Μαθητής μόλις της Α’ Δημοτικού, όταν σχολνώντας με τη σάκα στο χέρι, κοντοστάθηκα στη γωνία του σχολείου όπου υπήρχε ένα τραπεζάκι με προσκόπους. Μπροστά τους ανοιγμένο ένα από εκείνα τα τεράστια λογιστικά τετράδια. Συγκέντρωναν υπογραφές να στείλουν στη βασίλισσα Ελισάβετ, για να μην εκτελεσθούν οι Καραολής και Δημητρίου.
Είχα υπογράψει κι εγώ.
Αυτή θυμάμαι ήταν η πρώτη μου πολιτική πράξη.
Το Κυπριακό από τότε είχε σημαδέψει τη σκέψη μου. Στο ραδιόφωνο παρακολουθούσα ανελλιπώς την εκπομπή που ξεκινούσε με το εμβατήριο «Σκέπασε μάννα…» κι είχε ειδήσεις για την Κύπρο.
Θυμάμαι ακόμη -θα ήμουν μαθητής του γυμνασίου- όταν ήρθαν και μας ξεσήκωσαν φοιτητές, να πάρουμε μέρος σε διαδήλωση για το Κυπριακό.
Εκείνο ήταν το πρώτο μου σκασιαρχείο.
Ως δημοσιογράφος όποτε αναφερόμουν στη σύσκεψη για τις εξελίξεις στο Κυπριακό, μου είχε εντυπωθεί η έκφραση που ακουγόταν από διαφόρους: «Δεν πουλάει».
Την θητεία μου υπηρέτησα στην Αλεξανδρούπολη – ΔΕΑ ΠΒ- στο Πυροβολικό.
Εκεί το βράδυ της 19ης προς 20ή Iουλίου μαζέψαμε όλο το στρατόπεδο στα «ΡΕΟ» και πρωί-πρωί ξεκινήσαμε για «Άσκηση».
Ξημερώματα, καθώς είχα επιστρέψει στο δωμάτιό μου για να πάρω μαζί μου το σάκο και το ράντσο, πριν μας μαζέψει το λεωφορείο αξιωματικών, είχα ακούσει από τον αμερικάνικο σταθμό της Καβάλας ότι «είχαν πέσει Τούρκοι αλεξιπτωτιστές στην Κύπρο». Μαύρα φίδια μ΄έζωσαν.
Όταν πηγαίνοντας στο στρατόπεδο το είπα στον διοικητή, πήρα την αποστομωτική απάντηση: «Δεν σου έχω πει να μην πιστεύεις τις λένε για μας οι ξένοι ραδιοφωνικοί σταθμοί»…
Στον εσωτερικό δρόμο –όχι τον παρέβριο- για να μη μας βλέπει απ ‘ απέναντι ο εχθρός, Σχηματίστηκε ατέλειωτη αυτοκινητοπομπή αλλά και με τα άρματα που κατευθύνονταν στα σύνορα.
Οδηγώντας κι εγώ ένα φορτηγό γεμάτο βαρέλια με καύσιμα άκουσα στο τρανζίστορ για την επιστράτευση. Και ήρθε η εντολή να φορέσουμε διπλό κράνος. Κοιτάζοντας γύρω είδα πως διασχίζαμε ένα ατέλειωτο σιτοβολώνα.
Και σκέφτηκα ποιος θα γλίτωνε σε περίπτωση που μας βομβάρδιζαν. Στο τέλος της φάλαγγας με το ΡΕΟ γεμάτο βαρέλια και ν΄ακολουθούν δύο ακόμη βυτιοφόρα με βενζίνη…
Ξημερώματα Κυριακής, φτάσαμε στη Νέα Βύσσα. Εκεί πήρα διαταγή να καλύψω τα φορτηγά με τα καύσιμα και τα βυτιοφόρα, στις αυλές των αγροκτημάτων.
Μετά λίγες ημέρες, μεταφερθήκαμε στα σκηνάκια, έξω από το Νεοχώρι Ορεστιάδας, δίπλα σ΄ένα παραπόταμο του Άρδα, όπου και μείναμε επί έξι μήνες.
Από το τρανζίστορ άκουγα με αγωνία τις εξελίξεις στην Κύπρο. «Αττίλας ΕΝΑ και ΔΥΟ».
Τριάντα και πλέον χρόνια μετά, όταν είχα βρεθεί στην Κύπρο, είχα πάει για προσκύνημα στα «Φυλακισμένα μνήματα» και απέτισα φόρο τιμής στους εκτελεσθέντες από τους Εγγλέζους. αγωνιστές της ΕΟΚΑ.
Το Κυπριακό μου κόστισε μόλις τέσσερις μήνες παραπάνω θητεία. Σε άλλους φυσικά έχει κοστίσει τη ζωή και σε άλλους την περιουσία.
Αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα για το Διεθνές Άδικο. Που έχει παραμερίσει τις αποφάσεις του ΟΗΕ για “ΕΙΣΒΟΛΗ και ΚΑΤΟΧΗ”.
