Return to Castle Wolfenstein

Στις αρχές της δεκαετίας του 1990, όταν η Amiga βρισκόταν στα «πάνω» της και τα PC άρχιζαν να μπαίνουν δυναμικά στον χώρο των video games, η θρυλική id Software δημιούργησε τον κλασικότερο από μια μεγάλη σειρά FPS τίτλων, το γνωστό μας Wolfenstein 3D. Σκοπός του πρωταγωνιστή ranger B.J. Blazkowicz ήταν να βάλει φρένο στα παρανοϊκά σχέδια υψηλόβαθμων ναζί. Ο πρωτοποριακός του σχεδιασμός και η ανόθευτη διασκέδαση που μας προσέφερε οδήγησαν στην αναγέννηση του FPS είδους, ειδικά αφότου οι developers είδαν τις τρελές πωλήσεις του Wolfenstein.

Όλα έδειχναν ότι η id Software θα ακολουθούσε την πεπατημένη σε αντίστοιχες περιπτώσεις, την παραγωγή δεκάδων sequels δηλαδή, με πανομοιότυπο gameplay και πιο προσεγμένη παραγωγή. Αντ’ αυτού η id δημιούργησε μια σειρά από FPS που εξελίχθηκαν το καθένα σε εμπορικά franchises (Quake, Doom), προτού αποφασίσει να επιστρέψει στην μυθολογία του B.J. Blazkowicz. Η μεγάλη στιγμή έφτασε το 2001 με το Return to Castle Wolfenstein που, ακολουθώντας τα χνάρια του προκατόχου του, έθεσε νέα στάνταρ για το είδος του και συνεχίζει να μαγεύει όλους εμάς που το αγαπήσαμε και το έχουμε τοποθετήσει δίκαια ανάμεσα στα κορυφαία FPS όλων των εποχών.

Κάστρα και πολιορκητές
Το Return to Castle Wolfenstein αρχίζει με ένα cinematic που ξετυλίγει την ιστορία ενός μυθικού γερμανού πρίγκιπα στο στυλ του Δράκουλα, του Heinrich. Ο συνονόματος του αρχηγού των SS με τα συρμάτινα γυαλάκια εν ονόματι…Himmler, υποτίθεται ότι είχε κατακτήσει όλη την Δυτική Ευρώπη όντας επικεφαλής ενός στρατού από νεκροζώντανους και δαιμονικούς ιππότες. Την λαίλαπα του Heinrich δεν την σταμάτησε κάποιος ευρωπαϊκός ή παγκόσμιος συνασπισμός δυνάμεων όπως θα φανταζόσαστε ίσως αλλά ένας… μοναχός! Ο ρακένδυτος τύπος κατατρόπωσε την μαύρη μαγεία του γερμανού κατακτητή και τον παγίδευσε σε ένα υπόγειο τάφο.

Χίλια χρόνια μετά την ήττα του Heinrich, βρισκόμαστε στο 1943, χρονιά όπου ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος άρχισε να κλίνει όλο και γρηγορότερα προς την πλευρά των συμμάχων. Ο Himmler, με την απίθανη ευφυΐα που τον διακρίνει, σκέφτηκε ότι, αφού η επιστήμη και η τεχνολογία δεν μπορεί να βοηθήσει το τρίτο Ράιχ να σταθεί στα πόδια του, τότε θα το κάνει η Μαύρη Μαγεία και η ανάσταση του Heinrich! Για να επιτύχει το απίθανο σχέδιό του, ο Himmler δημιουργεί μια ειδική μεραρχία των SS, την “SS Paranormal Division” και την εξαπολύει ανά τον κόσμο προκειμένου να ανακαλύψει τον τρόπο για να επαναφέρει τον Heinrich στην ζωή.

Οι Σύμμαχοι μαθαίνουν για την ύπαρξη της SS Paranormal Division και στέλνουν τον σκληρόπετσο στρατιώτη των ειδικών δυνάμεων B.J. Blazkowicz να εξουδετερώσει την υψηλόβαθμη αξιωματικό των SS Helga von Bulow. Η αποστολή του οδηγεί τον Blazkowicz στο κάστρο Wolfenstein όπου κάνουν τα αίσχη τους οι τύποι της SS Paranormal Division και έτσι εισερχόμαστε αντίστοιχα στο παιχνίδι, ελέγχοντας τον πρωταγωνιστή.

