Τα παιδικά του όνειρα και το πώς η ζωή τον οδήγησε στον κόσμο της τέχνης της υποκριτικής αποκαλύπτει ο ηθοποιός στη real:«Όταν ήμουν πολύ μικρός, είχα τη «βίδα» να γίνω γιατρός. Έτσι δήλωνα σε όλους. Μετά, σταμάτησα να θέλω οτιδήποτε – ως κλασικός νέος αυτής της χώρας που δεν σου δίνει κίνητρα για τίποτα και δεν φροντίζει να σε ενημερώσει για τις επιλογές που έχεις. Αυτό που ίσως με διέσωσε ήταν ότι υπήρχε κάτι μέσα μου.»
Πώς εκδηλωνόταν αυτό το «κάτι»;
«Όταν οι φίλοι μου πηγαίνανε στα κλαμπ και τις ντίσκο, εγώ άκουγα Λέοναρντ Κοέν. Εάν πετύχεις τον 14χρονο γιο σου να ακούει Κοέν, φοβάσαι ότι θα αυτοκτονήσει την επόμενη ημέρα. Έτσι νομίζανε οι δικοί μου: ότι το παιδί τους δεν ήτανε καλά, που καθόταν και άκουγε αυτόν τον «καταθλιπτικό» ήχο. Φαίνεται πως από τότε γυμναζόταν μέσα μου ένα άλλο κομμάτι του εαυτού μου, το οποίο με τα χρόνια βρήκε σπίτι το θέατρο. Όταν κάποια στιγμή είπα στη μάνα μου ότι θα γίνω ηθοποιός, εκείνη μου είπε «έχε το σαν χόμπι και κάνε κάτι… σταθερό», είπε ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης…
Διαβάστε τη συνέχεια στο govastileto.gr
