Όταν είμαστε ερωτευμένοι, βλέπουμε στον άλλον τον καταπληκτικότερο άνθρωπο του κόσμου. Τον βλέπουμε τέλειο, κι αν υπάρχουν κάποιες στιγμές που διαβλέπουμε κάποιες μικροατέλειες, ο έρωτας και ο ενθουσιασμός μας βοηθούν να τις δικαιολογούμε και να τις παρατηρούμε με τρυφερότητα.
Σε μια υγιή σχέση, όπου και οι δύο είναι αρκετά ώριμοι να διαχειριστούν τα συναισθήματά τους, και οι δύο σύντροφοι καταλαβαίνουν ότι η σχέση τους τούς μεταμορφώνει, τους εξελίσσει και πιθανώς τους συμβιβάζει σε κάποια πράγματα, για να μπορούν να είναι καλά μαζί.
Ωστόσο κάποιοι δεν αρκούνται σε αυτή την κοινή μεταμόρφωση. Καμιά φορά ο ένας σύντροφος αδυνατεί να αφήσει τον έλεγχο να χαθεί από τα χέρια του. Προσπαθεί να αλλάξει λοιπόν τον άλλο, για να πιστεύει ότι έχει και τον έλεγχο των εξελίξεων επάνω του. Φυσικά μια τέτοια σκέψη είναι αλαζονική, καθώς στον έλεγχό μας συχνά πυκνά δεν είναι ούτε καν ο εαυτός μας!
Ένας ακόμη λόγος που μπορεί να πέσουμε στην παγίδα της συμπεριφοράς αυτής είναι η απροθυμία μας να αλλάξουμε οι ίδιοι. Όταν αρχίζουν τα παράπονα και οι γκρίνιες σε μία σχέση, αδυνατούμε να δούμε τις αλλαγές που θα μπορούσαμε να κάνουμε εμείς, για να βελτιωθεί η ζωή με το σύντροφό μας.
Είτε επειδή έτσι έχουμε βολευτεί, είτε επειδή δεν τολμάμε να παραδεχτούμε ότι κάνουμε κι εμείς λάθη, στρέφουμε τα πυρά μας στο σύντροφό μας, ζητώντας του επιτακτικά να αλλάξει στάσεις και συμπεριφορές.
Η επιθυμία μας να αλλάξουμε τον άλλον και το γεγονός ότι έχουμε προσδοκίες από τη σχέση δεν είναι μόνο αρνητικό. Όποιος δεν έχει καμία απαίτηση από τον άλλον και συμβιβάζεται με όλα μπορεί και να έχει παραιτηθεί εσωτερικά από τη σχέση. Αυτά που περιμένουμε από τον άλλον, όταν θέλουμε να τον αλλάξουμε, κρύβουν και μια ευκαιρία για πραγματική αλλαγή και εξέλιξη. Υπάρχουν όμως ορισμένοι όροι και προϋποθέσεις.
