Διαδικτυώτισσες και Διαδικτυώτες,
καλή Δευτέρα 5 Μαρτίου και καλήν εβδομάδα να έχουμε…
Να ’μαστε πάλι μαζί, με την αγαπημένη σας στήλη «Τουϊτέρατα»,
την οποία διαβάζετε μανιωδώς καθημερινά
και νοσταλγείτε μανιωδώς τα Σαββατοκύριακα…
Σάλος έχει ξεσπάσει από τη ρατσιστική δήλωση
τού βουλευτή Λακωνίας τής Νέας Δημοκρατίας, Θανάση Δαβάκη,
ο οποίος σε μία επίδειξη δήθεν πολιτικής αυτοτέλειας
είπε σε ομιλία του την ειδεχθή φράση
«Απαγορεύω στους γύφτους να με ψηφίζουν».
Όπως ήταν φυσικό, το Διαδίκτυο τοποθετήθηκε επί τού θέματος,
και εγώ, ως ο «Επίσημος Σταχυολογητής τού Twitter»,
ήμουν για μία ακόμη φορά ακροβολισμένος,
προκειμένου να συλλάβω τις απόψεις σας
και να τις οδηγήσω στα ενδότερα τής «Ζούγκλας».
Πάμε, λοιπόν, να δούμε το «Κορυφαίο Δέκα»,
και τα ξαναλέμε στο ΥστερόΓιωργο..!
…
Σουρής;
Τα «άπλυτα» τού Μητσοτάκη τα πλένουν οι «πηγές».
Δήλωση Μητσοτάκη: «Απαγορεύω στους εξωγήϊνους να με ψηφίζουν…».
Ο Δαβάκης είναι σκληρός… φασόλης.
Το «Γ.Τ.Π.Κ.» σημαίνει «Για Τον Πρόεδρο Κούλη»;
Δεν διαγράφεται επειδή στη Ν.Δ. τούς ετελείωσε το «blanco».
Οι ψηφοφόροι τού Κούλη Μητσοτάκη είναι «Χομπίστες τής Αμφιβολίας».
Με αλατόνερο.
Θα τού το πουν οι «Αγωνιστές τής Δημοκρατίας» Γεωργιάδης και Βορίδης.
Μην προσβάλλεις τα σκουπίδια.
…
ΥστερόΓιωργο..:
Παιδιά (όλων των ηλικιών),
θα σάς πω δύο εξαιρετικά διδακτικές ιστορίες,
οι οποίες αποτελούν προσωπικά μου βιώματα
και αφορούν σε «Ρομά».
Θα ξεκινήσω με την πιο σύντομη και τρυφερή διήγηση…
…
Παρά το γεγονός ότι στη ζωή μου είμαι γενναιόδωρος,
ουδέποτε δίνω χρήματα σε ανθρώπους που καιροφυλακτούν στα φανάρια
(όπως και σε φαρμακοεθισμένους, κ.λπ.)•
αυτή η άρνησή μου δεν πηγάζει από φιλαργυρία,
αλλά από την πάγια ιδεολογική εναντίωσή μου στην έννοια «Φιλανθρωπία»•
στην πραγματικότητα, η «Φιλανθρωπία» είναι μία απάνθρωπη έννοια,
διότι συνιστά την απουσία τού Κράτους Πρόνοιας
(σ’ αυτό το σημείο να σημειώσω ότι διαχωρίζω την Αλληλεγγύη,
η οποία δικαιούται να φέρει θετικό πρόσημο).
Ένα μεσημέρι, λοιπόν, σταματώ σε ένα φανάρι.
Ο καιρός ήταν ζεστός,
το παράθυρό μου ανοιχτό,
και βλέπω ένα τσιγγανάκι,
ένα γυφτάκι με όμορφο μουτράκι και με σπιρτάδα στα μάτια,
να με πλησιάζει.
Με την αμεσότητα που μόνο ένα παιδί δύναται να έχει,
μού λέει με όλην την απαίτηση και όλην την αθωότητα τού κόσμου
«Δώσε μου ένα ευρό».
«Δώσε μου εσύ…», τού λέω χαμογελαστά.
Και τι κάνει..;
Ανοίγει τη χουφτίτσα του,
παίρνει από τα λίγα κέρματα που είχε μέσα της ένα ευρό και μού το δίνει
(σάς το γράφω και δακρύζω).
Τού επιστρέφω το ευρό του και τού δίνω ακόμη ένα.
Δεν τού έδινα εκείνη την ώρα ένα «ευρό φιλανθρωπίας»•
αυτό το υπέροχο, αυτό το συγκινητικό γυφτάκι,
είχε κερδίσει με την αξία του το ευρό•
με είχε διδάξει Γενναιοδωρία•
το ευρό μου ήταν η αμοιβή του για μία διδασκαλία
που άξιζε όλα τα ευρά τού κόσμου.
