Όταν είσαι μικρός, βλέπεις τα πράγματα κάπως απλοϊκά. Δεν σε νοιάζει τίποτα άλλο εκτός από το να ανήκεις κάπου. Και συνήθως αυτό το κάπου θες να είναι δημοφιλές.
Αυτή η επιθυμία απαιτεί ένα κυνήγι, ίσως μια αλλοίωση του εαυτού σου. Σε αυτήν την ηλικία φυσικά δεν το καταλαβαίνεις και αρχίζεις να μεταλλάσσεσαι. Αυτό ίσως βγάλει προβλήματα στο μέλλον.
Αυτό υποστηρίζεται κι από την υποψήφια διδάκτορα στο UVA, τη Rachel Narr, η οποία διεξήγαγε μια δεκαετή έρευνα σε παιδιά δευτέρας, τρίτης γυμνασίου και πρώτης λυκείου, μέχρι που έγιναν 25 ετών.
Στόχος της ήταν να δει τι συμβαίνει στα παιδιά που περιστοιχίζονται από πολλούς φίλους στα 14-15, όταν αυτά γίνουν ενήλικες. Αλλά και την άλλη πλευρά. Πώς εξελίσσονται τα παιδιά που μικρά είχαν λίγους φίλους και δεν ήταν στη δημοφιλή μεριά του σχολείου.
Όπως διαπιστώθηκε, τα παιδιά της πρώτης κατηγορίας είχαν πολύ μεγάλο ποσοστό κοινωνικού άγχους και τρομερή ανασφάλεια για την εικόνα τους.
Περισσότερα στο govastileto.gr
