Χθες το βράδυ, με τις παραστάσεις, τους θεατρινισμούς στη Βουλή των Ελλήνων και την ένταση των τελευταίων ημερών, είδα ένα όνειρο. Ίσως η διελκυστίνδα και η φασαρία με τις μεταγραφές των βουλευτών, από κόμμα σε κόμμα να ενέτεινε την κοινότοπη πια έννοια, “ποδοσφαιροποίηση της πολιτικής ζωής” λίγο πριν αυτή αντικατασταθεί εντελώς από την νεόκοπη “εργαλειοποίηση”….

Ίσως σ΄ αυτή την ένταση να οφείλεται και η επίκαιρη αυτή παρέμβαση του ασυνειδήτου ίσως και στο βιβλίο “ερμηνεία των ονείρων” του Φρόϊντ, που ξεφύλλιζα.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ

“Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν θέλουν πραγματικά ελευθερία, επειδή η ελευθερία προϋποθέτει ανάληψη ευθύνης και τρέμουν την ανάληψη ευθύνης” διάβαζα, και “από λάθος σε λάθος, ανακαλύπτει κανείς ολόκληρη την αλήθεια” ήθελα, θυμάμαι, να υπογραμμίσω όταν με πήρε ο ύπνος.

Ίσως να τις είχα συσχετίσει με τις ομιλίες των Βουλευτών λίγο πριν κοιμηθώ γιατί το όνειρο ξεκίνησε με την επίσκεψη του προέδρου Απόστολου Κακλαμάνη, του αξέχαστου ιδρυτή της Βουλής των εφήβων, ο οποίος είχε έρθει να καταθέσει μια πρόταση και η οποία, τιμής ένεκεν, είχε γίνει ομόφωνα αποδεκτή.

Ποια όμως ήταν αυτή η πρόταση; Στην πολιτική δεν απαγορεύονται τα όνειρα, ίσα ίσα επιβάλλονται. Γι΄ αυτό έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, κι ίσως γίνει πραγματικά δεκτή στο μέλλον, αν κάποιος βουλευτής μπει στον κόπο να την διαβάσει και την προτείνει κι αυτός,

ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ

Ως πειραματικό εθιμικό και τελετουργικό, λοιπόν, -έλεγε η πρόταση του βετεράνου προέδρου- επειδή εδώ και καιρό καθιερώθηκε παγκόσμια σ΄ όλους σχεδόν τους ποδοσφαιρικούς αγώνες, “κάθε βουλευτής για μια συγκεκριμένη περίοδο, τουλάχιστον, αρχής γενομένης από την κύρωση του προσυμφώνου των Πρεσπών, να έπρεπε να εμφανίζεται στην ολομέλεια ΧΕΡΙ ΜΕ ΧΕΡΙ μ΄ έναν ΕΦΗΒΟ ΒΟΥΛΕΥΤΗ. Πριν όμως εισέλθει, θα έπρεπε να μεσολαβήσει απαραίτητα ένα μικρό τεστ, πολύ χρήσιμο για τα εσώτερα του κοινοβουλευτικού μας βίου.

Ο κάθε μεγάλος (ενήλιξ) βουλευτής θα μπορούσε ν΄ αποκτά το δικαίωμα να εισέλθει στη αίθουσα της ολομέλειας, μόνο αν κατάφερνε ν΄ απαντήσει επαρκώς σε συγκεκριμένες ερωτήσεις και απορίες του εφήβου, τρόπον τινά, συναδέλφου του. Απ΄ την ορθότητα των απαντήσεων, που θα κρίνονταν από ειδική επιτροπή, θα εξαρτιόταν η είσοδός του στην ολομέλεια, οπότε κρατώντας τον νεαρό έφηβο βουλευτή απ΄ το χέρι, θα προχωρούσε προς την μεγάλη αίθουσα και θα πήγαινε προς την τιμή και την υπόληψή του, κρατώντας στο συμβολικό επίπεδο και την ΕΥΘΥΝΗ για το μέλλον της χώρας.

