Σίγουρα η επικοινωνιακή πίεση που ασκείται στον ΣΥΡΙΖΑ από το κυβερνητικό μέτωπο και τους Ευρωπαίους εταίρους του (εάν υπάρχουν πλέον) δεν είναι αμελητέα.
Γνωστή η τακτική της εκάστοτε κυβέρνησης, να κινδυνολογεί σε υπερθετικό βαθμό εις βάρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης προεκλογικά. Στην προκειμένη περίπτωση βέβαια δεν έχουμε εκλογές, βρισκόμαστε όμως ένα βήμα πριν από αυτές και η πολιτική κρίση, η οποία συνοδεύεται από την εκτίναξη των σπρεντ στα ελληνικά ομόλογα και την κατάρρευση του Χρηματιστηρίου, δίνει μια γεύση για ό,τι πρόκειται να ακολουθήσει.
Υπάρχει κίνδυνος εξόδου της χώρας από το ευρώ λόγω των σκληρών θέσεων του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στους δανειστές;
Θεωρητικά ναι. Εάν, με λίγα λόγια, ο Αλέξης αποφασίσει να ακολουθήσει κατά γράμμα τις απειλές του και οι δανειστές κλείσουν τη στρόφιγγα, το ενδεχόμενο να δούμε την πόρτα της εξόδου είναι σχεδόν σίγουρο.
Σίγουρο δεν είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα ακολουθήσει μια τέτοια τακτική. Θα προσπαθήσει βεβαίως να αποκομίσει κάποια οφέλη, προκειμένου να μην απομυθοποιηθεί στους ψηφοφόρους του, αλλά οι μεγαλοστομίες και τα συναφή θα πάνε περίπατο. Τι ακριβώς θα ακολουθήσει είναι δύσκολο να το προβλέψει κανείς με ακρίβεια.
Θα αντέξει στους εσωκομματικούς κραδασμούς; Θα μπορέσει να υλοποιήσει εν μέρει αυτά που υπόσχεται, αμβλύνοντας έστω τις γωνίες, χωρίς να μετατραπεί σε ένα ευάλωτο και ασταθές κυβερνητικό σχήμα; Θα εγκαθιδρύσουν το δικό τους καθεστώς ο Αλέξης και η παρέα του, κατά τα πρότυπα του Ανδρέα Παπανδρέου, ή θα καταρρεύσουν υπό την πίεση των εσωτερικών τριβών και των εξωτερικών αμφισβητήσεων;
Ένα είναι σίγουρο. Η παράταση των δύο μηνών (Ιανουάριος-Φεβρουάριος) που πήραμε από την τρόικα προκειμένου η τελευταία να μετατραπεί σε μηχανισμό στήριξης και τα 1,8 δισ. δεν αποτελούν πανάκεια για το ελληνικό χρέος και το τεράστιο πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε. Οποιοσδήποτε επιπόλαιος χειρισμός από οποιαδήποτε πλευρά, ακόμα και οι λεκτικές ακρότητες ενός Άδωνη Γεωργιάδη περί Μικρασιατικής Καταστροφής, μπορούν να επισπεύσουν την πραγματική καταστροφή, με τα όρια της οποίας ερωτοτροπούμε εδώ και αρκετό καιρό.
Ούτε χρόνος για χάσιμο υπάρχει ούτε περιθώρια για φθηνές και επιπόλαιες πολιτικές συμπεριφορές. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τον Αύγουστο του 2012, όταν η Μέρκελ έστελνε δύο C-130 με χαρτονομίσματα στο «Ελευθέριος Βενιζέλος» για να αποφευχθεί το κραχ και η κοινωνική αναταραχή; Βεβαίως, τότε κινδύνευε και η ίδια μαζί με τους υπόλοιπους εταίρους, κι έτσι κανένας δεν μπορεί να πάρει όρκο ότι το έκανε από αγάπη για τη χώρα μας.
Τότε αλλά και λίγο νωρίτερα χάθηκε η μεγάλη ευκαιρία να απαιτήσουμε το κούρεμα του αστρονομικού χρέους που φορτώθηκε στις πλάτες του λαού μας, δυστυχώς όμως η πολιτική μας ηγεσία δεν μπόρεσε να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Τότε ο λόγος οποιουδήποτε Αλέξη μπορούσε να πιάσει τόπο και οι απειλές μας να αποτελούν πραγματικές απειλές και όχι πομφόλυγες…
Σήμερα τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά. Οι συνέπειες για τους εταίρους μας είναι διαμετρικά αντίθετες με εκείνες που μας αναλογούν. Για εκείνους απλώς υπαρκτές. Για εμάς καταστροφικές.
Αρκεί να σκεφθεί κανείς ότι σε περίπτωση έξωθεν απειλής, λόγω έλλειψης πιστοληπτικής ικανότητας, η χώρα μας θα διαθέτει πολεμοφόδια για πόλεμο μόνο τριών ημερών…
Μία λύση υπάρχει. Κυβέρνηση και αντιπολίτευση να πείτε όλη την αλήθεια στον λαό και να αναλάβετε τις ευθύνες σας. Άλλωστε, σε περίπτωση αποτυχίας της μίας ή της άλλης, τελικός αποδέκτης των συνεπειών θα είναι μόνον ο λαός και όχι τα ταμεία των κομμάτων σας.