Μπροστά στον Blazkowicz ο Hitman είναι… γατάκι!
Το σενάριο του Return to Castle Wolfenstein είναι παρατραβηγμένο και σαφώς πιο υπερβολικό από τον προκάτοχό του αλλά δεν πρόκειται να σας απασχολήσει ούτε δευτερόλεπτο αφού όλο το ζουμί βρίσκεται στην δράση και στο badass style με το οποίο επιτίθεται ο Blazkowicz στους εχθρούς του, κάτι που διακρίνεται στα διασκεδαστικά cutscenes. Τα objectives που σας ανατίθενται από επίπεδο σε επίπεδο είναι αδιάφορα και κοινότυπα του στυλ «διεισδύστε εκεί», «αποδράστε από εδώ», «φάτε τον τάδε» κ.ο.κ. Το παιχνίδι είναι όλο δράση και δεν κρύβει τις προθέσεις του, τροφοδοτώντας σας από την αρχή με τα όπλα που χρειάζεστε για να ξαποστείλετε όποιον τολμήσει να βρεθεί στον δρόμο σας.

Ο Blazkowicz ανήκει στους ικανότερους φονιάδες που έχουμε χειριστεί σε video game και υπήρξε σκέτη απόλαυση κάθε λεπτό που τον οδηγήσαμε από τον ένα φόνο στον άλλο. Ο πιο βρώμικος αλλά και κωμικός τρόπος για να σκοτώσετε έναν εχθρό είναι το πιστό πολεμικό του μαχαίρι. Ο τρόπος που χρησιμοποιεί το μαχαίρι του ο ήρωας δεν είναι ο κλασικός τρόπος ενός κομάντο, δηλαδή το πιάσιμο του κεφαλιού με το ένα χέρι και το κόψιμο του λαιμού με το άλλο. Ο Blazkowicz πλησιάζει το θύμα και τον καρφώνει με γρήγορες κινήσεις σαν… φυλακόβιος. Βασικά μου θύμισε τον Tonberry του Final Fantasy X που προσεγγίζει ένα χαρακτήρα και τον καρφώνει με το αστείο λεπίδι του!

Τα MP40 και Thompson επιβάλλεται να βρίσκονται στο οπλοστάσιό σας λόγω του αριθμού των σφαιρών και της ταχύτητας με την οποία τις εκτοξεύουν. Το παιχνίδι απογειώνεται μόλις βρεθείτε μπροστά σε MG 42. Τα οπλοπολυβόλα που είναι κολλημένα σε σταθερές βάσεις. Το MG 42 δεν υπερθερμαίνεται και έχει άπειρα πυρομαχικά, τουτέστιν μπορείτε να κρατήσετε το χέρι στην σκανδάλη επ’ αόριστον, θερίζοντας τους ναζί που σας πλησιάζουν σαν τα στάχυα.

Τα sniper rifles του Return to Castle Wolfenstein κάνουν θραύση στους εχθρούς αλλά απαιτούν καλό skill για να είναι αποτελεσματικά. Εδώ δεν είναι Sniper Elite για να βλέπετε ακριβώς την τροχιά της σφαίρας. Ίσως η πωρωτικότερη στιγμή μου με sniper rifle ήταν ο θερισμός των εχθρών που έβγαιναν ένας ένας από καμιόνι σαν κατσαρίδες που ξεχύνονται κάτω από πέτρα. Τεράστια η συμβολή των sniper rifles και ενάντια στους γερμανούς υπέρ-στρατιώτες.

