Η πρωταγωνίστρια του «Ταμάμ» στον ΑΝΤ1 Μυρτώ Αλικάκη πόζαρε για το Down Town Κύπρου και μίλησε για την επιτυχία στη ζωή της, τους δύο έφηβους γιους της ενώ θυμήθηκε την «Αναστασία» που την έκανε γνωστή σε όλη την Ελλάδα από το 1993.
Το θέμα Χριστιανοί-Μουσουλμάνοι, που είναι το κυρίαρχο στο σήριαλ, δεν σε προβλημάτισε;
Όχι, όχι. Καθόλου. Έτσι κι αλλιώς δεν με αφορά, αφού δεν χωρίζουν οι θρησκείες τους ανθρώπους, αλλά ο φανατισμός. Προσωπικά, σέβομαι απόλυτα την πίστη και την θρησκεία του καθενός.
Είναι ρίσκο για έναν ηθοποιό να υποδύεται έναν ρόλο που, μέχρι πρότινος, τον έπαιζε άλλος συνάδελφός του – όπως συνέβη με σένα και τη Μαρία Λεκάκη; Ανησύχησες αν το κοινό θα σε αποδεχόταν;
Κοίτα, δεν είναι απλό. Είναι ρίσκο. Όμως, για μένα, είναι σύνηθες. Μου έχει ξανασυμβεί. Συμβαίνει αυτό στη δουλειά μας. Από την άλλη πλευρά, έπαιξε μεγάλο ρόλο το πώς και το γιατί έγινε όλο αυτό. Από τη στιγμή που η Μαρία Λεκάκη έπαιζε εξαιρετικά αυτό τον ρόλο και ανακοίνωσε, λόγω των νέων της επαγγελματικών υποχρεώσεων, ότι δεν θα μπορούσε με τίποτα να συνεχίσει, το έκανα. Ένιωσα ότι μπορώ να την αντικαταστήσω. Οι συνθήκες ήρθαν έτσι και προσπάθησα να δώσω μία δική μου ερμηνεία στον ρόλο.
Είναι πιο δύσκολο να χειριστεί κανείς την επιτυχία ή την αποτυχία του;
Ωραία ερώτηση! Νομίζω ότι το καθένα έχει τη δική του δυσκολία. Μία ξαφνική επιτυχία απαιτεί και αυτοκυριαρχία, αυτοπειθαρχία. Πρέπει να επιβληθείς και να μη σε παρασύρει. Και η αποτυχία επίσης. Αν είναι μικρή η αποτυχία είναι διαχειρίσιμη. Αν είναι μεγάλη όμως, είναι ζόρι. Δεν πρέπει να σε πάρει από κάτω. Έχει να κάνει, βέβαια, με το πώς είναι φτιαγμένος ο άλλος και σε τι είναι πιο επιρρεπής. Και ναι, αν είσαι επιρρεπής στο να καβαλήσεις το καλάμι, τότε η επιτυχία μπορεί να σε καταστρέψει…
Πώς απέφυγες αυτή την «καταστροφή»;
Είμαι το χαρακτηριστικό παράδειγμα του ανθρώπου που του ήρθε η επιτυχία ξαφνικά, σε πολύ μικρή ηλικία, και επιβίωσε. Το διαχειρίστηκα, πιστεύω, καλά. Όταν έκανα την «Αναστασία» ήμουν μικρή και δεν ήξερα τι να διαχειριστώ και πώς. Χαιρόμουν γι’ αυτό που μου συνέβαινε αλλά, από την άλλη, αγχωνόμουν για όλο αυτό που ζούσα. Σκέψου πως όταν έπαιξε η σειρά, στην αρχή ακόμα, πήγα κι έκοψα τα μαλλιά μου κοντά! Έτσι, για να μην αναγνωρίζομαι εύκολα. Βγαίνοντας από το κομμωτήριο, με σταματάει ένας και μου λέει «εσύ δεν είσαι που παίζεις την “Αναστασία”;». Φρίκαρα και απογοητεύτηκα. Όταν είσαι νέος και δεν έχεις δώσει το στίγμα σου, εύκολα οι άλλοι μπορούν να σε κατατάξουν και να σε κατηγοριοποιήσουν σε κάτι που μπορεί να μην είσαι εσύ ακριβώς. Ειδικά στον χώρο μας, που έχει πολλή χρυσόσκονη. Εγώ βρήκα άμυνες, οχυρώθηκα.
Έγινες απόμακρη;
Μπορεί και να έγινα. Δεν είμαι απόλυτα σίγουρη. Δεν ήμουνα, όμως, ξινή με τον κόσμο. Πιο πολύ στον εαυτό μου κλείστηκα. Ήθελα να αποφύγω διάφορα πράγματα και την πολλή δημοσιότητα. Όταν είχα την αίσθηση ότι απειλούμαι, τότε έμπαινα σε άμυνα.
