Ένα παιδί που δεν έπαιξε, ούτε ζωγράφισε, παρά μόνο δούλευε από τότε που θυμάται τον εαυτό του, βιώνοντας τις σκληρές συνθήκες του πολέμου και του εμφυλίου στο Αφγανιστάν… Μια ιστορία που μπορεί να μοιάζει ίσως με κάποιες άλλες, όμως έχει τη δική της ξεχωριστή, θετική κατάληξη μετά από μια μεγάλη αναζήτηση, σε έναν αγώνα ζωής… Με τη βοήθεια στελεχών και εθελοντών της οργάνωσης «Άρσις» και του Ξενώνα στη Μακρινίτσα, ένα όνειρο, παίρνει σάρκα και οστά.
Ο Σακίρ, ένας ορφανός από πατέρα 15χρονος Αφγανός, ξεκίνησε ένα μακρινό ταξίδι επιβίωσης ουσιαστικά, αναζητώντας τον αδελφό του, που με την επιθυμία της μητέρας τους, ήθελε να μείνουν μαζί…
Η «ΜΑΓΝΗΣΙΑ» με τη βοήθεια της Άρσις, κατέγραψε τη συγκλονιστική μαρτυρία του παιδιού, που τελικά στις 2 Σεπτεμβρίου θα ταξιδέψει ελεύθερος και νόμιμα πλέον στη Νορβηγία, προκειμένου να βρει τον αδελφό του…
«Είμαι ο Σακίρ και είμαι 15 ετών, κατάγομαι από το Αφγανιστάν και έχω και εγώ την δικιά μου σκληρή ιστορία να σας διηγηθώ… Από τα οκτώ μου χρόνια ξεκίνησα να δουλεύω σε ένα μπακάλικο με πολύ άσχημες συνθήκες. Εργαζόμουν από τις πέντε το πρωί έως τις δώδεκα το βράδυ και μετά αναγκαζόμουν να κοιμάμαι εκεί για να προλαβαίνω να το ανοίγω την επόμενη ημέρα.. Σχολείο δεν πήγα για πολύ, δεν έπαιξα…δεν ζωγράφισα…ήξερα μόνο ότι έπρεπε να δουλέψω σκληρά για να τα βγάλουμε πέρα…
Με τη βοήθεια της Άρσις, ένα παιδί του πολέμου, θα κάνει το όνειρό του πραγματικότητα. Με τη βοήθεια της Άρσις, ένα παιδί του πολέμου, θα κάνει το όνειρό του πραγματικότητα.
Μεγάλωνα, μα μαζί με μένα μεγάλωνε και η απορία μου, για την τύχη του πατέρα μου…άργησα να μάθω ότι είχε πεθάνει, άργησα να μάθω ότι οι Ταλιμπάν σκότωσαν τον πατέρα μου. Ήμουν μόλις δεκαπέντε, όταν η μητέρα μου, μου ανακοίνωσε πως για να καταφέρω να ζήσω θα πρέπει να πάω στην Ευρώπη που βρισκόταν ο αδερφός μου… Πού όμως στην Ευρώπη; Η Ευρώπη τεράστια και εγώ μόνος μου, δεκαπέντε χρονών να προσπαθώ να βρω τον αδερφό μου, σε χώρες που οι άνθρωποι δεν μιλούσαν την ίδια γλώσσα με μένα… σε χώρες που φαινόμουν πάντα τόσο ξένος… τόσο διαφορετικός…
Μαζί με την αναζήτηση του αδερφού μου αναζητούσα και μια καλύτερη ειρηνική ζωή. Το ταξίδι είχε ήδη ξεκινήσει από το Αφγανιστάν, στο Πακιστάν, στο Ιράν, τη Τουρκία και τέλος την Ελλάδα. Κυνηγητό, ατελείωτα χιλιόμετρα οδοιπορίας, πότε στριμωγμένος σε πορτ μπαγκαζ, πότε στοιβαγμένος σε καράβια, με στόχο ένα πιο όμορφο αύριο.
Και το μαρτύριο συνεχίζεται… στην Ελλάδα, σε ένα κελί με πολλούς άλλους ανάμεσα τους και εγώ! Από το κρατητήριο της Μυτιλήνης σε καράβι για την Αθήνα εκλιπαρώντας για νερό αλλά κάτι τέτοιο χωρίς χρήματα ήταν αδύνατο….Στις φυλακές της Αθήνας, μας είχαν πει ότι θα μας κρατούσαν μόνο για τρεις με τέσσερις ημέρες. Το πώς αυτές έγιναν ένας μήνας, κανείς μας δεν το κατάλαβε…
Φεύγοντας από το Αφγανιστάν στόχος μου ήταν να βρω τον αδερφό μου, τώρα πλέον αυτό στα μάτια μου φάνταζε πάρα πολύ δύσκολο, σχεδόν βουνό…
Επόμενος σταθμός ο ξενώνας ασυνόδευτων ανηλίκων της Άρσις στη Μακρινίτσα, με μόνη ελπίδα να μου θυμίζει το όνειρο μιας καλύτερης ζωής, μαζί με τον αδερφό μου, ένα χαρτάκι με έναν αριθμό τηλεφώνου. Ήταν άραγε ο σωστός; Ήταν άραγε αυτή η πόρτα που θα με οδηγούσε στο όνειρο; Και όλα αυτά χάρη στο φίλο μου που σκέφτηκε να ρωτήσει τον αδερφό του, που είχε ζήσει στην Νορβηγία, τα στοιχεία του δικού μου αδερφού .
Με τον αριθμό του τηλεφώνου στα χέρια μου και την βοήθεια του μεταφραστή, χτύπησα την πόρτα της κοινωνικής λειτουργού . Η συνέχεια ήταν μαγική… στο τηλέφωνο προς μεγάλη μου χαρά απάντησε ο αδελφός μου!! Αφού διαπιστώσαμε πως όντως ήταν αυτός τον καλέσαμε και στο skype . Τα συναισθήματά μου ήταν αντιφατικά σαν τις δύο όψεις, ενός ίδιου νομίσματος. Από τη μία χαιρόμουνα πολύ και ευχαριστούσα την καλή μου τύχη που με βοήθησε να βρω τον αδελφό μου, από την άλλη, το άγχος με κυρίευσε μήπως τελικά δεν ήτανε αυτός. Όλα όμως έδειχναν πως ήτανε, οπότε αποφάσισα να το πιστέψω και να χαρώ!
Ένοιωσα υπέροχα… ο αδελφός μου, που είχα να τον δω πάνω από εφτά χρόνια θα στείλει τα χαρτιά που πρέπει, για να πάω μαζί του να μείνω στην Νορβηγία! Νορβηγία λοιπόν…οριστικοποιήθηκε επιτέλους ο προορισμός σαν να άρχισε να φουντώνει μέσα μου ξανά, και πάλι η ελπίδα και αυτό το «χρωστάω» στον ξενώνα της Αρσις… δεν θα ξεχάσω ποτέ πόσο πολύ με βοήθησαν στην αναζήτηση τόσο του αδελφού μου, όσο και με τις απαιτούμενες διαδικασίες ώστε να παραλάβω τα νόμιμα έγγραφα για ένα ασφαλές ταξίδι αυτή τη φορά με τελικό προορισμό το σπίτι του αδερφού μου, που μετά από τόσα χρόνια επιτέλους θα ξαναδώ από κοντά!».
