Tης Juli Ndriko
Ρατσισμός. Μια λέξη με χίλια προσωπεία. Ποιο άραγε απ’ όλα αυτά τα προσωπεία φοράει η προοδευτική Ελλάδα το 2017; Πριν απαντήσουμε στο βασικό ερώτημα, που είναι και το θέμα αυτού του άρθρου, ας ξεδιαλύνουμε λίγο το τοπίο της έννοιας του ρατσισμού. Ο ρατσισμός, είτε φυλετικός, λόγω του DNA που καθορίζει την φυλή καθώς και το φύλο μας, είτε κοινωνικός λόγω του πολιτικού, πολιτιστικού και κοινωνικού υπόβαθρού μας , είναι μια αντιμετώπιση που σε μορφές διάκρισης υφίστανται ορισμένοι άνθρωποι είτε μεμονωμένα είτε σε κοινωνικές ομάδες από κάποιους που θεωρούν τον εαυτό τους ‘ανώτερο’ από τον τους άλλους. Ένα απλό παράδειγμα είναι ο μέσος ανεκπαίδευτος χρυσαυγίτης που υποστηρίζει την ιδεολογία των Ναζί ως προς την καθαρότητα της Άριας φυλής. Καταπίνει αμάσητο ότι του πλασάρει το κόμμα (που για κακή μας τύχη) βρίσκεται στην βουλή των Ελλήνων και χωρίς καθαρή βούληση, σαν πρόβατο προς την σφαγή ακολουθεί έναν δρόμο που μόνο προς τον γκρεμό οδηγεί. Γιατί όμως τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα έχουμε έξαρση της ξενοφοβίας και κλίση προς τις αντιλήψεις αυτές; Οι απαντήσεις είναι απλές και παραθέτονται αμέσως παρακάτω.
Έχετε αναρωτηθεί πότε ξεκίνησε όλη αυτή η ρητορική μίσους στην χώρα μας; Απλά πηγαίνετε λίγο πίσω στον χρόνο, στο 2008 και στην πτώση του κολοσσού των χρηματοοικονομικών υπηρεσιών Lehman Brothers Holdings Inc. που θεωρείται ότι προκάλεσε την μεγαλύτερη παγκόσμια οικονομική κρίση του 21ου αιώνα με την πτώχευση της, έχοντας ως αποτέλεσμα ένα ντόμινο ζημιών στο παγκόσμιο τραπεζικό-οικονομικό σύστημα. Θα αναρωτιέστε γιατί αναφέρω το γεγονός αυτό και τι σχέση έχει με το θέμα για το οποίο ξεκίνησα να γράφω… Η απάντηση είναι διόλου δύσκολη: πάντοτε σε καιρούς κρίσης και οικονομικής ύφεσης, βλέποντας όλα όσα γνώριζε και είχε συνηθίσει μέχρι πρότινος η κοινωνία, καθώς και μη έχοντας την διάθεση και την δυνατότητα να τα χωνέψει, να τα υιοθετήσει και να συμμορφωθεί στην νέα τάξη πραγμάτων, προκειμένου να βγει όσο πιο σύντομα από το τέλμα στο οποίο οδηγείται, να αλλάζει πρόσωπο και στάση προς την κατάσταση αυτή. Να φοράει ένα προσωπείο πιο εχθρικό, αφιλόξενο και δύστροπο.
Το πρόσωπο αυτό της άρνησης και της μη αποδοχής της αλλαγής φόρεσε και η Ελλάδα από τότε. Σε μια στάση εν μέρη δικαιολογημένη, αν σκεφτεί κανείς πως πάντοτε τείνουμε στην αντίδραση όταν μας αλλάζουν τα δεδομένα. Όμως εδώ, το πήγαν ένα βήμα παρακάτω, το συνδύασαν με το πανωφόρι του ρατσισμού. Και κάπως έτσι, βρίσκοντας την αφορμή ξεκίνησε να αναδύεται η πασίγνωστη, παλιομοδίτικη και κακόγουστη Χρυσή Αυγή. Δεν μας έφτανε ο ήδη υπάρχων πατριαρχικός ρατσισμός που ακόμα και σήμερα στην Ελλαδάρα, εφιστάμεθα σε κάθε πτυχή σχεδόν της κοινωνίας, όπου οι άντρες θεωρούνται δυνατότεροι, εξυπνότεροι, καλύτεροι και για αυτό πρέπει και να ανταμείβονται και αναλόγως περισσότερα από τις γυναίκες. Έχουμε να αντιμετωπίσουμε και όλη αυτή την έξαρση της ξενοφοβίας και μια ρητορική μίσους προς τόσες διαφορετικές φυλετικές και κοινωνικές ομάδες.
