…ή όταν το χρήμα είναι η μόνη απεικόνιση της αξίας του ιερού προσώπου, στην εποχή της τερατώδους δύναμης που έχει αποκτήσει το τραπεζικό, διαπλανητικό σύστημα διακυβέρνησης.
Από την εποχή της χαρούμενης επιστήμης, έκδοση που συνέπεσε με το θάνατο του Μαρξ, και τους μελαγχολικούς στοχασμούς του minimamoralia, η ζωή έχει υποστεί ανεπανόρθωτες βλάβες.
Τα ορατά τραύματα της ήταν οι δύο Παγκόσμιοι Πόλεμοι, ο εκβιομηχανισμένος θάνατος του Άουσβιτς και η κατάρρευση της ουτοπίας του υπαρκτού σοσιαλισμού και των γκούλαγκ. Κάθε ελπίδα για ανθρώπινο πρόσωπο στη βιομηχανική εξέλιξη, στην ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων καιστο μοίρασμα του πλούτου της τεράστιας παραγωγής τους, σε όλον τον κόσμο καταρρέει, σήμερα, με μια μόνο διαχωριστική γραμμή (Th. Adorno) Τους πεθαμένους, θύματα της απόλυτης φτώχιας στα σύγχρονα γκέτο των ταπεινωμένων χωρών.
Αυτών που στέλνουν καραβιές και ανθρώπινα καραβάνια για να πνιγούν αλλά και να πνίξουν τα όνειρα των πλούσιων χωρών που ζουν την ψευδαίσθηση της όασης μιας συνεχούς ανάπτυξης, με καλή ζωή για μερικά, τυχερά εκατομμύρια, που ζουν στην ευρωπαϊκή λεκάνη και στις βόρειες πολιτείες της Αμερικής.
Οι ζωντανοί –νεκροί του Κάφκα είναι, πλέον, δισεκατομύρια που δεν έχουν να χάσουν, παρά μόνο το θάνατο τους. Για αυτό και είναι έτοιμοι να πληρώσουν ακόμα και για να πνιγούν στη Μεσόγειο. Το σύνορο για μια καλύτερη ζωή στην Ευρώπη, την ήπειρο της νοικοκυρεμένης ζωής, και των χωρών που, αν είχαν τη δύναμη, θα έκαναν και τον τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Όχι για να μοιράσουν ξανά τα σύνορα, αλλά για να μειώσουν τον αριθμό των φτωχών που μεταναστεύουν από τις ανύπαρκτες ζωές που είχαν στις χώρες τους.
Η Αφρική πεθαίνει από αρρώστιες και από έλλειψη νερού. Η Ασία, από τον υπερβολικό αριθμό των φτωχών, που στις εμπόλεμες συνθήκες το δίλημμα τους είναι απλό: ή μας σκοτώνουν ή πνιγόμαστε μόνοι μας. Η Σισσύφεια πορεία του ανθρώπου από το σκοταδισμό και τις προκαταλήψεις για τις φυσικές καταστροφές της πρωτόγονης ζωής, βρίσκεται, σήμερα, αντιμέτωπη με την, ακόμα πιο, ολοκληρωτική καταστροφή ή την πλήρη υποδούλωση. Από τον ορθολογισμό και το διαφωτισμό, όπου ο δούλος θα γινόταν πολίτης, οι άνθρωποι ξαναβρέθηκαν στην ανάγκη να προτιμούν την ασφάλεια της δουλείας, αντί της ελευθερίας επιστροφής στη Ρουσσωϊκή φύση, σύμφωνα με την οποία «όλοι οι άνθρωποι γεννιούντια ελεύθεροι».
Το, δήθεν, νέο γίνεται, με μαγικό τρόπο τόσο παλιό, όσο η δουλεία των μαύρων που πήγαιναν αλυσοδεμένοι στη νέα χώρα. Τότε που η επιστήμη μαζί με την αναγκαιότητα της παραγωγής πλούτου μόνο για τους υγιείς, έξυπνους και πλούσιους, ήταν το εισιτήριο για την είσοδο τους στο βασίλειο της ελευθερίας και του ονείρου για μία εξανθρωπισμένη κοινωνία. Μία κοινωνία όπου όλοι θα είχαν ίση μεταχείριση απέναντι στο νόμο και παράλληλα τη δυνατότητα να πουλούν το μόνο προϊόν που διέθεταν. Την εργασία τους.
