Διαδικτυώτισσες και Διαδικτυώτες,
καλήν Δευτέρα 19 Φεβρουαρίου και καλήν εβδομάδα να έχουμε…
Να ’μαστε πάλι μαζί, με την αγαπημένη σας στήλη «Τουϊτέρατα»,
την οποία διαβάζετε μανιωδώς καθημερινά
και νοσταλγείτε μανιωδώς τα Σαββατοκύριακα…
Σήμερα δεν θα έχουμε «Κορυφαίο Δέκα»•
όχι επειδή δεν μπορούμε, αλλά επειδή δεν θέλουμε.
Χθες συμπληρώθηκαν δύο χρόνια από τον θάνατο τού Παντελή Παντελίδη•
ένα γεγονός το οποίο είχε συγκλονίσει το Πανελλήνιο•
ένα συμβάν που επί πολλές ημέρες είχε μονοπωλήσει την Επικαιρότητα,
διότι «πουλούσε».
Χθες, λοιπόν, ανέτρεξα στα «social media»,
προκειμένου να σταχυολογούσα κάποιες ωραίες απόψεις για τον Παντελή
και με αυτές να επενέδυα τις πάμπολλες σκέψεις
που μού εδημιούργησε αυτός ο άνθρωπος με τη ζωή του και τον θάνατό του.
Εις μάτην…
Οι αναφορές σ’ αυτόν ήταν ελάχιστες• τα «μνήμης ένεκεν» ομοίως•
μόνον οι σχετικές αναρτήσεις από τις ειδησεογραφικές ιστοσελίδες
και κάποια λιγοστά επικριτικά μηνύματα
που αναφέρονταν στο γεγονός ότι οδηγούσε έχοντας πιει αλκοόλ
(και κάποια ακόμη που μέμφονταν την οικογένειά του
και υποστήριζαν ότι εκμεταλλεύεται τον θάνατό του).
…
Αλήθεια,
πού είναι όλοι αυτοί που κλαίγαν’ με «μαύρο δάκρυ» εκείνες τις μέρες;
Και, εντάξει, δεν λέω,
ούτε μέλος τής οικογενείας τους ήταν ο Παντελής,
ούτε ο θάνατός του είναι τόσο νωπός
ώστε να κινητοποιεί σε υψηλό βαθμό
τα αντανακλαστικά τού μαζικού συναισθήματος•
όμως, η τωρινή απάθεια τού κόσμου με εξέπληξε αρνητικά.
Θα μού πείτε..:
«Ποιος κόσμος; Εκείνος που έβγαζε selfies με φόντο τη νεκροφόρα του;».
Κουνάω το κεφάλι μου απαξιωτικά, βλέποντας γραμμένη αυτήν την ερώτηση.
Όντως, ποιος κόσμος;
Το έχω ξαναγράψει άλλην μια φορά (για την περίπτωση τού Ντάνου),
αλλά εδώ ταιριάζει ακόμη περισσότερο•
ταιριάζει σε έπακρον βαθμό..:
Όταν ξεκίνησα να διαθέτω ισχυρά «δημόσια βήματα» (ιδίως στο Ραδιόφωνο),
ορμήνεψα τον εαυτό μου, αυτο-ορμηνεύτηκα,
να μην επιτρέψω ποτέ στον κόσμο να με κάνει «Μόδα».
Ο Παντελής Παντελίδης έγινε «Μόδα».
Και η ζωή του και ο θάνατός του έγιναν «Μόδα».
Άθελά του.
Αυτός ο άνθρωπος ήταν Γνήσιος, Αυθεντικός, Γήϊνος, Ανθρώπινος.
Τον ανέδειξαν οι ίδιοι
που στην κηδεία του βγάζαν’ selfies με φόντο τη νεκροφόρα.
Η καβαφική «πολλή συνάφεια τού κόσμου».
Αυτή η «πολλή συνάφεια» που σού εξευτελίζει ό,τι έχεις και δεν έχεις.
Άθελά σου.
Μόνο και μόνο επειδή είσαι καταδεκτικός,
μόνο και μόνο επειδή είσαι άκακος,
μόνο και μόνο επειδή είσαι καλός άνθρωπος,
μόνο και μόνο επειδή… πέθανες.
…
Θέλω να πω κάποια λόγια για τον Παντελή Παντελίδη ως Καλλιτέχνη.
Διότι με πάσα βεβαιότητα λέω πως ο Παντελής ήταν Καλλιτέχνης•
αυτόν τον προσδιορισμό τον αποδίδω πολύ δύσκολα σε άνθρωπο
και ως εκ’ τούτου θα τον τεκμηριώσω…
…
Τον Παντελίδη τον ανεκάλυψα λίγο πριν φύγει από τη ζωή.
Εννοείται ότι εγνώριζα την ύπαρξή του,
αλλά όντας αντιδραστικός προς οτιδήποτε αποθεώνει η Μάζα,
περίμενα να εκαταλάγιαζε ο κουρνιαχτός
και να διαπίστωνα με την ησυχία μου
την όποια αξία διέθετε ο αποθεωνόμενος.
Το πρώτο τραγούδι τού Παντελή που αγάπησα
είναι το «Είχα Κάποτε Μια Αγάπη»!
Βεβαίως, η αγάπη για ένα τραγούδι,
μπορεί να διαθέτει μόνον συναισθηματική βαρύτητα
και να μην αποτελεί τεκμήριο καλλιτεχνικής αναγνώρισης.