Ο καλός ναζί δεν πρέπει να ζει!
Ο σχεδιασμός των levels κυριαρχείται από μουντά χρώματα και περιοχές όπου ξεχωρίζει η πέτρα και το ξύλο, δημιουργώντας συνολικά μια δυσοίωνη ατμόσφαιρα. Η δυσκολία αυξάνεται προοδευτικά. Στην αρχή οι εχθροί είναι απλοί γερμανοί φαντάροι με συμβατικά όπλα που δεν αποτελούν μεγάλη πρόκληση για όσους είστε συνηθισμένοι στα FPS. Όσο προοδεύετε στο παιχνίδι, τόσο οι αντίπαλοι κρατούν ισχυρότερα όπλα, φορούν αλεξίσφαιρα και πανοπλίες κ.τ.λ.

Είναι εντυπωσιακή η απουσία γρίφων και γενικότερα, σκεπτόμενων τρόπων για να ανοίξετε νέες περιοχές του εκάστοτε επιπέδου. Για αντιστάθμισμα υπάρχουν πολλές κρυφές περιοχές ανά επίπεδο που περιέχουν πυρομαχικά και θησαυρούς, πάντως η εξεύρεσή τους συνήθως είναι πανεύκολη και απαιτεί να κλωτσάτε και να σπάτε ότι βρείτε μπροστά σας. Μια φωτεινή εξαίρεση ήταν όταν ακροβατώντας πάνω στις σκεπές ενός στρατοπέδου, είδα ένα άνοιγμα στην σκεπή και προσγειώθηκα σε δωμάτιο γεμάτο…λιχουδιές.

Το ναζιστικό θηριοτροφείο που θα αντιμετωπίσετε διαθέτει αρκετή ποικιλία. Τι να πρωτοδιαλέξω. Τις SS γκομενίτσες με τα δερμάτινα αλά Trinity του Matrix, τις πάνοπλες ναζιστόφατσες με τις αντιασφυξιογόνες μάσκες και τα φλογοβόλα ή την προσωπική σωματοφυλακή του Himmler, τους Black Guards με τα αλεξίπτωτα; Όσο προχωράει το Castle Wolfenstein, κάνουν δειλά δειλά την εμφάνιση τους και τα zombies. Άλλα κρατούν πανοπλίες, άλλα είναι φλεγόμενα και άλλα μοιάζουν με μούμιες. Τα bosses στην περιπέτεια είναι μόνο δύο. Διαθέτουν εντυπωσιακή εμφάνιση (ειδικά το πρώτο έχει… κθουλιανές αρετές) και απαιτούν αρκετό χρόνο και προσπάθεια πριν συντριβούν.

Το παιχνίδι επιφυλάσσει αλησμόνητα στιγμιότυπα που εμφανίζονται απρόσμενα από το πουθενά. Η πρώτη κολοσσιαία πώρωση με βάρεσε…κατακούτελα στην πίστα με το τελεφερίκ που με παρέπεμψε συνειρμικά σε δύο από τις αγαπημένες μου ταινίες του James Bond. Στην συνέχεια ευχαριστήθηκα πραγματικά το άδειασμα του πολυβόλου μου στα κορμιά των αλεξιπτωτιστών που έπεφταν από τον ουρανό μπροστά στα πόδια μου, προσφέροντας ιδανικούς στόχους.

Στο επόμενο στιγμιότυπο αδυνατούσα να σταματήσω το νευρικό μου γέλιο μπαίνοντας σε ένα δωμάτιο, αντικρίζοντας έναν μάπα με ρόμπα να το παίζει αλχημιστής με κάτι σύνεργα χημείας και σουβλίζοντάς τον με το μαχαίρι μου πριν προλάβει να αντιληφθεί τι συνέβη! Το τελευταίο στιγμιότυπο συνέβη σε μια μεγάλη μεσαιωνική αίθουσα όπου μια ομορφούλα γερμανίδα έψελνε αρλούμπες στα λατινικά, παρακολουθούμενη από θηλυκά μέλη των SS που λικνίζονταν σαν γοργόνες οι… άτιμες. Ειλικρινά λυπήθηκα που τις έκανα σουρωτήρι στη συνέχεια!

