Οι αποκεφαλισμοί ως μέσο επικράτησης και κατατρομοκράτησης, μου έφερε στο νου την περίοδο της τρομοκρατίας μετά την Γαλλική επανάσταση. Με την αδιάκοπη δράση της γκιλοτίνας, και τον κόσμο να παρακολουθεί εκστασιασμένος τους αποκεφαλισμούς. Με ιδεολογικό σύνθημα τότε: «Ελευθερία-Ισότητα-Αδελφότητα». Μόνο που τότε δεν υπήρχαν «Γιου Τιουμπ» και e-mails… Αλλά η ιστορία εξελίσσεται…
Δεν είμαι από εκείνους που θα δικαιολογήσω τις βίαιες αντιδράσεις κάποιου μισαλλόδοξου που σκοτώνει αδιάκριτα για να επικρατήσει «πιστούς» και «άπιστους» ακόμα και ομόδοξους άλλου δόγματος, αλλά από την άλλη παρακολούθησα το μάλωμα δύο γαϊδάρων σε ξένο αχυρώνα: Ο Αμερικάνος αντιπρόεδρος Μπάιντεν και ο Τούρκος πρόεδρος Ερντογάν, δεν συμφώνησαν αν προέχει η ανατροπή του Άσαντ προέδρου του (κάποτε) κυρίαρχου Συριακού κράτους ή ο πόλεμος εναντίον του Χαλιφάτου.
Ξεχνώντας κι οι δύο πως βοήθησαν με κάθε τρόπο την ανάπτυξη του Ισλαμικού Χαλιφάτου, (πριν αποσχισθεί από την αλ-Κάιντα) με πρόφαση την ενίσχυση των αντικαθεστωτικών ανταρτών που θα ανέτρεπαν τον πρόεδρο της Συρίας.
Αλλά σάμπως έχουμε ξεχάσει, ότι με πρόφαση τη μάχη εναντίον των σοβιετικών στρατευμάτων κατοχής στο Αφγανιστάν, είχαν οι Αμερικάνοι βοηθήσει την ανάπτυξη της αλ-Κάιντα… Για να την κατονομάσουν τρομοκρατική οργάνωση κατόπιν και να συμμαχήσουν μαζί της αργότερα. Αλλά σε ποιον δίνουν λογαριασμό; Ότι θένε κάνουν, και λογαριασμό δεν δίνουν.
Άλλωστε ελέγχουν απόλυτα τα Μέσα Μαζικής Αποχαύνωσης και με αυτά ποδηγετούν τις πειθήνιες μάζες.
Μικρή ιστορική αναδρομή:
Το Χαλιφάτο είναι μια πολιτικο-θρησκευτική υπόσταση που συνενώνει τις μουσουλμανικές κοινότητες και τα εδάφη τους κάτω από ενιαία διακυβέρνηση. Ένα εθνικιστικό όραμα που κυριαρχεί από το θάνατο του προφήτη Μωάμεθ.
Κυβερνήτης είναι ο Χαλίφης (στα αραβικά khalīfah, που θα πει διάδοχος), ο οποίος διαθέτει το βαθμό και του θρησκευτικού ηγέτη. Η πιο γνωστή αυτοκρατορία του Χαλιφάτου είχε υπό την κυριαρχία της επί δύο σχεδόν αιώνες το μεγαλύτερο μέρος της Νοτιοδυτικής Ασίας, τη Βόρεια Αφρική και την Ισπανία.
Εσωτερικές διαμάχες διαδοχής και εξωτερικές επεμβάσεις οδήγησαν στην οριστική διάλυσή του μετά και την καταστροφή της Βαγδάτης από τους Μογγόλους το 1258.
Ποιο γνωστός ο χαλίφης ο Σαλαντίν ή Σαλαδίνος, σουλτάνος της Αιγύπτου και της Συρίας, υπήρξε μία από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες του Μεσαίωνα. Ήταν αυτός που κατάφερε να ενώσει τους μουσουλμάνους της Μέσης Ανατολής, από τον Ευφράτη ως την Αίγυπτο, και να ανακαταλάβει την Ιερουσαλήμ από τους σταυροφόρους, στις 2 Οκτωβρίου 1187.
Ο Σαλαδίνος, είδε με καμάρι τους άντρες του να γκρεμίζουν τα τείχη της Ιερουσαλήμ και να εισβάλουν σε μια πόλη γεμάτη από χριστιανούς Σταυροφόρους.
Ο Σαλάχ αλ-Ντίν (Ṣalāḥ al-Dīn, στα αραβικά: صلاح الدين يوسف بن أيوب) (περίοδος εξουσίας του 1174–1193) είχε γεννηθεί στο Τικρίτ της Μεσοποταμίας το 1138 και ήταν Κούρδος. Έγινε απόλυτος κυρίαρχος στην Αίγυπτο και κάτω από την εξουσία του η χώρα μεταστράφηκε πάλι προς το Σουνιτισμό. Ο Σαλαντίν ισχυροποίησε την Αίγυπτο, αναζωογονώντας την οικονομία της και αναδιοργανώνοντας το στρατό της.
Παράλληλα επεξέτεινε το κράτος του στη Συρία και μέχρι το 1186 η εξουσία του μέχρι την Μεσοποταμία, αλλά και την Υεμένη, ήταν αδιαμφισβήτητη. Το 1180 κατάφερε να καταστήσει υποτελή του και τον σουλτάνο των Σελτζούκων του Ικονίου, Κιλίτζ Αρσλάν Β’.
Τα δημοσιεύματα, έχουν δημιουργήσει μια αφήγηση περί το χαλιφάτο ως έναν διαρκή θεσμό, στο επίκεντρο του Ισλάμ και της ισλαμικής σκέψης μεταξύ του 7ου και του 20ού αιώνα. Στην πραγματικότητα, το χαλιφάτο είναι μια πολιτική ή θρησκευτική ιδέα που προσπαθεί να συνενώσει κάτω από την σκέπη του όλους τους (Σουνίτες) Μουσουλμάνους, στα πρότυπα του Σαλαντίν.
Προσπαθώντας να ανατρέψει τις αυθαιρεσίες των αποικιοκρατών που μοίρασαν αυθαίρετα την αραβική γη με τη συμφωνία Σάικς-Πικό, μετά τον ‘Α Παγκόσμιο Πόλεμο, εμφανίζεται ως ο αιμοσταγής «λυτρωτής». Χωρίς ωστόσο να έχει πει κουβέντα για «απελευθέρωση της Ιερουσαλήμ». Μόνο Χριστιανούς και Σιίτες περνάει από λεπίδι.
Όσοι πιστοί τζιχαντιστές προσέλθετε κι όποιον (απ΄ τους άλλους) πάρει ο Χάρος…