Η επιτροπή, πώς θα είχε συσταθεί; Με κλήρωση. ¨Όπως στην αρχαία Ελλάδα. Και όπως συνάδει με το πνεύμα της Νέας Ελλάδας, Δυτικής Κεντρικής Νότιας και Βόρειας που ειδικά σ΄ αυτή, ρέει η γλώσσα , γιατί Ανατολική Ελλάδα είναι ταμπού και τοτέμ, δεν προφέρεται εύκολα. κι είναι ταμπού -και σαν να μην υπάρχει, δηλαδή, γιατί κι οι μετεωρολόγοι, μέχρι κι αυτοί, δε λεν Ανατολική Ελλάδα, λένε “στα Ανατολικά”, ενώ στο “Βόρεια Ελλάδα” ρέει και κροταλίζει η γλώσσα τους, πού να πει Μακεδονία, φοβάται το ασυνείδητο, φοβάται μη πυροδοτήσει συνειρμούς, όπως και των Νεοελλήνων άλλωστε που τρομάζουν να πουν Βόρεια Μακεδονία, ανατριχιάζουν, δεν έχουμε Βόρεια Μακεδονία άλλωστε ούτε Νότια, έχουμε όμως Δυτική, Κεντρική και Ανατολική. Βόρεια Μακεδονία δεν έχουμε, κι ούτε θέλουμε ν΄ ακούσουμε γι΄ αυτήν.

Με κλήρωση, λοιπόν η σύσταση της επιτροπής.
Με κλήρωση, στο πνεύμα των Νεοελλήνων και της Ελλάδας που στο τζόγο… Στον τζόγο και στα γήπεδα αναστενάζει όλος ο Ελληνισμός, όλος ο “Ελλαδίτικος” κόσμος, γιατί ο σύνολος πραγματικός κόσμος, ο σύμπας, Γκρις, τη φωνάζει, ή Γκρέτσια, Γκρίχια και Γκρίτσκα ,-πάντως από γκρ αρχίζει σαν να είναι μονίμως αγριεμένη, κι όλοι γυρνούμε ευχαρίστως ν΄ απαντήσουμε στο Γκρικ, στο Γκρέκο. Με κλήρωση λοιπόν η επιτροπή. Με λαχνό. Σύμφωνα με το διαφημιστικό, «αν αγαπάς την Ελλάδα, πληρώνεις το φόρο σου και σε επιβραβεύει…. πάλι με λαχνό. Θεός φυλάξοι(!). Παγκόσμια πρωτοτυπία!

Αν δεν απαντούσε στις ερωτήσεις ο ενήλιξ Βουλευτής θα έπρεπε να δώσει την θέση του στον μικρό, οι ερωτήσεις είναι sos, πιο εύκολες πάντως απ΄αυτές που δίνουν οι αλλοδαποί στις εξετάσεις τους για να πάρουν την Ελληνική υπηκοότητα. Και ντροπή να μην τις απαντήσουν, πληρώνονται αδρά οι Βουλευτές, ας τις παπαγαλίσουν, κι ας λέει το ρητά ότι η ελευθερία της σκέψης αποκτά αξιοπρέπεια με την αμφιβολία.

Συνήθεις ερωτήσεις, πάνω στο θέμα, εν προκειμένω, θα ήταν αυτές που απασχολούν το κοινό των Ελλήνων που συμμετέχουν στο δημόσιο διάλογο, έστω και στα κοινωνικά δίκτυα, κυρίως όμως οι ερωτήσεις sos των Μακεδονομάχων:

