Όπως όλη η χώρα έτσι και ο Δήμος Θεσσαλονίκης δεν θα μπορούσε να μείνει ασυγκίνητος μπροστά στο δράμα και την απόλυτη εξαθλίωση που ζουν οι περίπου 2.000 πρόσφυγες, μεταξύ των οποίων 700 παιδιά, στο χώρο προσωρινής φιλοξενίας. Ο Δήμος κάνει ό,τι μπορεί έτσι ώστε να δημιουργηθούν όσο το δυνατό πιο ανθρώπινες συνθήκες παραμονής για όλους αλλά κυρίως για τα βρέφη και τα μικρά παιδιά. Και ταυτόχρονα προσπαθεί να τακτοποιήσει μερίδα ατόμων σε ενοικιαζόμενα διαμερίσματα ή ακόμη και σε διαμερίσματα απλών πολιτών της Θεσσαλονίκης, οι οποίοι είναι διατεθειμένοι να βοηθήσουν.
Πράγματι τον τελευταίο καιρό αρκετοί είναι εκείνοι που έχουν βολευτεί κάπου έστω και προσωρινά και πλέον τους συναντάμε όλο και συχνότερα στο κέντρο της πόλης. Αρκετoί πολίτες άνοιξαν τα σπίτια τους και πρόσφεραν απλόχερα φροντίδα και υλικά αγαθά. Παρ΄όλα αυτά η επικοινωνία μεταξύ τους είναι δύσκολη μιας και η συντριπτική πλειοψηφία δεν μιλάει άλλη γλώσσα και ένα μικρό ποσοστό γνωρίζει λιγοστά Αγγλικά.
Ο Ερευνητικός Οργανισμός Ελλήνων βρέθηκε στην περιοχή Αγίου Δημητρίου Θεσσαλονίκης και μιλήσε με ανθρώπους οι οποίοι καθημερινά συνδράμουν στην προσπάθεια για τη φροντίδα και την περιποίηση των προσφύγων.
«Η κατάσταση που βιώνουν είναι τρομακτική,ζουν ένα δράμα.Μπορεί όσοι βρίσκονται εδώ να έφτασαν καλά, όμως είδαν δικούς τους ανθρώπους να χάνονται στα νερά του Αιγαίου. Εμείς κάνουμε ότι μπορούμε για να τους βοηθήσουμε», δήλωσε κάτοικος της περιοχής.
«Δεν μπορώ ούτε να τους βλέπω, πονάει η ψυχή μου, ανησυχώ για αυτούς αλλά δυστυχώς δεν μπορώ να προσφέρω και πολλά λόγω της οικονομικής κατάστασης», δήλωσε μια ηλικιωμένη κυρία με τα μάτια βουρκωμένα.
Η εικοσιτετράχρονη Fatinah, είναι μητέρα ενός πεντάχρονου αγοριού, του Aahil και της τρίχρονης Jaiyana. Με τα λιγοστά αγγλικά που γνωρίζει η Fatinah είπε : «Ξεκινήσαμε από τη Συρία, για να πάμε στη Γερμανία να βρούμε τον άντρα και τον αδερφό μου που δουλεύουν εκεί, είναι πολύ δύσκολο για μένα», συνέχισε λέγοντας πως βρίσκεται στην πόλη μας τους τελευταίους τρείς μήνες και αν δεν είχε τη στήριξη και την βοήθεια κάποιων ανθρώπων (κατοίκων της περιοχής) ίσως να μην είχε καταφέρει να τα βγάλει πέρα, μιας και η μικρή κορούλα της ήταν άρρωστη και υπέφερε για μεγάλο χρονικό διάστημα. «Θέλω να γίνουμε ξανά οικογένεια», είπε ψελίζοντας και με δάκρυα στα μάτια.
Πηγή: http://www.eoellas.org
