Όσο κι αν μεσολαβήσουν δεκαετίες, όσο κι αν περάσουν εκατονταετίες και αιώνες, ο έρωτας δεν θα πάψει να απασχολεί τους ποιητές – όποια κι αν είναι η εποχή στην οποία ανήκουν, όποια ηλικία κι αν έχουν, όποια κι αν είναι η τεχνοτροπία στην οποία πιστεύουν. Την πανάρχαια αυτή αλήθεια έρχεται να μας θυμίσει η ποιητική συλλογή του Στέλιου Χουρμουζιάδη «Βερολίνο – Βρυξέλλες», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Περισπωμένη».
Ποιήματα γραμμένα στο Βερολίνο και τις Βρυξέλλες, κατά τη διάρκεια μιας εξαετίας (από το 2007 μέχρι το 2013), που εξιστορούν τα πάθη του έρωτα. Το ισχυρό αίσθημα της γέννησης της αγάπης, αλλά και της παρακμής και της διάψευσής της, η χαρά μιας αλλοτινής πληρότητας και ο πόνος που προκαλεί το άδειο παρόν, η επιμονή της μνήμης, καθώς και η ανάγκη για απόδραση από τον εγκλωβισμό ενός παρελθόντος το οποίο έχει διαγραφεί οριστικά.
Τα ποιήματα του Στ. Χουρμουζιάδη πατούν ελάχιστα στο σκέλος της ερωτικής χαράς, επιμένοντας πρωτίστως στο θέμα του χωρισμού και της απώλειας. Το βιβλίο χαράσσει στο εσωτερικό του δύο διακριτούς κύκλους. Στον πρώτο κύκλο ο ποιητής θα μιλήσει για την παγωνιά που τον χωρίζει από το αγαπημένο πρόσωπο, για την απόσταση που μεσολαβεί ανάμεσα στους εραστές όταν έρχεται η ώρα της ρήξης και της διάλυσης του δεσμού τους. Ώρα για την οποία δεν υπάρχει κανένα ανακουφιστικό φίλτρο, στιγμή για την οποία δεν προσφέρεται κανένα σωτήριο φάρμακο. Οι χωρισμένοι θα πρέπει τότε να ζήσουν καθηλωμένοι ο καθένας στον δικό του κόσμο, υποχρεωμένοι να φέρουν τον σταυρό του μαρτυρίου τους μέχρι το τέρμα: «Ηρωική απαξίωση ζωής – σε βλέπω στο σούρουπο – της κουρασμένης δύσης σου. Μάτια κλειστά, αγαπημένα – κιτρινισμένα από τον χρόνο – που άφησες μ’ επίγνωση να ξεγλιστρήσει».
Στον δεύτερο κύκλο των ποιημάτων του, ο Στ. Χουρμουζιάδης θα κινηθεί σε ένα διαφορετικό επίπεδο. Πρόκειται για τη φάση της θεραπείας από τα δεινά, για το στάδιο κατά το οποίο ο ερωτευμένος νιώθει ότι είναι πια σε θέση να αντιμετωπίσει αυτό που του συνέβη και να ανακάμψει από την κατάσταση παραλυσίας που επικράτησε όλον τον προηγούμενο καιρό. Η μοναξιά, παρόλα αυτά, η μοναξιά που τον καταδιώκει τόσο στον πρώτο όσο και στον δεύτερο κύκλο, δεν θα αλλάξει ποτέ, αφήνοντας ένα δια βίου σκοτεινό ίχνος στην καρδιά του. Μοναδική λύτρωση που θα απομείνει, η ίδια η τέχνη της ποίησης, που θα χρωματίσει τις εικόνες και τις λέξεις με τον θρήνο της παντοτινά χαμένης αγάπης.
Πηγή:ΑΠΕ – ΜΠΕ
