Τeatrale…

Περίοδος χάριτος πρέπει να δίνεται σε κάθε νέα προσπάθεια, κάθε νέα αρχή, ακόμα και όταν οι περιστάσεις δεν το επιτρέπουν.

Περίοδος χάριτος πρέπει να δοθεί κατά μείζονα λόγο στη σημερινή κυβέρνηση, υπό την έννοια του εύλογου χρονικού διαστήματος που απαιτείται, μέχρι οι υπουργοί και τα στελέχη της να καταλάβουν που βρίσκονται και τι πρόκειται να αντιμετωπίσουν.

Το έξω από το χορό ισχύει και εδώ, γιατί άλλο να ασκείς κριτική ως αντιπολίτευση και εντελώς διαφορετικό να δέχεσαι κριτική ως κυβέρνηση.

Λάθη θα γίνουν και ίσως πολλά τον πρώτο καιρό. Ας ελπίσουμε ότι θα είναι λάθη άδολα, άπειρων ανθρώπων και όχι λάθη ιδιοτέλειας αρπακτικών εξουσίας.

Η αρχή μέτρια, μετά την teatrale εμφάνιση του κ. Τσίπρα στο σκοπευτήριο με το χέρι στην καρδιά και όσα ακολούθησαν. Μπορούσε να περιμένει την Πρωτομαγιά για την Καισαριανή, όπως δεν πηγαίνεις να ευχηθείς του Αγίου Νικολάου στον Θανάση, αλλά τέλος πάντων ας υποθέσουμε ότι έπρεπε να περάσει το μήνυμα.

Μετά ήρθε εκείνη η ιστορία του πολιτικού όρκου, που έκανε περισσότερο θόρυβο από τον καθιερωμένο με παπά και με λιβάνι.

Πιστεύω στον πολιτικό όρκο, πέραν του ότι επισήμως η Oρθοδοξία απαγορεύει τον όρκο και επομένως θα μπορούσε να εκληφθεί ως ευθυγράμμιση του πρωθυπουργού με το γράμμα του… Κυρίου αλλά κι εδώ τo όλον χαρακτηρίστηκε υπερβολικά θεατρικό. Στο κάτω-κάτω της γραφής, εάν πιστεύεις ότι δεν πιστεύεις, δεν αμολάς περιστέρια στα Θεοφάνεια, ούτε φιλάς τον σταυρό και το χέρι του παπούλη…

Η πρώτη κίνηση όμως του νέου πρωθυπουργού ελέγχεται πέρα για πέρα ως υποκριτική. Πήγε στον Αρχιεπίσκοπο, προφανώς για να του εξηγήσει τους λόγους που τον ανάγκασαν να μην ορκιστεί με θυμιατά και λιβάνια.

Είχε προηγηθεί εκείνη η απίστευτη επίσκεψη στο Άγιο Όρος, κατά την οποία ο κ. Τσίπρας παρέμεινε μόνος του για αρκετό χρονικό διάστημα με την εικόνα της Παναγίας, προκειμένου να πάρει τη φώτισή της και όχι για να την ξεσκονίσει. Εικόνα που αναπόφευκτα θα μελαγχολούσε ακόμα και τους λιγότερο ψαγμένους με το διαφωτισμό και την Ρόζα Λούξεμπουργκ.

Ακατανόητο και το dress code των μελών του υπουργικού συμβουλίου με ανοικτό πουκάμισο χωρίς γραβάτα, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων. Ούτε η μόδα του Μάο δεν είχε τόση ομοιογένεια. Χωρίς γραβάτα ο αρχηγός χωρίς γραβάτα όλοι. Έτσι το νέο υπουργικό συμβούλιο διχάστηκε σε υπουργούς μετά γραβάτας και θρησκευτικού όρκου και σε υπουργούς άνευ γραβάτας και άνευ θρησκευτικού όρκου.

Καλό έως μέτριο το υποκριτικό πρώτο μέρος της νέας κυβέρνησης.

Τώρα έρχεται η ώρα της ουσίας και της ευχόμαστε καλή επιτυχία…