Ερευνητές από την Αυστραλία διατείνονται ότι κατάφεραν να προσδιορίσουν τις ζώνες του φλοιού της Γης στις οποίες υπάρχει μεγαλύτερος κίνδυνος να σημειωθούν μεγάλοι σεισμοί.
«Διαπιστώσαμε ότι το 85% των 15 πιο ισχυρών σεισμών που έχουν καταγραφεί τον περασμένο αιώνα (δηλαδή σεισμοί μεγέθους άνω των 8,6 βαθμών) συνδέονται με περιοχές που βρίσκονται στο σημείο τομής μιας ωκεάνιας ρηξιγενούς ζώνης με μια ζώνη υποβύθισης», ανέφερε ο Ντίτμαρ Μίλερ, ερευνητής του Πανεπιστημίου του Σίδνεϊ.
Η συσχέτιση των ωκεάνιων ρηξιγενών ζωνών με τις ζώνες υποβύθισης (τα σημεία όπου μια ηπειρωτική πλάκα γλιστρά κάτω από μια άλλη) είναι εμφανής στο 50% των περιπτώσεων, αν εξετάσουμε τους 50 πιο ισχυρούς σεισμούς του 20ού αιώνα.
Για τις ανάγκες της μελέτης τους, η οποία δημοσιεύεται σήμερα στο ευρωπαϊκό επιστημονικό περιοδικό Solid Earth, οι ερευνητές εξέτασαν περίπου 1500 σεισμούς. Κατόπιν διασταύρωσαν τα στοιχεία με χαρτογραφικά δεδομένα με τη βοήθεια ενός αλγόριθμου ο οποίος αρχικά προοριζόταν για να αναλύει για προτιμήσεις των χρηστών του Διαδικτύου.
«Αν ο δεσμός που ανακαλύψαμε ήταν τυχαίος, τότε μόνο το 25% των μεγάλων σεισμών θα συνέπιπτε με συγκεκριμένα τεκτονικά περιβάλλοντα», διαβεβαίωσε ο Μίλερ.
Ο μηχανισμός γένεσης των σεισμών είναι ιδιαίτερα πολύπλοκος και για το λόγο αυτό οι ειδικοί δεν είναι ακόμη σε θέση να εξηγήσουν το γιατί οι μεγασεισμοί τείνουν να σημειώνονται σε αυτές τις περιοχές. Ωστόσο η ανακάλυψή τους θα μπορούσε να βοηθήσει να βελτιωθεί η αξιοπιστία των χαρτών των ζωνών υψηλού σεισμικού κινδύνου. Οι χάρτες αυτοί συντάχθηκαν κυρίως με δεδομένα που συνελέγησαν μετά το 1900 και συχνά παραβλέπουν περιοχές όπου δεν σημειώθηκαν μεγάλοι σεισμοί τον τελευταίο αιώνα. Για το λόγο αυτό η ζώνη Τοχόκου-Όρι που έδωσε τον σεισμό των 9 βαθμών τον Μάρτιο του 2011 στην Ιαπωνία δεν ήταν καταγεγραμμένη ως υψηλού κινδύνου.
Επιμέλεια: Μυρτώ Τσάβαλου
Με πληροφορίες από το ΑΠΕ
