Όταν περιφέρομαι στους δρόμους, στην κλασική ερώτηση, γιατί δεν βγαίνω στο γυαλί, δίνω μόνιμα την ίδια απάντηση: Επειδή δεν θέλω να γίνω Πρετεντέρης.
Αυτό συνέβη και σήμερα το πρωί, μπροστά από την πόρτα του ασανσέρ κεντρικού νοσοκομείου. Για καλή μου τύχη, μία πλουμιστή κυρία των βορείων προ(αστείων) πειράχτηκε τόσο πολύ, που οι ήχοι των βραχιολιών της ακούστηκαν περισσότερο από τη σχεδόν ανδρική φωνή της:
«Δεν είναι δεοντολογικό αυτό που κάνετε να μιλάτε με ονόματα» μου τόνισε. Την κοίταξα έκπληκτος προσπαθώντας να καταλάβω εάν επρόκειτο για θείο ή θεία του Πρετεντέρη, πριν απαντήσω με την προσφώνηση κυρία ή κύριε.
Δύσκολο να ακούς τη λέξη δεοντολογία στην εποχή μας κι όταν αυτό συμβαίνει, να χρησιμοποιείται ατυχώς μόνον σε τέτοιες περιπτώσεις…
«Κυρία μου», της απαντώ, «αυτό που λέω εδώ μπορώ να το πω στον ίδιο, το γράφω επανειλημμένα, όταν αναφέρομαι στην κατάντια της δημοσιογραφίας από το zougla.gr, και σας διαβεβαιώνω ότι θα συνεχίσω να το κάνω, επειδή αντιδεοντολογικό είναι ακριβώς το αντίθετο, να μιλάς χωρίς ονόματα και να κάνεις την πάπια».
Εκεί σταμάτησε ο διάλογος, ο κόσμος γύρω μας έβαλε τα γέλια. Ποιος περίμενε μέσα στην απόλυτη φτώχεια και τη δυστυχία να βρει συνήγορο ο Πρετεντέρης, μπροστά από την πόρτα ενός ασανσέρ που ανοιγοκλείνει εκατό φορές την ώρα.
Της είπα κάτι και για τον Ψυχάρη -μεταξύ μας το λέω και στον ίδιο όποτε βρισκόμαστε- και συγχύστηκε τόσο πολύ, που κόντεψε να φάει την πόρτα κατακούτελα.
Επειδή είχα την ατυχία να εργάζομαι πολλά χρόνια στο συγκρότημα Λαμπράκη και να γνωρίσω αυτές τις νυφίτσες της ενημέρωσης από πρώτο χέρι, εκπλήσσομαι, όταν σήμερα έπειτα από τόση δυστυχία υπάρχει κόσμος που στηρίζει τους Πρετεντέρηδες.
Μεταξύ μας θα προτιμούσα να στηρίζουν τον Τρίμη ή τον Ψαρρά, τους περίφημους ψεύτες του Ιού της παλιάς «Ελευθεροτυπίας», που στο κάτω κάτω της γραφής όταν επέλεγαν να κάνουν έρευνα κι όχι να γράφουν μαλακίες, ευχαριστιόσουν να τους διαβάζεις.
Μεγάλη έκπληξη η κυρία στο ασανσέρ του νοσοκομείου…