Ανεγκέφαλοι Α.Ε.
Το A.I. στο Castle Wolfenstein είναι για γέλια και για κλάματα. Οι εχθροί διαθέτουν επιλεκτική ακοή για αδιευκρίνιστους λόγους και εξηγούμαι: όταν γαζώσετε ένα συμπολεμιστή τους, οι γερμανοί θα ακούσουν την ριπή όπου και αν βρίσκονται, ακόμα και πίσω από τοίχους και ατσάλινες πόρτες. Το αποτέλεσμα θα είναι να εισρεύσουν όλοι στο σημείο που ακούστηκε η ριπή και να σας επιτεθούν.

Αν τώρα, μπείτε σε ένα δωμάτιο με δύο ή τρείς εχθρούς που εκτελούν την καθημερινή τους ρουτίνα, πλησιάσετε τον ένα από πίσω και τον σφάξετε με το μαχαίρι, κανείς δεν θα σας πάρει χαμπάρι. Αυτό θα ήταν λογικό αν κόβατε το λαιμό του γερμανού και τον ακουμπούσατε σιγά στο έδαφος, εδώ όμως ο δολοφονημένος πέφτει στο πάτωμα βγάζοντας έναν ήχο σαν σακί με πατάτες! Δεν υπήρχε περίπτωση να μην τον ακούσουν όσοι στέκονται σε κοντινή απόσταση. Προσθέστε στα παραπάνω το ξεκαρδιστικό σκηνικό όπου πέταξα χειροβομβίδα σε γερμανό στον πρώτο όροφο και ο συμπολεμιστής του που περνούσε από κάτω δεν αναστατώθηκε καθόλου και αντιλαμβάνεστε ότι μιλάμε για… βλήματα!

Με δυσαρέστησε ιδιαίτερα η μικρή διάρκεια του Return to Castle Wolfenstein. Δεν μας αρκούν οι 7-8 ώρες για να απολαύσουμε τις ανελέητες μάχες και τις σκοτεινές τοποθεσίες του και σίγουρα δεν αρκούν οι 3,5 ώρες που θα κάνετε για να το τερματίσετε αν το πάτε με speed run. Μόλις το τερματίσετε, δεν έχετε το παραμικρό κίνητρο για να το ξαναρχίσετε αλλά ευτυχώς υπάρχει και το multiplayer mode που σώζει τα πράγματα.

Μπορεί το Wolfenstein 3D να μας έμεινε χαραγμένο στη μνήμη, αλλά για την εποχή του το Return to Castle Wolfenstein θεωρείται η καλύτερη έκδοση της σειράς!

Ομαδική σφαγή
Στην multiplayer μορφή του το Castle Wolfenstein… δεν χαρίζει κάστανα! Καταρχήν παρέχει τον καταπληκτικό αριθμό των 64 παικτών για πολύωρα μακελειά και ταυτόχρονα, την δημιουργία συγκρούσεων σε μεγάλη κλίμακα. Η επιλογή ανάμεσα στα δύο διαθέσιμα factions (Axis ή Allies) σχετίζεται με τον ρόλο που θα αναλάβετε στη μάχη, αμυντικό ή επιθετικό. Οι Γερμανοί αμύνονται σε οχυρωμένες θέσεις και οι Σύμμαχοι προσπαθούν να διασπάσουν την άμυνά τους και να κλέψουν πολύτιμα έγγραφα ή να καταστρέψουν στρατιωτικούς στόχους.

Τέσσερα classes υπάρχουν για να επιλέξετε: Soldier, Medic, Lieutenant και Engineer. Κάθε class ειδικεύεται σε διαφορετικό τομέα της επιχείρησης. Για παράδειγμα, οι medics θεραπεύουν και ανασταίνουν τους πληγωμένους soldiers οι οποίοι μοιράζουν θάνατο στην πρώτη γραμμή με τα πανίσχυρα όπλα τους. Το στοιχείο που μου άρεσε περισσότερο στο multiplayer Wolfenstein είναι η διαρκής επικοινωνία με τους συμπαίκτες και η κλήση για βοήθεια όταν η ανάγκη το απαιτεί.