Η ελευθερία υπό τον καπιταλισμό, η κοινοβουλευτική δημοκρατία, η καθολική ψηφοφορία και η αρχή σύμφωνα με την οποία η ατομική διάκριση θεμελιώνεται μόνο στο κοινωνικό καλό μοιάζουν, πλέον, με τη μεταφυσική της χριστιανικής αλήθειας, ότι οι φτωχοί θα πάνε στον παράδεισο μετά το θάνατο της επίγειας κόλασης που είναι υποχρεωμένοι να ζουν. Μόνο για να ελπίζουν να πεθάνουν, είτε με τα πραγματικά πυρά των πολέμων, είτε με τα συμβολικά πυρά της απώλειας της ανθρώπινης αξίας, σε μία κοινωνία που η κατανάλωση και η κακή ζωή για τους λίγους μοιάζει να είναι η μόνη διέξοδος.
Ο σύγχρονος υπεράνθρωπος του Νίτσε, αλλά και του χρηματιοστηρίου νικά κατά κράτος την όποια συλλογικότητα και αλληλεγγύη των ταπεινών και καταφρονεμένων.Η φτώχια και η αποτυχία στην σύγχρονη μηχανή ιδεών για την επιτυχία ως μοναδικής οδού για την επίγεια ζωή θυμίζει πλέον την λέπρα ..και τις σπιναλόγκες που την απομόνωναν για μη τρομάζουν οι πλούσιοι και υγιείς από τους εφιάλτες της μετάδοσης στο σώμα μιας πραγματικότητας, που φοβούνται πως μπορεί γεμίσει πληγές από την επιδημική πλέον μορφή που η φτώχια εγκαθίσταται ακόμα και στα πιο ακριβά και προφυλαγμένα προάστια των πολιτισμένων.
Κρύφτε τους φτωχούς, τους μαύρους στο χρώμα του δέρματος, αλλά και τους ανθρώπους με λευκό δέρμα και μηδενική ανταλλακτική αξία στη σύγχρονη αγορά εργασίας, όπου το μόνο δικαίωμα στη δουλειά είναι Η ΔΟΥΛΕΙΑ!
Αγοράζω το σώμα σου και όχι το μυαλό σου. Ο θάνατος σου, εξάλλου, για μένα πάλικέρδος είναι, αφού θα είσαι αναγκασμένος να πουλήσεις μία περιουσία αγαθών για να αγοράσεις ένα ταξίδι για τον Άδη. Ένα ταξίδι που η βιομηχανία του πλούτου και των παραστάσεων μπορεί να στο πουλάει όσο αξίζει ένας σύντομος, αλλά και σίγουρος θάνατος είτε από σφαίρες, είτε από πνιγμό.
«Τις λέξεις τις μπασταρδεμένες τις κοιτάζω κατάματα, στην αγορά. Τις πλένω με σαπούνι. Άλλοτε δοκιμάζω να φτιάξω βόλια που ίσως λέω μια μέρα να σκοτώσουνε την αδικία». Γιάννης Ρίτσος
«Μέχρι τότε, αδελφοί, ας αγαπήσουμε τον εαυτό μας για να αγαπήσουμε και τον άλλο»WalterBenjamin.
Γιατί κανένα πρόσωπο με θεϊκή φύση δε μπορεί να αποτιμηθεί σταμπακαλοδεύτερα των εργασιακών ωρών με ευρώ, δραχμές ή δολάρια. Η ανθρώπινη ζωή και ο νους των ανθρώπων μαζί με τα όνειρα τους δε μπορεί να αποτιμάται σε λίγα αργύρια, ούτε να κρυφτεί πίσω από στολές κατασκευασμένες για να κρύβουν τις ρυτίδες και τις χαρακιές των ψυχών, που μας χάρισε η θεϊκή μας φύση.
«Έζησα για την αγάπη, πόθησα την γνώση και μίσησα την αδικία» Μπέρτραντ Ράσελ.
Το άρθρο υπογράφει ο Κ.Κωνσταντινίδης, Χειρουργός, Ουρολόγος-Ανδρολόγος, Πρόεδρος του Ανδρολογικού Ινστιτούτου Αθηνών, www.andrologia.gr