Μαγικά με κάποιον τρόπο, γυρίσαμε για ακόμη μια φορά πίσω στον χρόνο. Τώρα γυρίσαμε στην δεκαετία του 1990. Αχ τα 90’s, τι υπέροχα χρόνια! Τα μπουζούκια ήταν έξι φόρες την βδομάδα ανοιχτά, αλλόκοτη μόδα, Σημίτης και οι δραχμές να ρέουν άφθονες, χρηματιστήριο, Ολυμπιακοί που έρχονται, Κωνσταντίνου και Ελένης και άλλα τόσα επίγεια θαύματα που διαδραματίζονταν τότε. Παραλίγο να ξεχάσω το βασικό, Αλβανοί. Ναι, ναι. Τότε είχαμε την μεγάλη προέλευση από την δική μου χώρα κύριες και κύριοι. Ένας κομμουνισμός που έπεσε προκαλώντας φτώχεια, διχόνοια και έναν εμφύλιο, σύνορα που έπειτα από χρόνια άνοιξαν και άνθρωποι τρομοκρατημένοι και ανασφαλείς. Αν αυτό δεν είναι ευκαιρία, για να γλιτώσεις την ζωή σου και των παιδιών σου από αυτό το χάος και ένα σίγουρο ίσως τέλος, τότε δεν ξέρω τι είναι. Κάπως έτσι οι Αλβανοί που ήρθαν στην Ελλάδα για ένα καλύτερο μέλλον, έγιναν αυτόματα ένας μεγάλος εχθρός. Δεν τους αγιοποιώ όλους, σαφώς πολλοί έκαναν λάθη και εγκλήματα, μα η πλειοψηφία ήταν γονείς με μωρά και όρεξη να χτίσουν ένα μέλλον διαφορετικό για εκείνα. Ούτε κατηγορώ και όλους τους Έλληνες, γιατί ενώ αρκετοί γίνανε ξενοφοβικοί και εχθρικοί σε ακραίο βαθμό, άλλοι τόσοι άνοιξαν τις πόρτες των σπιτιών τους και τις αγκαλιές τους και βοήθησαν πολύ κόσμο.
Τα χρόνια πέρασαν, τα πράγματα άλλαξαν , οι μεν και οι δε συμβιβάστηκαν και όλα κυλούσαν αρμονικά. Ή έτσι νομίζαμε… Μέχρι που ήρθε η κρίση, μέχρι που ήρθαν οι περικοπές, τα μνημόνια και ότι άλλο αναπάντεχα έφερε στην ζωή μας το 2008. Σαν να μην μας έφταναν όλα αυτά μαζί, έχουμε να αντιμετωπίσουμε και τον πονοκέφαλο του φιάσκου της Χρυσής Αυγής. Προέλευση και άλλων μεταναστών, νόμιμων και μη στην χώρα που η ίδια δεν μπορεί κατά τα λεγόμενα να συντηρήσει τον εαυτό της, τους δίνει την ευκαιρία να αναδειχθούν προς το ευρύ κοινό. Μια μικρή, ταπεινή, ναζιστική οργάνωση μέχρι πρότινος, καταφέρνει να πείσει τον απλό κοσμάκη, να την ψηφίσει, κάνοντας τους πλύση εγκεφάλου και να εξελιχθεί σε μια εγκληματική οργάνωση που παραλόγως μπαίνει στην Βουλή των Ελλήνων και σκοτώνει χωρίς να τιμωρείται έγχρωμους μετανάστες και Έλληνες αριστερούς.
Όχι, δυστυχώς όλα αυτά που όλοι γνωρίζουμε πως όντως συνέβησαν, δεν είναι κάποια φάρσα που μας κάνουν. Είναι η πραγματικότητα που βιώνει η άλλοτε λαμπρή στα πέρατα του κόσμου για την δημοκρατία της, την φιλοξενία της και τα ήθη της Ελλάδα. Πως αφεθήκαμε να καταντήσουμε έτσι άραγε;
Η λύση που θα φέρει την αλλαγή ξανά και την ευημερία, είναι εύκολη και βρίσκεται στην εκπαίδευση και την παιδεία. Κάποιος πνευματικός και μορφωμένος δεν γίνεται να εξελιχθεί σε ρατσιστή. Αν λάβουμε την σωστή παιδεία και συμπεριφορά όλα θα είναι διαφορετικά, όσο κλισέ και αν ακούγεται. Δεν χρειάζεται να βασιστούμε στο κράτος απαραίτητα, ούτως η άλλως την περίοδο αυτή δεν έχει την δυνατότητα και για πολλές αλλαγές στο σύστημα, αρκεί να εντρυφήσουμε μέσα μας. Αν αλλάξουμε τον τρόπο που βλέπουμε και αντιμετωπίζουμε τα πράγματα γύρω μας και αξιολογώντας διαφορετικά τις καταστάσεις, με έναν τρόπο που μόνο η γνώση και η παιδεία μας προσφέρει, τότε θα υπάρξει ουσιαστική αλλαγή. Κανείς δεν γεννιέται ρατσιστής, γίνεται στην πορεία.
Αναλογιζόμενοι, λοιπόν έστω και στο ελάχιστο, τις συνέπειες τις οποίες έχουν προκαλέσει στους ίδιους και στον περίγυρο μας ταυτόχρονα, τα γεγονότα αυτά, ίσως αποφασίσουμε να αναζητήσουμε μια αλλαγή, μια νέα πλεύση στην καθημερινότητα μας . Ουδείς είπε ότι θα είναι εύκολο και ότι θα αλλάξει τον κόσμο… Ή μήπως αλλάζοντας εμείς σιγά-σιγά αλλάξει και η κοινωνία; Θα μάθουμε μόνο αν πραγματικά και σε βάθος ενημερωθούμε και εκπαιδευτούμε, γιατί όπως είχε πει και ο Σόλων: Γηράσκω δ’ αεί πολλά διδασκόμενος.
