Castlevania: Dawn of Sorrow

Στις αρχές της περασμένης δεκαετίας είναι γεγονός ότι η Konami αμφιταλαντεύονταν σχετικά με την κατεύθυνση που θα ακολουθούσε η σειρά Castlevania. Από την μία πλευρά είχαμε τα αρχετυπικές 2D κυκλοφορίες στα πρότυπα του Symphony of the Night και από την άλλη το 3D Action-Adventure Lament of Innocence του PS2. Στην πρώτη περίπτωση είδαμε τρεις αξιόλογους τίτλους, τα Circle of the Moon, Harmony of Dissonance και Aria of Sorrow για το Game Boy Advance, οι οποίοι σημείωσαν σημαντική εμπορική επιτυχία. Εν τέλει, η ιαπωνική εταιρεία αποφάσισε να κατηγοριοποιήσει τα projects της, ανάλογα με το format κυκλοφορίας τους. Κοινώς τα 2D Castlevania στις φορητές κονσόλες και τα 3D στις οικιακές. Αξίζει να σημειωθεί ότι η κατηγοριοποίηση αυτή ισχύει ακόμη και σήμερα χωρίς καμία εξαίρεση.

Με βάση τα παραπάνω, όταν το Nintendo DS λανσαρίστηκε στην αγορά η Konami χωρίς δεύτερη σκέψη ξεκίνησε να εργάζεται σε ένα νέο Castlevania. O Koji Igarashi, ο άνθρωπος που ευθύνεται για την αναγέννηση της σειράς με το Symphony of the Night, θεώρησε πως οι μηχανισμοί που εισήχθησαν στο Aria of Sorrow θα ήταν κρίμα να μην εξελιχθούν περισσότερο σε ένα ενδεχόμενο sequel και κάπως έτσι γεννήθηκε το Dawn of Sorrow. To τελευταίο αποτελεί χωρίς αμφιβολία τον καλύτερο τίτλο της σειράς για το Nintendo DS και για αυτό τον λόγο επιλέγουμε να σας το παρουσιάσουμε.

Η προσπάθεια αναβίωσης του Σκοτεινού Άρχοντα
Κεντρικός πρωταγωνιστής του Castlevania: Dawn of Sorrow είναι ο νεαρός Soma Cruz, o οποίος με βάση το lore αποτελεί την ενσάρκωση του Lord Dracula. Ένα χρόνο μετά τα γεγονότα του Aria of Sorrow, o Soma και η φιλενάδα του η Mina Hakuba, ζουν γαλήνια, προσπαθώντας να ξεχάσουν τις παλιές περιπέτειές τους. Η γαλήνη αυτή όμως σύντομα θα διαταραχθεί από την εμφάνιση μιας μυστηριώδους γυναίκας ονόματι Celia Fortner, η οποία καλεί διάφορους δαίμονες προκαλώντας τον Soma να τους αντιμετωπίσει.

Στην πορεία ο Genya Arikado, ένας κυβερνητικός πράκτορας που ασχολείται με τις “υπερφυσικές” δραστηριότητες δίνει ένα όπλο στον Soma, το οποίο ο τελευταίος το χρησιμοποιεί για να εξολοθρεύσει τους δαίμονες και να “απορροφήσει” τις ψυχές τους. Εν τω μεταξύ, μέσα σε αυτόν τον πανικό η Celia βρίσκει την ευκαιρία να διαφύγει. Ο Arikado εξηγεί στον Soma ότι η Celia είναι μια ιέρεια του Σκότους που προσπαθεί να επαναφέρει στην ζωή τον Dracula. Επιπλέον, ο ίδιος χαρακτήρας σας αναφέρει ότι οι σκοτεινές δυνάμεις που έχετε στην κατοχή σας δεν εξαφανίστηκαν αλλά έπεσαν ουσιαστικά σε μία…χειμερία νάρκη. Κατόπιν αυτού, θα πρέπει πλέον να ακολουθήσετε τα ίχνη της Celia και να δώσετε τέλος στα σατανικά της σχέδια.

