Διαδικτυώτισσες και Διαδικτυώτες,
καλήν Δευτέρα 15 Ιανουαρίου να έχουμε…

Να ’μαστε πάλι μαζί, με την αγαπημένη μας στήλη «Τουϊτέρατα»,
την οποία διαβάζετε μανιωδώς καθημερινά
και νοσταλγείτε μανιωδώς τα Σαββατοκύριακα…

ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ

Αποχαιρετιστήκαμε την Παρασκευή,
με την τόσο ανθρώπινη, τόσο θεμιτή,
και συνάμα τόσο ουτοπική προσδοκία,
να ξαναείμαστε όλοι μαζί και σήμερα…

Όμως, το Σάββατο έφυγε από τη ζωή ο άνθρωπος που το μεγαλύτερο από τα επιτεύγματά του ήταν, είναι και θα είναι, ότι όσοι τον γουστάραμε, τον αποκαλούσαμε με ένα χαϊδευτικό που παρέπεμπε σε παιδί Δημοτικού.

Αυτός ο αλλόκοτος τύπος με το «δαιμονικό» παρουσιαστικό και το ακόμη δαιμονικότερο χιούμορ, κατέφερε να επιβάλει σε όλους μας, χωρίς να μάς το ζητήσει ποτέ, να είναι για εμάς ο «Τζιμάκος».
Διότι όλοι αναγνωρίζαμε σε αυτόν την παιδικότητά του• διότι το «παιδί» που είμαστε, χαιρόταν να συναντιέται με το «παιδί» που κι αυτός ήταν.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ

Σήμερα δεν θα έχουμε «Κορυφαίο Δέκα»•
στο Συναίσθημα και στη Δημόσια Έκφραση Αγάπης θα ήταν πρόστυχο να βάλω τη διαβάθμιση «Κορυφαίο».
Επίσης, δεν θα είναι δέκα οι αναρτήσεις που θα δημοσιευτούν•
θα είναι λίγες παραπάνω, ώστε να μην έχω τόσο βαθιά αίσθηση αδικίας και ενοχής για τη σταχυολόγησή μου.

Επέλεξα, λοιπόν, κάποιες αντιπροσωπευτικές δημόσιες τοποθετήσεις για τον Τζιμάκο, τις οποίες συνοδεύω όλες, μία προς μία, με τη σιωπηλή ιαχή «Αθάνατος».

Πάμε να τις διαβάσουμε παρέα και τα ξαναλέμε στο ΥστερόΓιωργο!


Η Μέγιστη Θρησκεία είναι η Αγάπη!


Τι υπέροχος προσδιορισμός ο «Τελευταίος Γνήσιος»!
Και τι Στίγμα Μνήμης σε συνδέει πλέον με τον Τζιμάκο..!


Εμείς ήμασταν ώριμοι από παιδιά. Οι μαμάδες μας αργήσαν’ λίγο…


Πόσο ωραία λέξη βρήκες και προσέθεσες
στην περίφημη φράση τού Ιούλιου Καίσαρα..!
Το ρήμα «στηλίτευσες» είναι η φωτογραφία τού Τζιμάκου!


ΑΥΤΟ!!!


Τεράστια Αλήθεια!


Αρκούσε μία φράση για να μετατραπεί η Φρίκη σε Αγάπη!


Διαβάζω και ξαναδιαβάζω αυτό που έγραψες…
Κουνάω και ξανακουνάω το κεφάλι μου καταφατικά…


Πάντα από εκεί ψηλά τούς εσατίριζε…


ΠΡΟΦΗΤΗΣ!


Ο Καλλιτέχνης αναγεννάται από την τέφρα του…


Διόλου τυχαίο ότι ο Θάνατος εντάσσεται στα «Κοινωνικά»!


Οι Αιρετικοί Άνθρωποι είναι οι Πιο Ταπεινοί!


Αποτελεί τεράστιο ρίσκο να παραλληλίζεις καθ’ οιονδήποτε τρόπο δύο θανάτους. Όμως, το τεράστιο ρίσκο που πήρες, εστέφθη από τεράστια επιτυχία. Πράγματι, η Μαλβίνα ήταν ο Τζιμάκος σε γυναίκα!


Μεταλαμπάδευση μετά δακρύων!


Κι αν μάς αντέξει το «στριφτό», θα φανεί στο χειροκρότημα..!


Αξέχαστη Στιγμή Σάτιρας! ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΙΚΗ!!!


36 χρόνια μετά! Με τις μνήμες συνοδεία!
Και με τη Μνήμη συνοδεία από ’δώ και πέρα…


ΠΟΛΥ!!!


Μόνο εγώ έβλεπα ανέκαθεν σ’ αυτήν τη φράση ένα βαθύ παράπονο;

ΥστερόΓιωργο..:
Άφησα εσκεμμένα τελευταίο το tweet τού φίλου μας όπου γίνεται η αναφορά στην «αιώνια κόντρα» τού Τζίμη Πανούση με τον Γιώργο Νταλάρα, για να ξεκινήσω με αυτό το θέμα…

Κατ’ αρχάς και κατ’ αρχήν, μού προκάλεσε εξαιρετικώς θετική εντύπωση η ανακοίνωση τού Γιώργου Νταλάρα• ήταν μία αντρίκεια έκφραση και μία ευθεία ανάληψη τού αναλογούντος μεριδίου ευθύνης.