Αν, μελέτησαν ενδελεχώς το προσύμφωνο της συμφωνίας των Πρεσπών, λόγου χάρη, αν το κατάλαβαν σε βαθμό που να μπορούν να το εξηγήσουν στους μανιακούς ψηφοφόρους τους, με τη μεταγλώσσα εκείνη που θα μπορούσε να γίνει κατανοητή -αν βέβαια ήταν σε θέση να τη χρησιμοποιήσουν. ΘΑ ελέγχονταν οπωσδήποτε ο τρόπος που θα διατύπωναν τους κανόνες, τα άρθρα, τις θεωρίες ή τις σχέσεις που αφορούν στην πραγματική γλώσσα, πόσα άρθρα έχει η συμφωνία των Πρεσπών, τι σημαίνουν οι όροι “in abstactio”, τι σημαίνει η λέξη εθνωνύμιο και εξωνύμιο, ποια είναι η επίσημη κυβερνητική θέση, τώρα, ποια σ΄ όλες τις προηγούμενες κυβερνήσεις, τι υπέγραψαν οι υπουργοί εξωτερικών μέχρι τώρα, ποιο το εσωνύμιο, της γείτονος χώρας, ποια είναι τα δικά μας εξωνύμια στα βαλκάνια, ποια στην Ευρώπη, τί σημαίνει at hoc, τι σημαίνει in corectio, τι σημαίνει μεταγλώσσα και τα λοιπά, να πουν δυο λόγια για το usus norma loquendi… κ.τ.λπ. κ.τ.λπ……

Γιατί αν δεν απαντήσουν στις ερωτήσεις πάντως θα πρέπει να παραμείνουν στο καφενείο της Βουλής πίνοντας χαμομήλι.

Το πιο παράξενο στο όνειρο, ήταν ότι στο καφενείο της Βουλής, έπινε ήδη βαρύ γλυκό καφέ και χαμομήλι και με τη συντροφιά του Αδόνειδος Γεωργιάδη, του τότε υφυπουργού του, ο πρώην υπουργός του ΠΑΣΟΚ Χρυσοχοΐδης, ο επονομαζόμενος “Αδιάβαστος του Μνημονίου”, προσπαθώντας να γλυκάνει τη συμφορά της μεγαλύτερης επικοινωνιακής γκάφας, για την οποία τιμωρήθηκε αυστηρά, και μάλιστα, χωρίς καν να ληφθεί υπόψη το ελαφρυντικό της ειλικρίνειας. Συνεισέφερε πολλά όμως, παρεμπιπτόντως, στο κατανοηθεί και να αποκαλυφθεί η πραγματική και βαθύτερη έννοια της κομματικής πειθαρχίας σε σχέση με την υποκρισία που βιώσαμε στις συνεδριάσεις της Βουλής, απ΄ το 1992 μέχρι σήμερα, για το μακρόσυρτο ζεϊμπέκικο της Μακεδονίας, που μπορεί μεν να είναι μία και Ελληνική, αλλά που έμαθε αίφνης ότι υπάρχει και μια άλλη, όταν η γλώσσα αναγκάστηκε να προσθέσει το «μας», στο Μακεδονία μας, γιατί δεν μπορούσε βέβαια να πει, «η Μακεδονία μας είναι μία και Ελληνική», και το έκανε όταν προέκυψε και μια άλλη Μακεδονία που την λέγαμε χρόνια τώρα Σκόπια και Φύρομ και γείτονα χώρα… Το ασυνείδητο, λογοκρίνει το υπερτροφικό εγώ άλλωστε. Αλλά και για την φαρσοκωμωδία που ελλοχεύει και παίζεται 44 χρόνια τώρα γύρω από την απαξίωση της προτροπής, γνωστής ως “ψήφος κατά συνείδηση” που σπάνια την επιτρέπουν οι κομματάρχες στους δικούς τους.

Ξύπνησα χαμογελώντας με κέφι, κάθισα στο γραφείο μου, και … αυτό είναι το πρώτο αρθράκι που γράφω σαν συνταξιούχος.

Ευχαριστώ για την ανάγνωση.
Γιάννης Αγγελόγλου

σχόλια αναγνωστών
oδηγός χρήσης