Πιθανότατα αυτό το γυφτάκι ουδέποτε θα μάθει
ότι το μάθημα που μού προσέφερε χαράχτηκε ανεξίτηλα μέσα μου•
ένα μάθημα που κανείς από τούς νεοέλληνες λακέδες γραβατωμένους
είναι ικανός να δώσει στην Κοινωνία
(και σάς το λέω εγώ που έχω στη γκαρνταρόμπα μου εκατοντάδες γραβάτες).
…
Πάμε και στη δεύτερη ιστορία,
η οποία αποτελεί επίσης μία εκκωφαντική κοινωνική ηθογραφία…
Είναι 4 Ιουλίου 2004…
(κάτι σάς θυμίζει αυτή η μέρα, έτσι δεν είναι;).
Βλέπουμε με τον αδελφό μου και έναν φίλο του τον τελικό τού «EURO».
Η Ελλάδα ολοκληρώνει το Θαύμα και νικάει την Πορτογαλία•
είμαστε Πρωταθλητές!
Όλη η χώρα ξεχύνεται στους δρόμους• μαζί κι εμείς…
Ξεκινάμε να κατέβουμε Ομόνοια•
οι μαζικές συνάξεις ουδέποτε με εντυπωσίαζαν στη ζωή μου,
ουδέποτε έσπευδα να είμαι μέρος τους•
όμως, εδώ μιλάμε για ένα «Θαύμα»•
πάμε να πανηγυρίσουμε λοιπόν…
…
Αφήνουμε το αυτοκίνητο στην Αγίας Ζώνης,
βγαίνουμε στην Πατησίων
και γινόμαστε «ένα» με τη λαοθάλασσα που κατευθύνεται στην Ομόνοια.
Όλοι μας εκείνη την ώρα, και καθένας μας ξεχωριστά,
αποτελούμε την ενσάρκωση τής φράσης «Όλη η Ελλάδα πανηγυρίζει».
Παρατηρώ το Πλήθος•
εκ’ φύσεώς μου έχω τη δυνατότητα να αποστασιοποιούμαι από τη Μάζα
και να μετατρέπομαι σε «Πανόπτης Οφθαλμός».
Κοντεύουμε να φτάσουμε στο Πολυτεχνείο•
οι αισθήσεις μου εντείνονται διότι έχω γεννηθεί 17 Νοέμβρη
(με ό,τι αυτό ιστορικώς συνεπάγεται)!
Στη γωνία Πατησίων και Μάρνη,
ένας αθίγγανος, ένας «Ρομά», ένας γύφτος
(ναι, για ένα πρόσωπο μιλάμε και όχι για τρία),
έχει παρκάρει το αγροτικό του αυτοκίνητο στην άκρη τού δρόμου,
έχει ανοίξει την καρότσα
και έχει απλώσει παντού πάνω στο όχημά του διάφορα αναμνηστικά•
σημαίες, κασκόλ, φανέλες•
ουδέποτε στην ιστορία είχε υπάρξει «Datsun» τόσο γαλανόλευκο.
Ξάφνου, συμβαίνει μπροστά μου κάτι «αδιανόητο».
Δύο μεσήλικες μικροαστοί
με ντύσιμο που έχουν κάνει προσπάθεια να τούς δείχνει αστούς,
περνούν δίπλα απ’ την καρότσα,
ο ένας απλώνει το χέρι του, αρπάζει μία σημαία και τη χώνει στην τσέπη του.
Ο Ψευτο-αστός, ο Μικροαστός, κλέβει τον γύφτο.
Τρελαίνομαι…
Ο αδελφός μου και ο φίλος του έχουν προχωρήσει•
ούτε που έχουν πάρει χαμπάρι τι έχει συμβεί•
εγώ έχω μείνει πίσω
και σκέφτομαι τι να κάνω για να αποκαταστήσω την αδικία•
δεν το αντέχει η ψυχή μου να μην αποδώσω Δικαιοσύνη.
Και τότε…
Και τότε αποφασίζω να υπερβώ
το Πρωτόκολλο τού Αξιακού Συστήματός Μου.
Σε αυτό το «Πρωτόκολλο» δεν χωράει το Ψέμα•
το Ψέμα το απεχθάνομαι•
το Ψέμα είναι η Απόλυτη Απόδειξη Μειονεξίας.
Τι να το κάνεις το Ψέμα όταν υπάρχει η Αλήθεια..!
Και όμως,
ο τρόπος που εφευρίσκω εκείνη τη στιγμή
για να παίξω με τούς φόβους τού Μικροαστού,
για να τού διαλύσω την ψευδεπίγραφη αξιοπρέπειά του,
για να τον ξεσκίσω με τις ίδιες του τις παραδοσιακές «αξίες»,
είναι να πω ένα ψέμα…
(το τελευταίο μου από τότε)
Πλησιάζω τούς δύο απεχθείς μικροαστούληδες
και χτυπάω έντονα στην πλάτη αυτόν που είχε κλέψει τη σημαία•
αυτό το θλιβερό ανθρωπάκι είχε κλέψει την Ελληνική Σημαία
από έναν άνθρωπο που ο ίδιος αποκαλεί υποτιμητικά «γύφτο».