Με βάση τα παραπάνω δεδομένα είναι φανερό ότι έχουμε να κάνουμε με ένα Castlevania της προ-MercurySteam εποχής. Κοινώς το σενάριο δεν καταφέρνει να συναρπάσει και η απόδοση των διαφόρων χαρακτήρων είναι αν μη τι άλλο ρηχή. Επιπλέον, οι όποιες ανατροπές υπάρχουν είναι άκρως προβλέψιμες. Θα πρέπει πάντως να σημειωθεί ότι το στερεοτυπικό σενάριο δεν θα πρέπει να αποτελέσει έναν αποτρεπτικό παράγοντα ενασχόλησής σας με το Dawn of Sorrow, καθώς το gameplay, όπως θα δείτε και παρακάτω, είναι ικανό να σας αποζημιώσει και με το παραπάνω.

Η δοκιμασμένη συνταγή
Όσοι από εσάς είχατε ασχοληθεί με το Aria of Sorrow του Game Boy Advance θα βρεθείτε αμέσως σε οικείο περιβάλλον, καθώς στην ουσία δεν έχουν αλλάξει πολλά πράγματα. Κατόπιν αυτού θα πρέπει και πάλι να εξερευνήσετε ένα τεράστιο κάστρο, να σκοτώσετε χιλιάδες εχθρούς για να κερδίσετε exp και gold και να απορροφήσετε τις ψυχές των αντιπάλων σας.

Ο Soma δύναται να χρησιμοποιήσει μία πλειάδα από όπλα όπως σπαθιά, τσεκούρια, σφυριά ή ακόμη και πιστόλια μέσα στην μάχη. Κάθε εχθρός που σκοτώνετε σας ανταμείβει με exp και ενδεχομένως με κάποιο item ή gold. Στις περιπτώσεις που είστε εξαιρετικά τυχεροί ενδέχεται να αποκτήσετε και την ψυχή του εχθρού. Οι ψυχές αυτές ονομάζονται Tactical Souls και οι μηχανισμοί που βασίζονται στην χρησιμοποίησή τους αποτελούν ουσιαστικά το χαρακτηριστικό γνώρισμα τoυ Dawn of Sorrow.

Συνολικά υπάρχουν τέσσερις υποκατηγορίες των Tactical Souls και καθεμία εξ’ αυτών σας δίνει πρόσβαση σε διαφορετικές ιδιότητες. Για παράδειγμα τα Bullet Souls σας επιτρέπουν να εκτοξεύσετε κάποιο όπλο (τα κλασικά subweapons της 16-bit Castlevania εποχής) ξοδεύοντας mana, ενώ τα Ability Souls δεν απαιτούν mana για την χρησιμοποίησή τους και σας δίνουν νέες ιδιότητες, όπως το πολυπόθητο double jump που σας επιτρέπει να φτάσετε με άνεση σε διάφορα δυσπρόσιτα σημεία.

Οι προσθήκες
Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα νέα στοιχεία που συναντάμε εδώ είναι ο μηχανισμός soul-forging. Μέσω του μηχανισμού αυτού μπορείτε να ξοδέψετε τις επιπλέον ψυχές που έχετε συλλέξει για να κάνετε upgrade τα όπλα σας και να συνθέσετε νέα. Στο σημείο αυτό οφείλουμε να τονίσουμε ότι για να αποκτήσετε τον καλύτερο δυνατό εξοπλισμό θα πρέπει να επιδοθείτε σε ανελέητο grinding. Ενδεικτικά να αναφέρουμε ότι για να ολοκληρώσετε το Dawn of Sorrow θα χρειασθείτε γύρω στις 20 ώρες, αλλά για να αποκτήσετε όλων των ειδών τις ψυχές και όλο τον υπάρχον οπλισμό ενδέχεται να αφιερώσετε περισσότερες από 70 ώρες.

Θα καταφέρει άραγε ο Soma να τιθασεύσει τις ανίερες δυνάμεις του ή θα παραδοθεί στο Αιώνιο Σκότος;

Με τα ισχύοντα δεδομένα είναι πολύ πιθανό κάποιος να πέσει στην παγίδα και να θεωρήσει το Dawn of Sorrow βαρετό. Οφείλουμε να σας διαβεβαιώσουμε πως στην πράξη δεν ισχύει κάτι τέτοιο, καθώς ο εθισμός που προσφέρει η όλη διαδικασία χτυπάει πολλές φορές “κόκκινο”. Ακόμη λοιπόν κι αν χρειαστεί να σκοτώσετε τον ίδιο εχθρό 200 φορές για να αποκτήσετε την ψυχή του, η ευχαρίστηση και η δικαίωση που θα νιώσετε εκείνη την στιγμή υπερσκελίζει τον κόπο σας. Όσοι έχετε ασχοληθεί με το Dawn of Sorrow ή οποιοδήποτε RPG της σειράς Pokemon νομίζω καταλαβαίνετε απόλυτα το σκεπτικό μου!

