Ο Γιώργος Θεοφάνους κυνήγησε το όνειρό του στη μουσική, παρόλο που οι γονείς του ονειρεύονταν να σπουδάσει ιατρική στη Ρωσία, καθώς ήταν άριστος μαθητής. Ο πετυχημένος μουσικοσυνθέτης μιλώντας στο περιοδικό “People” εξηγεί τις επιπτώσεις που είχαν οι αποφάσεις του στη σχέση του με τους γονείς του.
Εσύ έκανες την επανάστασή σου στα 18 και έφυγες για ένα από τα πιο φημισμένα πανεπιστήμια παγκοσμίως, το Μπέρκλεϊ. Τι συμβουλεύεις τον μεγάλο σου γιο, που είναι τώρα φοιτητής;
Ειδικά για το δικό μου κομμάτι δεν γινόταν διαφορετικά. Έφυγα αναγκαστικά το 1987 για τις ΗΠΑ. Αν αυτό που θέλουν να κάνουν τα παιδιά μου δεν υπάρχει στην Ελλάδα, όπως συνέβη με μένα, θα τους συμβούλευα να φύγουν. Είμαι, όμως, από τους ανθρώπους που λένε «έλα να παλέψουμε για την πατρίδα», δεν είμαι του τύπου «πήγαινε, αγόρι μου, στο Λος Άντζελες, να καλοπερνάς και θα σου στέλνει χρήματα ο μπαμπάς κάθε μήνα». Ακόμη και να μπορούσα, δεν θα το έκανα ποτέ. Είμαι λίγο παλιομοδίτης, θεωρώ απαραίτητο, αν και παρεξηγημένο, το «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια» -κατάγομαι από αριστερή οικογένεια, δεν τρώω κολλήματα με συνθήματα. Θέλω τα παιδιά μου να γνωρίζουν την ελληνική και την κυπριακή ιστορία. Θέλω να λειτουργούμε ως οικογένεια, όχι απλά με το κοτόπουλο και τις πατάτες κάθε Κυριακή. Θέλω να αφιερώνουμε ποιοτικό χρόνο μεταξύ μας, μακριά από τηλεόραση και τάμπλετ. Τέλος, παίρνω τους γιους μου και πηγαίνουμε στο Άγιο Όρος. Αν θεωρούνται αυτά παλιομοδίτικα, μου αρέσει να με αποκαλούν παλιομοδίτη.
Ας πάμε και στη δική σου επανάσταση. Ο πατέρας σου ήθελε να σπουδάσεις Ιατρική στη Ρωσία…
Ήμουν ένας αριστούχος μαθητής, οπότε ο πατέρας μου περίμενε πως θα κάνω κάτι… «φυσιολογικό». Αποφάσισα να ακολουθήσω κάτι εκ διαμέτρου αντίθετο: να σπουδάσω μουσική σύνθεση στις ΗΠΑ και στη συνέχεια να ζήσω στην Ελλάδα. Για αρκετά χρόνια δεν επικοινωνούσαμε, είχε θυμώσει με την απόφασή μου. Οπότε έπρεπε να τα κάνω όλα μόνος μου: να πληρώνω τα δίδακτρα, τη διαμονή. Τα κατάφερα επειδή δούλευα ταυτόχρονα και κέρδισα υποτροφία. Όταν ήρθα στην Ελλάδα, μου έλεγε «πότε θα έρθεις στην Κύπρο να κάνεις κάτι σοβαρό;». Με το πέρασμα των χρόνων το ξεπέρασε. Επειδή είναι και λάτρης του λαϊκού ρεπερτορίου, μόλις άκουσε τον «Παλιόκαιρο», το πρώτο λαϊκό μου τραγούδι, και άλλες επιτυχίες από τραγουδιστές που γνώριζε, ένιωσε πλέον υπερήφανος. Ήρθε πολλές φορές να με δει. Τώρα, αυτός ο γίγαντας, δυστυχώς, είναι σε ένα γηροκομείο με άνοια. Καταλαβαίνει ποιος είμαι όταν με βλέπει και αναγνωρίζει και τα εγγόνια του.
