Στο Συμβούλιο της Επικρατείας κατατέθηκε η πρώτη αίτηση (σύμφωνα με το νέο νομοθετικό πλαίσιο), με την οποία Έλληνας πολίτης ζητεί να του καταβάλει το ελληνικό Δημόσιο ως αποζημίωση 30.000 ευρώ, καθώς το δικαστήριο καθυστέρησε να εκδώσει την απόφασή του κατά 8 έτη, 6 μήνες και 18 ημέρες.
Το ποσό αυτό το διεκδικεί ως δίκαιη ικανοποίηση για την ηθική βλάβη που υπέστη από την παραβίαση του δικαιώματός του σε ταχεία απονομή της Δικαιοσύνης.
Η νέα αυτή διαδικασία για την καταβολή αποζημίωσης λόγω καθυστέρησης έκδοσης δικαστικής απόφασης από την ελληνική Δικαιοσύνη («δίκαιη ικανοποίηση» όπως λέγεται) προβλέφθηκε για πρώτη φορά με τα άρθρα 53 έως 58 του Ν. 4055/2012. Μέχρι τώρα οι Έλληνες πολίτες προσέφευγαν στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, όταν η ελληνική Δικαιοσύνη καθυστερούσε έντονα στην έκδοση απόφασης και οι καταδίκες της χώρας μας είναι πολλές.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση, δικηγόρος από τον Βόλο κατέθεσε στις 27 Ιουνίου του 2003 στο Συμβούλιο της Επικρατείας αίτηση ακύρωσης κατά του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Η συζήτηση της αίτησης αναβλήθηκε 11 φορές και τελικά πραγματοποιήθηκε στις 5 Φεβρουαρίου του 2009.
Η διάσκεψη της υπόθεσης έγινε 4 μέρες μετά (9.2.2009), αλλά η απόφαση δημοσιεύθηκε επί έδρας 32 μήνες μετά (20.10.2011) και καθαρογράφτηκε στις 17 Ιανουαρίου του 2012, οπότε και έλαβε αντίγραφο της υπ’ αριθμ. 3267/2011 αποφάσεως του Γ’ Τμήματος του ΣτΕ.
Ο δικηγόρος αναφέρει ότι αρχικά η υπόθεσή του προσδιορίστηκε να συζητηθεί στις 6 Μαΐου του 2004, αλλά χωρίς ποτέ αυτό να το ζητήσει αναβλήθηκε 11 φορές.
Μάλιστα, σημειώνει ότι ήταν μία ιδιαιτέρως απλή υπόθεση που αφορούσε στην ακύρωση πράξης του Πρυτανικού Συμβουλίου του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης για την πρόσληψη δικηγόρου.
Η μεγάλη αυτή αδικαιολόγητη καθυστέρηση στην εκδίκαση της υπόθεσής του είχε ως συνέπεια να υποστεί ανυπέρβλητη ψυχική ταλαιπωρία, έντονο άγχος αλλά και αγωνία, αναμένοντας για 8,5 και πλέον χρόνια την έκδοση απόφασης για ένα τόσο σημαντικό θέμα για την επαγγελματική του πορεία (πρόσληψή του).
Η καθυστέρηση αυτή του προκάλεσε ηθική βλάβη, ενώ η μη δημοσίευση της αποφάσεως του δημιουργούσε συχνά αισθήματα ανασφάλειας και απογοητεύσεως, ενώ όλα αυτά είχαν ως συνεπεία τη δυσπιστία προς τη Δικαιοσύνη.
Παράλληλα, υποστηρίζει ότι παραβιάστηκε και το άρθρο 6 της ΕΣΔΑ που προβλέπει ότι οι υποθέσεις πρέπει να εκδικάζονται μέσα σε εύλογη προθεσμία, ενώ επικαλείται και αποφάσεις του δικαστηρίου του Στρασβούργου, με τις οποίες η χώρα μας έχει καταδικαστεί για καθυστερήσεις στην έκδοση αποφάσεων.
