Διαδικτυώτισσες και Διαδικτυώτες,
καλήν Τρίτη (και) 13 Φεβρουαρίου να έχουμε…
Να ’μαστε πάλι μαζί, με την αγαπημένη σας στήλη «Τουϊτέρατα»,
την οποία διαβάζετε μανιωδώς καθημερινά
και νοσταλγείτε μανιωδώς τα Σαββατοκύριακα…
Τα επεισόδια που δημιούργησαν
-μετά την πρόσφατη ήττα τού Ο.Σ.Φ.Π. από την Α.Ε.Κ.-
οι χουλιγκάνοι που εδώ και πολλά χρόνια
καπελώνουν και καπηλεύονται την ιστορία τού Ολυμπιακού
(υπό την ανοχή των διοικήσεων τής ομάδας),
επέφεραν τη δίκαιη τιμωρία τού πειραϊκού συλλόγου•
έτσι, επεβλήθησαν, αφαίρεση 3 βαθμών,
δύο αγωνιστικές κεκλεισμένων των θυρών
και χρηματικό πρόστιμο 90.000 ευρών.
Όπως ήταν φυσικό, το Διαδίκτυο τοποθετήθηκε επί τού θέματος,
και εγώ, ως ο «Επίσημος Σταχυολογητής τού Twitter»,
ήμουν για μία ακόμη φορά ακροβολισμένος,
προκειμένου να συλλάβω τις απόψεις σας
και να τις οδηγήσω στα ενδότερα τής «Ζούγκλας».
Πάμε, λοιπόν, να δούμε το «Κορυφαίο Δέκα»,
και τα ξαναλέμε στο ΥστερόΓιωργο..!
…
Ο κούλης μητσοτάκης και ο λοβέρδος είναι το Μέλλον τής Ελλάδος,
και εσύ είσαι ρουφιάνος δημοσιογράφος
που δεν ξέρεις να εκτιμάς τούς έντιμους και ανιδιοτελείς ανθρώπους.
Μπουρδελληνικό Ποδόσφαιρο.
Μέχρι τώρα είχαν συνηθίσει στο «Ό,τι προβλέπει η Παρανομία».
Ήδη έχει προβληματίσει όλους τούς ασόβαρους φιλάθλους,
που επικροτούν τόσα χρόνια αυτά που γίνονταν (και γίνονται).
Άρα, είμαστε η γενιά τού «έγιναν και τού σπανού τα γένια».
Το «-3» είναι γρουσούζικη θερμοκρασία.
Και να τον ξεπεράσει…
Σε λίγο θα βγάλουν το ματωμένο σεντόνι στο μπαλκόνι.
Noorartis
Το «ΥστερόΓιωργο» είναι αφιερωμένο στη μνήμη τού πατέρα σου!
…
ΥστερόΓιωργο..:
Παιδιά (όλων των ηλικιών),
γράφω δακρυσμένος αυτές τις λέξεις.
Άφησα τελευταίαν τη σημαντικότερη σημερινή ανάρτηση,
ακριβώς για να τής δώσω την Αξία που τής αρμόζει.
Και συνάμα, την άφησα τελευταίαν για έναν ακόμη λόγο…
Τα 20 χρόνια Σαπίλας, Βρομιάς, Δυσωδίας, Διαφθοράς,
Παρανομίας, «Παράγκας» και Εγκληματικότητας,
δεν άφησαν ανεξίτηλο το στίγμα τους μόνο στο Ελληνικό Ποδόσφαιρο•
αυτό το θλιβερό στίγμα είχε και έχει σαφέστατες επιπτώσεις
και στην Ελληνική Κοινωνία.
Απλοί άνθρωποι που διέθεταν το Ψυχικό Μεγαλείο
να αντλούν Χαρά και Δύναμη μέσα από την αγαπημένη τους ομάδα
(και, μ’ αυτήν τη Χαρά, και, μ’ αυτήν τη Δύναμη
να εμπλουτίζουν την απλή και ταπεινή ζωή τους),
έφυγαν από τη ζωή μ’ ένα μαράζι:
Επί δεκαετίες δεν είδαν την ομάδα τους, αυτήν την παρηγόρια τους,
να παίρνει Πρωτάθλημα•
να επιβραβεύεται η ανωτερότητά της με την Αρμόζουσα Θέση.
«Α, ρε πατέρα μου, χανουμάκι μου, πού είσαι να πανηγυρίσουμε παρέα…
Να σε πάρω τηλέφωνο και να κλαις από τη χαρά σου,
και μετά να κατεβαίνεις με τα άλλα χανούμια στα στέκια σας…
Παιδιά, ο πατέρας μου…»!