Ο απεχθής κλέφτης μικροαστούλης και ο «συναγωνιστής» του
γυρίζουν ξαφνιασμένοι προς το μέρος μου.
Τον κοιτώ με αυτό το ύφος μπάτσου και εγκληματία
που «εκ’ φύσεως» διαθέτω,
και τού λέω..:
«Είμαι αστυνομικός εκτός υπηρεσίας.
Έκλεψες μία σημαία.
Δώσ’ την τώρα, για να μην έχετε μπλεξίματα».
Δεν τόλμησαν καν να μιλήσουν• δεν είπαν λέξη• δεν έβγαλαν άχνα.
Έβγαλε τη σημαία από την τσέπη,
μού την έδωσε κάτωχρος,
γυρίσαν’ και φύγαν’.
Έμεινα για λίγο να τούς κοιτώ να απομακρύνονται•
δεν τόλμησαν να κοιτάξουν πίσω.
Δύο γύφτοι μικροαστοί,
είχαν κλέψει έναν γύφτο που -αν μη τι άλλο- δεν συστηνόταν ως αστός.
Συγκλονιστικό!
…
Είχα μείνει με την Ελληνική Σημαία στα χέρια…
Μία «Ανώνυμη Ελληνική Σημαία»!
Το αστείο ήταν ότι και να την κρατούσα,
ουδείς θα την έψαχνε.
Ο Ορισμός τής Κωμικής Ειρωνείας!
…
Είπα στους δικούς μου να (με) περιμένουν.
Επέστρεψα στον Απόκληρο.
Προσπαθούσε να βγάλει χρήματα για να θρέψει την οικογένειά του•
έτρεχε να προφτάσει τούς αλλόφρονες πανηγυρίζοντες
και να πουλήσει την πραμάτεια του•
τι παράξενο!,
τούτη την ώρα ήταν τόσο ωραίο
να έχεις ως πραμάτεια σου την Ελληνική Σημαία!
…
Βρήκα μπροστά μου τη συμβία του•
ναι,
μία από αυτές τις γυναίκες που γεννοβολάνε από τα 12 τους χρόνια
και στα 30 τους μοιάζουν με γιαγιάδες των ίδιων τους των παιδιών.
Τής έβαλα στο χέρι την Ελληνική Σημαία
και τής είπα «Πάρ’ την και προσέχτε γιατί περνάν’ και σάς κλέβουν».
Έμεινε να με κοιτά αποσβολωμένη.
Αυτοί οι άνθρωποι, οι γύφτοι,
έχουν μάθει να τούς παίρνεις και όχι να τούς δίνεις.
Αυτοί οι άνθρωποι έχουν μάθει
ότι για εμάς τούς «αστούς» είναι «υπάνθρωποι».
Όμως, δεν είναι έτσι.
Ο Αυθεντικός Αστός ξέρει να δίνει,
ξέρει να αναγνωρίζει,
ξέρει να σέβεται,
ξέρει να συναισθάνεται,
ξέρει να αποδίδει Δικαιοσύνη!
Δεν καθαγιάζω τούς «Ρομά».
Ναι,
έχουν κι οι ίδιοι τις ευθύνες τους για τον Ιδρυματισμό
και τη Γκετοποίησή τους.
Όμως, δεν είναι οι αποκλειστικά υπεύθυνοι•
υπεύθυνη για τον Ιδρυματισμό και τη Γκετοποίηση των Αθίγγανων
είναι ολόκληρη η κοινωνία.
Και…, εγώ αυτό που ξέρω είναι,
ότι δύο φορές που ως (συμ)πολίτης ανέλαβα την ευθύνη μου απέναντί τους,
μού άφησαν ως «προίκα ζωής» δύο Αλησμόνητες Ιστορίες!
Σ.Σ. Αγαπητοί Γύφτοι,
αν ποτέ βάλω υποψηφιότητα για βουλευτής,
θα ήταν Τεράστια Τιμή Μου να με ψηφίσετε.
Διότι,
όταν ένας γύφτος ψηφίζει κάποιον
που η γκαρνταρόμπα του είναι γεμάτη
από γραβάτες «Versace» και «Paul Smith»,
σημαίνει ότι το «Χάσμα τού Φαίνεσθαι» έχει γεφυρωθεί
και έχει αποκατασταθεί η Ουσία!
…
Όμως, για μία ακόμη φορά φτάσαμε στην Αρχή Μας,
που για όλους τούς υπόλοιπους είναι το «τέλος».
Και το μόνο που απομένει,
είναι η στερεότυπη και -πάνω απ’ όλα- αγαπημένη προτροπή..:
Φωτίστε το βλέμμα σας με την πόλη που φλέγεται.
Γεια Χαρά…
Γιώργος Μιχάλακας
Αλήτης -αλλά όχι ρουφιάνος- Δημοσιογράφος
(Twitter: @GeorgeMihalakas)
