Επτά εβδομάδες μετά την έναρξη της εκστρατείας στη Μοσούλη η μάχη συνεχίζεται, σε συνθήκες ολοένα και πιο δύσκολες για τους πολίτες που αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους. Στα ανατολικά, οι ελίτ δυνάμεις του ιρακινού στρατού συνεχίζουν την προέλασή τους με κατεύθυνση την καρδιά της πόλης.
Κυβερνητικές δυνάμεις πεζικού προχωρούν προς το προπύργιο (βρίσκονται εκεί 3000 με 5000 αγωνιστές της Daech) του Ισλαμικού Χαλιφάτου και τελευταίο προπύργιο της τζιχάντ στο Ιράκ, βήμα – βήμα και γειτονιά με γειτονιά στο ανατολικό τμήμα, από την πλευρά του Τίγρη, που κόβει την πόλη στα δύο, αλλά η αντίσταση είναι ισχυρή.
Οι άνθρωποι που υποφέρουν από τις συνέπειες της βίας των τζιχανιστών προσπαθούν να ξεφύγουν και οι τραυματίες σε καταφύγια και πρόχειρα στρατιωτικά ιατρικά κέντρα είναι πολλοί. Μόνο σήμερα έχουν εντοπιστεί τουλάχιστον 80.000 άτομα να κινούνται μέσα σε διασταυρούμενα πυρά.
6 Δεκεμβρίου ώρα 15.05
Αυτή η ιστορία είναι από την τηλεόραση και το δελτίο ειδήσεων των 14.05 (ώρα Γαλλίας) που παρουσιάστηκε από τον Ζαν Πιέρ Περνό στο TF1. Σχεδόν τα μισά από τα παιδιά της πόλης της Μοσούλης όπως αναφέρεται στο ρεπορτάζ δεν έχουν πρόσβαση σε πόσιμο νερό. Άλλος ένας αγωγός ο 4ος καταστράφηκε από τις μάχες μεταξύ του Συνασπισμού και της Daech. Πάνω από 500.000 παιδιά και οι οικογένειές τους δεν έχουν πρόσβαση σε πόσιμο νερό. Στις νότιες συνοικίες της ιρακινής πόλης, σχεδόν το ήμισυ των παιδιών πίνουν μη πόσιμο νερό. «Τα παιδιά και οι οικογένειές τους αντιμετωπίζουν μια τρομερή κατάσταση στη Μοσούλη. Όχι μόνο κινδυνεύουν να σκοτωθούν ή να τραυματιστούν από διασταυρούμενα πυρά, αλλά τώρα δεν θα έχουν ούτε καθαρό νερό να πιουν» αναφέρει ο δημοσιογράφος.
Οι ιρακινές αρχές μεταφέρουν το νερό με φορτηγά από ένα σημείο ανατολικά της Μοσούλης, αλλά αυτή η παροχή δεν επαρκεί για τις ανάγκες του πληθυσμού.
Καθώς οι μάχες εξαπλώνονται στη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη του Ιράκ, στρατιωτικοί και ανθρωπιστικές οργανώσεις προσπαθούν να συντονίσουν τις προσπάθειες τους, για να βοηθήσουν τους χιλιάδες τραυματίες αμάχους.
Σήμερα στις 14.30 (ώρα Γαλλίας – 15.30 ώρα Ελλάδος) στρατιωτικοί νοσηλευτές της Gold Division (ελίτ ιρακινές δυνάμεις) βρήκαν πληγωμένη μία κοπέλα και τη μετέφεραν στο εσωτερικό κέντρο πρώτων βοηθειών τους, που βρίσκεται σε ένα σπίτι στην Gogjali, προάστιο ανατολικά της ιρακινής πόλης της Μοσούλης.
Λίγα λεπτά μετά, ένας άνθρωπος χτυπάει την πόρτα έχοντας στην αγκαλιά του, ένα μωρό τυλιγμένο μέσα σε μία κουβέρτα.. Το παιδάκι όμως άγνωστο γιατί, δεν μπορεί να μιλήσει.
Σύμφωνα με τη Συντονίστρια Ανθρωπιστικών Υποθέσεων του ΟΗΕ στο Ιράκ, η κυβέρνηση και οι διεθνείς οργανισμοί είναι συγκλονισμένοι από την εισροή τραυματιών που εγκαταλείπουν τις εμπόλεμες ζώνες και με αυτούς που παραμένουν παγιδευμένοι στην πόλη, η οποία βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση.
Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (ΠΟΥ) επισημαίνει ότι πάνω από 1400 άμαχοι, νοσηλεύονται σε εσωτερικά κέντρα πρώτων βοηθειών της περιοχής από την 17η Οκτωβρίου, κι έπειτα.
«Αυτή είναι η κορυφή του παγόβουνου», παραδέχεται ο Δρ. Γαέλ Χατάκιτ, τεχνικός διευθυντής της ΠΟΥ που έχει τη βάση της στο Ερμπίλ, πρωτεύουσα της αυτόνομης περιοχής του ιρακινού Κουρδιστάν.
Πράγματι, οι περισσότεροι από τους τραυματίες λαμβάνουν τις πρώτες βοήθειες σε νοσοκομεία ή έξω από αυτά και στη συνέχεια επιστρέφουν στο σπίτι ή αποστέλλονται σε στρατόπεδα.
Ο αριθμός των νεκρών παραμένει άγνωστος -τουλάχιστον επισήμως- αν και 900 είναι οι άμαχοι σύμφωνα με τις εκτιμήσεις από τα γαλλικά μέσα ενημέρωσης, που έχουν χάσει τη ζωή τους στο “Μαργαριτάρι του βορρά” (Μοσούλη).
Ένας πληθυσμός παγιδευμένος
Ένα μακελειό που συνεχίζεται μέρα και νύχτα. Μέσα στο αυτοσχέδιο ιατρείο στην Gogjali, μια νοσοκόμα καθαρίζει την πληγή στο πίσω μέρος του σώματος μιας ηλικιωμένης γυναίκας. Στεναγμοί και κραυγές από το κρεβάτι του πόνου: “Τι θα μου συμβεί; Βγήκε η σφαίρα; Ήταν ενός ελεύθερου σκοπευτή λέτε να με ακολούθησε ως εδώ; Πού είναι ο σύζυγός μου”;
Λίγο πιο πέρα ένας παραμορφωμένος -στο πρόσωπο- άνθρωπος τυλιγμένος με επιδέσμους προσπαθεί να πιει λίγο νερό, σφαδάζοντας από τους πόνους.
Οκτώ λεπτά αργότερα, έρχεται ένας νέος τραυματίας, που είχε δεχθεί μία σφαίρα στο στήθος. Ένας φίλος του τον ακολούθησε, κρατώντας το χέρι του: «Ξέρω ότι είναι επικίνδυνο, αλλά αγαπάμε τα σπίτια μας και τους γείτονές μας. Είμαστε παγιδευμένοι αλλά και από την άλλη δεν θέλουμε να φύγουμε», ομολογεί ο Ράνα Ασίζ.
Ώρα 16:40 κι ένα ασθενοφόρο πρώτων βοηθειών φέρνει 30 ασθενείς. Κι όμως ένας νοσοκόμος λέει: “Είναι μια ήσυχη μέρα. Τις προηγούμενες δύο ημέρες είχαμε πάνω από 150 ασθενείς. Πριν λίγες μέρες οι περισσότεροι έφταναν εδώ νεκροί. Αλλά έχω συνηθίσει. Αυτή τη δουλειά κάνω τα τελευταία 9 χρόνια”.
Φάνης Επιτροπάκης
