Τον θάνατο του πρώην προέδρου και διευθύνοντος συμβούλου της, Άντριου Γκρόουβ, σε ηλικία 79 ετών, ανακοίνωσε η Intel.
Ο «Άντι» Γκρόουβ ήταν παρών στην Intel από την ίδρυσή της το 1968, μαζί με τους Ρόμπερτ Νόις και Γκόρντον Μουρ. Έγινε πρόεδρος της εταιρείας το 1979 και CEO το 1987. Προήδρευε του Διοικητικού Συμβουλίου από το 1997 έως το 2005. Κατά τη διάρκεια της θητείας του, αλλά και μετά την συναξιοδότησή του ο κ. Grove υπήρξε μία από τις προσωπικότητες με τη μεγαλύτερη επιρροή στην τεχνολογία και την επιχειρηματικότητα, έγραψε βιβλία και άρθρα, ενώ άρθρωσε δημόσιο λόγο για μια σειρά σημαντικών ζητημάτων.
Γεννημένος στη Βουδαπέστη της Ουγγαρίας με το όνομα András Gróf, ο Γκρόουβ μετανάστευσε στις ΗΠΑ την περίοδο 1956-57. Σπούδασε χημικός μηχανικός στο City College της Nέας Υόρκης και ολοκλήρωσε τη διδακτορική διατριβή του στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας, στο Berkeley, το 1963.
Μετά την αποφοίτησή του, προσελήφθη από τον Γκόρντον Μουρ στη Fairchild Semiconductor ως ερευνητής και ανελίχθηκε μέχρι τη θέση του επικεφαλής βοηθού στον τομέα Έρευνας και Ανάπτυξης υπό τον Μουρ. Όταν οι Νόις και Μουρ άφησαν τη Fairchild για να ιδρύσουν την Intel το 1968, ο Grove ήταν ο πρώτος που προσελήφθη. Διαδραμάτισε καθοριστικό ρόλο στην απόφαση της Intel να μετατοπίσει το ενδιαφέρον της από τα ολοκληρωμένα κυκλώματα μνήμης στους μικροεπεξεργαστές και ηγήθηκε του μετασχηματισμού της εταιρείας, σε μια ευρέως αναγνωρίσιμη μάρκα από τους καταναλωτές. Υπό την ηγεσία του, η Intel παρήγαγε επεξεργαστές, μεταξύ των οποίων τους 386 και Pentium, οι οποίοι πυροδότησαν την ανάπτυξη της εποχής των προσωπικών υπολογιστών. Η εταιρεία επίσης αύξησε τα ετήσια έσοδά της από 1,9 δισ. δολάρια, σε περισσότερα από 26 δισ.
Τα βιβλία του «High Output Management» (1983) και «Only the Paranoid Survive» (1999) είναι ιδιαίτερα γνωστά στον χώρο της διοίκησης επιχειρήσεων. Ήταν παντρεμένος με τη σύζυγό του, Εύα, για 58 χρόνια και απέκτησαν 2 κόρες και 8 εγγόνια.
Διαγνώστηκε με καρκίνο του προστάτη και έγραψε ένα σχετικό θέμα στο Fortune το 1996, στο οποίο εξήγησε την απόφασή του να ακολουθήσει μια μη συμβατική, αλλά τελικά επιτυχημένη θεραπεία. Συνέβαλε στην έρευνα για τη νόσο Parkinson και ενεργοποίησε την ιατρική κοινότητα στην κατεύθυνση της αποτελεσματικότερης μελέτης της νόσου από την οποία υπέφερε.