Η σφραγίδα της Konami
Όπως έχουμε δει σε δεκάδες κονσόλες, φορητές και οικιακές, στην ιστορία των video games, οι πρώτοι τίτλοι που κυκλοφορούν προσπαθούν να εκμεταλλευτούν με διάφορους ευφάνταστους τρόπους τις ιδιότητές τους. Το νέο στοιχείο που είχαμε στην περίπτωση του DS ήταν αν μη τι άλλο οι δύο οθόνες, εκ των οποίων η μία ήταν αφής.

Η Konami προσπάθησε και αυτή με την σειρά της να αναδείξει τις ιδιότητες του DS στο Dawn of Sorrow με δύο τρόπους. Ο πρώτος είναι ότι στην πάνω οθόνη της κονσόλας απεικονίζεται το Status Screen ή ο χάρτης ανάλογα με τις προτιμήσεις σας (η εναλλαγή μεταξύ των δύο στοιχείων γίνεται αβίαστα με το κουμπί Select). Με το τρόπο αυτό ανά πάσα στιγμή μπορείτε να δείτε χρήσιμες πληροφορίες σχετικά με τον χαρακτήρα σας, όπως το level του, τα hit points του κ.ο.κ. Από την άλλη πλευρά το pathfinding λειτουργεί εξαιρετικά, χωρίς να χρειαστεί να δαπανήσετε άσκοπα χρόνο για να περιηγηθείτε στα μενού.

Οκ όλα όμορφα μέχρι στιγμής, τι γίνεται όμως με την οθόνη αφής; Εδώ οι developers εισήγαγαν τον μηχανισμό Magic Seal, ο οποίος αν και έξυπνος στην σύλληψή του, στην πράξη δεν προσφέρει κάτι ιδιαίτερο. Στην προκειμένη περίπτωση λίγο πριν εξουδετερώσετε ένα boss θα πρέπει να “χαράξετε” μια μαγική σφραγίδα χρησιμοποιώντας το stylus πάνω στην οθόνη αφής. Εάν η διαδικασία γίνει με επιτυχία θα “σφραγίσετε” το boss και θα το εξολοθρεύσετε, ενώ την αντίθετη περίπτωση το τελευταίο θα επιστρέψει στην ζωή με ένα μικρό μέρος των hit points του.

Αναζητείται συμπαίκτης
Το Castlevania: Dawn of Sorrow αξιοποιεί επίσης και ως έναν βαθμό τα wireless χαρακτηριστικά της κονσόλας. Κοινώς έχετε την δυνατότητα να ανταλλάξετε ψυχές με άλλους παίκτες μέσω του μηχανισμού Soul Trade. Επιπλέον, εδώ συναντάμε και ένα ενδιαφέρον ανταγωνιστικό mode για δύο παίκτες που ονομάζεται Enemy Set. Σε αυτό θα αναλαμβάνετε ουσιαστικά τον ρόλο του Dungeon Master, καθώς τοποθετείτε τα τέρατα της αρεσκείας σας σε ένα συγκεκριμένο level και προκαλείτε κάποιον άλλον παίκτη για να τα αντιμετωπίσει.

Οι multiplayer αυτές δυνατότητες για τα δεδομένα που ίσχυαν το 2005 είναι αν μη τι άλλο ενδιαφέρουσες, παρόλα αυτά όπως είναι γνωστό ελάχιστοι παίκτες εκτός συνόρων Ιαπωνίας χρησιμοποίησαν αυτά τα features. Προσωπικά αν και έχω στην κατοχή μου το παιχνίδι από το 2008 δεν βρήκα ποτέ συμπαίκτη για να τεστάρω το mode στην πράξη. Στα θετικά πάντως συγκαταλέγεται το γεγονός ότι αρκεί ένα μόνο cartridge του Dawn of Sorrow για να απολαύσετε το Enemy Set mode παρέα με τους φίλους σας.