Ξέρετε πόσο σημαντικό είναι να έχετε ξεμείνει από πυρομαχικά και να φωνάξετε έναν συμπολεμιστή για να σας αφήσει μερικούς γεμιστήρες; Ακόμα καλύτερα, δεν είναι φοβερό το να σας έχουν γαζώσει οι εχθροί και να φωνάξετε τον πλησιέστερο medic για να σας προσφέρει ένα medikit την στιγμή που το χρειάζεστε; Πέραν των εκκλήσεων για βοήθεια, η δυνατότητα αποστολής συγκεκριμένων εντολών σε συμπαίκτες ενισχύει δραματικά τον ρεαλισμό της εμπειρίας. 

Σκοτεινό και ατμοσφαιρικό
Η απεικόνιση του περιβάλλοντος και των εχθρών στο Return to Castle Wolfenstein είναι ικανοποιητική. Η μουντίλα της χρωματικής του παλέτας δεν μπορεί να υποσκελίσει τους καλοφτιαγμένους χώρους στο εσωτερικό των κτιρίων και το καλό animation στρατιωτών και πλασμάτων που θα συναντήσετε. Δυστυχώς όλες οι τοποθεσίες ζέχνουν φανταρίλα και στρατιωτική μπότα αλλά τι περιμένατε από ένα video game που σας φέρνει αντιμέτωπους με την μισή Βέρμαχτ; Τα animations χαρακτηρίζονται ως το αδύναμο κομμάτι των γραφικών, ειδικά αν αναλογιστούμε την εποχή του. Κάθε χτύπημα με μαχαίρι σε εχθρό είναι επιφανειακό και χωρίς αντανακλαστικά απ’ την μεριά του, ενώ στο τελικό hit καταρρέει ως χάρτινος πύργος.

Τα cutscenes στο παιχνίδι χωρίζονται σε άκρως ενδιαφέροντα και εντελώς αδιάφορα. Στην πρώτη κατηγορία βρίσκονται εκείνα που απεικονίζουν τους γερμανούς, τα πειράματα και τις δολοπλοκίες τους, καθώς και τον Blazkowicz να κάνει τα κόλπα του και στην δεύτερη εκείνα που εστιάζουν στους συμμάχους και τους αδιάφορους διαλόγους τους.

Η μιλιταριστική μουσική επένδυση με τις αδιάκοπες τυμπανοκρουσίες θα σας συντροφέψει ευχάριστα σε όλες τις πίστες του Castle Wolfenstein. Βογγητά, πυροβολισμοί και ο γδούπος που κάνει ένα σώμα όταν πέφτει ψόφιο στο πάτωμα είναι οι ήχοι που θα βαρεθείτε να ακούτε in-game. Το voice acting των NPCs είναι αρκετά πετυχημένο, είτε όταν ακούγεται στα cinematic, είτε στο πεδίο της μάχης από περιπόλους.

Μια πολυαναμενόμενη επιστροφή
Το επίκεντρο του Return to Castle Wolfenstein δεν είναι η ακρίβεια των ιστορικών γεγονότων ή η αληθοφάνεια αλλά η καθαρόαιμη διασκέδαση. Στο επίπεδο της σκοποβολής πάνω σε ναζιστικά κορμιά το FPS της id Software κατάφερε περίφημα να με πωρώσει και να με κάνει να συνεχίζω αδιάκοπα στις πίστες του. Με το υπέροχο multiplayer mode του εγγυάται αμέτρητες ώρες ανταλλαγής πυροβολισμών με φίλους ενώ η σημερινή τιμή των 10 ευρώ στο Steam το καθιστά μια σχετικά συμφέρουσα αγορά.

Θετικά:
– Μεγάλη ποικιλία σε όπλα και αντιπάλους
– Πρωτοκλασάτο multiplayer mode
– Διασκεδαστική δράση
– Πολλοί τρόποι για να εκτελέσετε ανθρωπόμορφα και μη τέρατα
– Τα objectives στο multiplayer mode

Αρνητικά:
– Μουντά χρώματα
– Μικρή διάρκεια του Single-player mode
– Το A.I. θα μπορούσε να είναι λίγο καλύτερο

Βαθμολογία
Γραφικά: 8
Ήχος: 7.5
Gameplay: 8.5
Αντοχή: 7.5
Γενικά: 8.2

Γιάννης Μοσχονάς  

Πηγή: GameWorld.gr