληθεί:
Με τις τουρκικές προκλήσεις στο Αιγαίο, στη Θράκη, στην Κύπρο.
Με τους λεονταρισμούς των Σκοπίων.
Με την ηλίθια κυνικότητα του «Τρόμπα-Τράμπ»
Με την υποκρισία των Ευρωπαίων.
Με την «ψύχραιμη», κομψευριππιδική (όρος του Αριστοφάνη), εξωτερική μας πολιτική.
Με τους νταβατζήδες, του πολιτικατζήδες, του λαομπαίχτες, τους χαλασοχώρηδες και γλωσσοχαλαστήδες
Με την αδιαφορία της πολιτείας για την πόλη και τους πολίτες της.
Με όλα αυτά, που χρόνια τώρα, και καθημερινώς, μας πληγώνουν,
«Υποκριτή αναγνώστη! όμοιέ μου, αδερφέ μου!: hypocrite lecteur! mon semblance, mon frère!» (Charles Baudelaire)
Το της πόλεως όλης ήθος ομοιούται τοις άρχουσιν» (Ισοκράτης)
Η Πόλη μας.
Οι Πολιτικοί μας.
Οι Εαυτοί μας.