Θυμίζει τον προκάτοχό του
Όσον αφορά τον οπτικό τομέα το Castlevania: Dawn of Sorrow δεν αξιοποιεί ιδιαίτερα το hardware του DS. Οφείλουμε να καταλογίσουμε πάντως κάποια ελαφρυντικά εδώ στην Konami, καθώς ο τίτλος κυκλοφόρησε τον πρώτο χρόνο ζωής της κονσόλας. Τα particle effects δεν καταφέρνουν να εντυπωσιάσουν, ενώ αρκετά sprites εχθρών μεταφέρθηκαν αυτούσια εδώ από προηγούμενα Castlevania. O σχεδιασμός των levels πάντως στέκεται στο ύψος τους και σέβεται την κληρονομιά της σειράς.

Αξίζει να σημειωθεί ότι εδώ οι developers προσπάθησαν να εισάγουν ένα πιο “anime” τόνο στην σειρά, καθώς η μεγαλύτερη μερίδα χρηστών του DS αποτελούνταν από gamers μικρότερης ηλικίας. Η anime αισθητική που συναντάμε εδώ είναι διάχυτη σε όλους τους τομείς, αλλά δεν λειτουργεί παντού θετικά. Για παράδειγμα, στον σχεδιασμό των χαρακτήρων είναι φανερή η απουσία της ταλαντούχας Ayami Kojima, η οποία είχε εργαστεί με επιτυχία στα Symphony of the Night, Lament of Innocence και Aria of Sorrow. Από την άλλη πλευρά η ποιότητα των cutscenes είναι εξαιρετική και εφάμιλλη των διαφόρων anime τηλεοπτικών σειρών της περασμένης δεκαετίας.

Στο ηχητικό κομμάτι διακρίνουμε μια ακόμη μεγάλη απουσία, καθώς την επιμέλεια του soundtrack την έχει επιμεληθεί κυρίως ο Masahiko Kimura (Castlevania 64). H ταλαντούχα Michiru Yamane είχε περιοριστεί σε δεύτερο ρόλο, καθώς εδώ έχει επιμεληθεί ελάχιστα μουσικά themes. Στο σύνολό του το soundtrack σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να χαρακτηριστεί κακό, κάθε άλλο μάλιστα, παρόλα αυτά η ποιότητά του δεν καταφέρνει να αγγίξει την αντίστοιχη των προγενέστερων Castlevania.

Μία από τις καλύτερες δημιουργίες του DS
To Dawn of Sorrow προσφέρει όλα όσα περιμένει κάποιος από ένα 2D Castlevania της μετά-Symphony of the Night εποχής. Κοινώς το τυπικό Platform/RPG ύφος, το ανελέητο grinding για τα σπάνια αντικείμενα, καθώς και δεκάδες ώρες ποιοτικού gameplay. Ελαττώματα σαφώς και υπάρχουν, αλλά εντοπίζονται κυρίως στον οπτικοακουστικό τομέα και στο χλιαρό σενάριο, οπότε οι φανατικοί φίλοι της σειράς είναι δεδομένο ότι θα τα παραβλέψουν.

Να σημειώσουμε επίσης πως αφού δείτε τα credits ξεκλειδώνει και το Julius mode, στο οποίο ελέγχετε τους Julius Belmont, Yoko Belnades και Alucard. Κατόπιν αυτού, η παρούσα δημιουργία προσφέρει εξαιρετικό value for money και ποτέ δεν είναι αργά για να την αποκτήσετε.

Θετικά:
– Εθιστικό gameplay
– Τεράστια διάρκεια
– Έξυπνη εκμετάλλευση των wireless χαρακτηριστικών του DS
– Άκρως λειτουργικό User Interface και pathfinding
– Μεγάλο replayability

Αρνητικά:
– Δεν εκμεταλλεύεται το hardware του DS
– Ο μηχανισμός Magic Seal αποδεικνύεται άστοχος
– Ρηχό σενάριο

Βαθμολογία
Γραφικά: 7.5
Ήχος: 8
Gameplay: 9
Αντοχή: 9.5
Γενικά: 8.5

Παντελής Δασκαλέλος  

Πηγή: GameWorld.gr