Όμως, στην προκειμένη περίπτωση,
η αγάπη μου γι’ αυτό το τραγούδι
με οδήγησε να αρχίσω να ανακαλύπτω το Ταλέντο!
Πέρα από την αδιαμφισβήτητη αμεσότητα των στίχων του,
υπάρχουν δύο σημεία
στα οποία αναδεικνύεται με τον πλέον οφθαλμοφανή τρόπο η Καλλιτεχνία.
«Στο ποτήρι μου που πίνω,
ωχ αμάν,
στο μυαλό μου δύο λέξεις
γυρνάν’…»!
Εδώ έχουμε μία ενστικτώδη έκφραση τής τεχνικής
που χρησιμοποιούν τα δημοτικά και τα ρεμπέτικα τραγούδια,
προκειμένου να συνδέσουν το Συναίσθημα με το Μέτρο•
προκειμένου να ενώσουν την Έγνοια με το Ποιητικό Μέτρο•
ιδίως στο Δημοτικό Τραγούδι,
η Χρήση τού Επιφωνήματος αποτελεί Κομβικό Μηχανισμό Έκφρασης!
Η Ελληνική Ψυχή είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το Επιφώνημα•
είμαστε λαός που επιφωνούμε, που αγαπάμε να επιφωνούμε•
αυτό είναι ένα συγκλονιστικό, ένα μεγαλειώδες γνώρισμά μας,
διότι εμπεριέχει βαθιά ταπεινότητα.
Η Ελληνική Γλώσσα είναι ο πιο σημαντικός και πλούσιος
πολιτιστικός και πολιτισμικός θησαυρός παγκοσμίως,
η Ελληνική Γλώσσα είναι ο Πιο Σημαντικός
και Πλούσιος Θησαυρός Όλων των Εποχών,
και εμείς καταφέρνουμε με όπλο το ανυπέρβλητο Ελληνικό Ηχόχρωμα
να συμπυκνώνουμε αυτόν τον Πλούτο στο Επιφώνημα!
«Είχα κάποτε μια αγάπη
σαν παλιό σμυρνέϊκο τσιφτετέλι,
τώρα πλέον γίνομαι κουρέλι
με ζεϊμπέκικο βαρύ…»!
Εδώ συναντάμε μια έξοχη εικονοπλαστική ανάδειξη
τού Δίπολου τού Ελληνικού Χορού•
το αισθησιακό τσιφτετέλι τού Γυναικείου Σώματος
δίνει τη θέση του στο επιβλητικό ζεϊμπέκικο τού Ανδρικού Σώματος!
Μιλάμε για συγκλονιστική λαϊκή επινόηση…
…
Το δεύτερο τραγούδι τού Παντελίδη που αγάπησα είναι «Τα Σχοινιά Σου»!
Σε αυτό του το δημιούργημα ο Παντελής συλλαμβάνει τη Λεπτομέρεια
και την αναγάγει σε Άσμα!
«Μένω εδώ…
…γιατί τα όνειρα τα έκανα μαζί σου…,
…ισορροπώντας τη ζωή μου μες στα κύματα…
Μένω εδώ…
…όλο το βράδυ να χαϊδεύω το κορμί σου…,
δίνοντας λύσεις στα μεγάλα μας προβλήματα…
Μα για φαντάσου…
Όλα τα ρούχα μου να λείπουν απ’ τα σχοινιά σου…»!
Ο Παντελής Παντελίδης υπήρξε Σουρεαλιστής!
Ένας Καλλιτέχνης τού Σουρεαλισμού
και ένας Σουρεαλιστής τής Καλλιτεχνίας.
Το πιστοποιούν οι στίχοι του, η ζωή του, ο θάνατός του,
όλα αυτά που τού συνέβησαν τόσο γρήγορα.
Εκείνη τη μέρα, στο άκουσμα τού θανάτου του,
είχα γράψει-αναρτήσει αυτό που βλέπετε…
…
Ο Παντελής Παντελίδης ήταν, είναι και θα είναι ένα «Μοιραίο Πρόσωπο».
Ο Παντελής Παντελίδης είναι Δίδαγμα Ζωής.
Ο Παντελής Παντελίδης είναι Πρότυπο Τραγικής Ειρωνείας.
Δεν τον γνώριζα προσωπικά.
Όμως, εκείνο το πρωΐ,
ένοιωσα συντετριμμένος για το γεγονός
ότι ένας άνθρωπος που πολέμησε μόνο με τις δικές του δυνάμεις,
που έγινε Πρώτος με τις δικές του δυνάμεις,
ένας Οδοιπόρος τού Συναισθήματος και τής Ταπεινότητας,
σκοτώθηκε σε ένα «απλό» τροχαίο.
Και το μόνο που κατέφερα να ψελλίσω εκείνο το πρωΐ
στο άκουσμα τής θλιβερής είδησης,
είναι μία «ερώτηση απόγνωσης»
που τυπικώς αποτελεί περιΰβριση νεκρού,
αλλά στην ουσία εμπεριέχει όλον τον θρήνο
για τον άδοξο θάνατο αυτού τού Μοιραίου Παιδιού:
Ρε μαλάκα, γιατί σκοτώθηκες;
Γιώργος Μιχάλακας
Αλήτης -αλλά όχι ρουφιάνος- Δημοσιογράφος