Σάς την παραθέτω αυτολεξεί, ώστε να πούμε λίγα λόγια και στη συνέχεια..:
«Έφυγε ένας νέος, ταλαντούχος άνθρωπος, βυθίζοντας στη θλίψη τα παιδιά του, την οικογένειά του. Ένας άνθρωπος που με τη σκέψη του, το χιούμορ του και την οξύτητα του λόγου του ήταν χρήσιμος στην κοινωνία, όπως όλοι οι πραγματικοί καλλιτέχνες. Οι αντιθέσεις που είχα μαζί του στο παρελθόν, με κάνουν να λυπάμαι ακόμα πιο βαθιά. Μπροστά στη ζωή και στο θάνατο, όλα γίνονται ασήμαντα, μηδαμινά. Καλό σου ταξίδι.».

Η φράση-κλειδί είναι η αποστροφή «Οι αντιθέσεις που είχα μαζί του στο παρελθόν, με κάνουν να λυπάμαι ακόμα πιο βαθιά. Μπροστά στη ζωή και στο θάνατο, όλα γίνονται ασήμαντα, μηδαμινά.».

Πιστεύω ότι ο Τζίμης Πανούσης εκτιμούσε πολύ τον Γιώργο Νταλάρα και είχε νοιώσει βαθιά πίκρα όταν διαπίστωσε ότι ένας τόσο χαρισματικός και ευφυής καλλιτέχνης όπως ο Νταλάρας δεν είχε βρει τη δύναμη και την ευθυκρισία να συγχωρήσει στη Σάτιρα την όποιαν σκληρότητά της.

Από τη μεριά του, ο δημοφιλής τραγουδιστής αναγνωρίζει με το αποχαιρετιστήριο μήνυμά του τη ματαιότητα τής διαχρονικής αντιπαλότητάς τους.

Οπότε, αυτό που εγώ έχω να προτείνω, είναι μία «Συλλογική Συναισθηματική Εξομάλυνση». Από τούδε και στο εξής, το δίπολο «Νταλάρας-Πανούσης» ας είναι ένα τρυφερό μάθημα ματαιότητας και όχι μία ατέρμονη έξαψη ηθών.

Το δεύτερο Μιντιακό Μνημείο που μάς άφησε ως παρακαταθήκη ο Τζιμάκος, ήταν η ιστορική παρουσία του στην εκπομπή τής Έλλης Στάη.

Αυτή η συνέντευξή του θα πρέπει να διδάσκεται σε κάθε σοβαρή σχολή Δημοσιογραφίας και Επικοινωνίας, διότι ανέδειξε στον υπέρτατο βαθμό πως, όταν ένας άνθρωπος διαθέτει Αυθεντικότητα, δύναται να αποδομήσει και τα πιο ισχυρά στερεότυπα.

Είναι βέβαιο ότι εκείνο το βράδυ η ακλόνητα γοητευτικότερη τηλεοπτική δημοσιογράφος, η Έλλη Στάη, εβίωσε ένα αδιανόητα ευχάριστο «Βατερλό»• επίλεκτο στέλεχος τού Συστήματος η ίδια, είχε καλέσει τον αντισυστημικό Τζιμάκο για να αλλάξει τις άνοστες προσλαμβάνουσες που τής παρείχαν οι παραδοσιακώς ανιαροί καλεσμένοι της• πού να φανταζόταν, όμως, ότι η συγκεκριμένη επιλογή της, θα καταγραφόταν ως η πιο απολαυστική και χαρακτηριστική συνέντευξη στην Ιστορία τής Ελληνικής Τηλεόρασης..!!!

Επιμύθιο: Ο Τζίμης Πανούσης, ο Τζιμάκος, ήταν, είναι και θα είναι ένα μείγμα Άντι Γουόρχολ και Τζορτζ Όργουελ. Ένας Προφήτης, ένας Κοινωνικός Ηθογράφος, μία heavy-metal εκδοχή τού Αριστοφάνη, μία pop εκδοχή τού Αισχύλου, ένας άνθρωπος που απετέλεσε μόνος του μία εποχή•
γι’ αυτό και στο άκουσμα τής είδησης ότι ο Τζίμης Πανούσης έφυγε από τη ζωή, σκεφτήκαμε όλοι μας τη φράση «Τέλος Εποχής»!

Πριν από πολλά χρόνια, θέλοντας να καταγράψω και να περιγράψω τον ψυχισμό και τη δειλία των Μικροαστών και των Πουριτανών, είχα εμπνευστεί το εξής απόφθεγμα: «Το Υπονοούμενο είναι μία αλήθεια που βρίζει…»!

Το στοιχείο που διαφοροποιεί τον Καλλιτέχνη από τον Μικροαστό είναι ότι ο Καλλιτέχνης δεν χρησιμοποιεί το Υπονοούμενο ως «υπογραφή πονηριάς» αλλά ως «Υπερ-γραφή Ευφυΐας»!

Ο Τζιμάκος έφυγε και άφησε πίσω του την ίδια του την ευφυΐα.
Φανταστείτε πόσο μπροστά ήταν…

Όμως, για μία ακόμη φορά φτάσαμε στην Αρχή Μας,
που για όλους τούς υπόλοιπους είναι το «τέλος».

Και το μόνο που απομένει,
είναι η στερεότυπη και -πάνω απ’ όλα- αγαπημένη προτροπή..:
Φωτίστε το βλέμμα σας με την πόλη που φλέγεται.
Γεια Χαρά…

Γιώργος Μιχάλακας
Αλήτης -αλλά όχι ρουφιάνος- Δημοσιογράφος

(Twitter: @GeorgeMihalakas)

σχόλια αναγνωστών
oδηγός χρήσης