Ο επιπλέον λόγος που άφησα αυτό το Συγκλονιστικό Μήνυμα τελευταίο,
ήταν για να διατηρήσω Ταπεινότητα στον Γραπτό Λόγο
και να μην παραφερθώ.
Όλοι μας,
όλοι εμείς οι Υγιείς Φίλαθλοι
που νοιώθουμε το Ποδόσφαιρο και την (όποια) Ομάδα Μας
ως Εφαλτήριο Κοινωνικότητας, ως Αφορμή Αλληλοπειραγμάτων,
αλλά και ως μία προσωπική επιβεβαίωση
(διότι, κι αυτό, ανθρώπινο είναι),
έχουμε Βαθιά Οργή για τούς Εγκληματίες.
Αυτήν τη βαθιά οργή θέλησα να μετασχηματίσω σήμερα,
με το μήνυμα τούτης τής ευαίσθητης γυναίκας προς τον εκλιπόντα πατέρα της.
Προσωπικώς,
αποκλείω την περίπτωση να υπάρχει έστω ένας υγιής φίλαθλος,
ένας υγιής πολίτης,
εν κατακλείδι, ένας υγιής συνειδησιακά άνθρωπος,
ο οποίος να μη συγκινήθηκε.
Εν’ τέλει, αυτό μένει στη Ζωή• ό,τι μάς έκανε να συγκινηθούμε…
(θυμίζω την έξοχη φράση
«Μπορεί να ξεχάσουν τι τούς είπες,
αλλά δεν θα ξεχάσουν ποτέ τι τούς έκανες να αισθανθούν…»).
Σε αντιδιαστολή,
τι νοιώθουμε επί 20 χρόνια
εξ’ αιτίας όσων έγιναν στο Ελληνικό Ποδόσφαιρο..;
Μία διαρκής, μία διάχυτη αίσθηση Ψέματος, Εγκλήματος, Σαπίλας•
αυτή είναι η αίσθηση που κυριαρχεί.
Κάτι παραδόπιστα, τελειωμένα όντα,
που έχουν το θράσος να μάς κουνάνε και το δάχτυλο,
κάτι τελειωμένα ανδρείκελα
που πάσχουν από τη Γάγγραινα τού Ψευτόμαγκα
και χουλιγκανίζουν επί δύο δεκαετίες εις βάρος τής Ελληνικής Κοινωνίας.
Ας είναι…
Ευτυχώς που υπάρχουν άνθρωποι όπως αυτή η γυναίκα και ο πατέρας της,
και μάς επαναφέρουν το Δικαίωμα στη Συγκίνηση.
Και κάτι τελευταίο..:
Αγαπητή Λίλα,
ακολουθούμαστε στο Twitter χωρίς να έχουμε μιλήσει έστω (και) μία φορά.
Θέλω να σού πω ότι προστάτευσα το πρόσωπο τού μπαμπά σου από σεβασμό.
Δεν ήθελα να χρησιμοποιήσω αυθαιρέτως το πρόσωπό του,
διότι έτσι θα προέβαινα σε μία ανάρμοστη συγκινησιολογία•
θα ήταν ανέντιμο εκ’ μέρους μου,
έστω και αν το tweet σου αποτελεί «δημόσιο κτήμα»
από τη στιγμή τής δημοσίευσής του.
Και θέλω να ξέρεις,
ότι ήταν για μένα πολύ δύσκολη απόφαση να προστατεύσω το πρόσωπό του,
διότι αυτός ο άνθρωπος, ο πατέρας σου, το «χανουμάκι» σου,
έχει ένα πολύ γλυκό και τρυφερό πρόσωπο.
Αυτό το τρυφερό πρόσωπο, αυτήν την υπέροχη κληρονομιά σου,
αυτό είναι που προστάτευσα.
Σάς ευχαριστούμε, εσένα και τον μπαμπά σου, για τη Συγκίνηση!
…
Όμως, για μία ακόμη φορά φτάσαμε στην Αρχή Μας,
που για όλους τούς υπόλοιπους είναι το «τέλος».
Και το μόνο που απομένει,
είναι η στερεότυπη και -πάνω απ’ όλα- αγαπημένη προτροπή..:
Φωτίστε το βλέμμα σας με την πόλη που φλέγεται.
Γεια Χαρά…
Γιώργος Μιχάλακας
Αλήτης -αλλά όχι ρουφιάνος- Δημοσιογράφος
(Twitter: @GeorgeMihalakas)
