Σε συνέντευξη που παραχώρησε στη γαλλική εφημερίδα Λιμπερασιόν ο εκπρόσωπος της επιτροπής για την κατάργηση των παράνομων χρεών, Eric Toussaint, εκφράζει την εκτίμηση ότι “όταν το χρέος μιας χώρας είναι αντίθετο προς το συμφέρον του πληθυσμού της και έχει δημιουργηθεί προς όφελος των πιστωτών, πρέπει να ακυρωθεί”.
Ερωτηθείς για το μερίδιο ευθύνης της Ελλάδας [σ.σ για τη διόγκωση του χρέους] επισημαίνει: στις αρχές της δεκαετίας του 2000, η δημιουργία της ευρωζώνης προκάλεσε σημαντικές και ασταθείς και συχνά κερδοσκοπικές χρηματοοικονομικές ροές, οι οποίες μετακινήθηκαν από το “κέντρο” (Γερμανία, Γαλλία, Benelux, Αυστρία) προς τις χώρες της περιφέρειας (Ελλάδα, Ιρλανδία, Πορτογαλία, Ισπανία, Σλοβενία).
Οι μεγάλες ιδιωτικές τράπεζες και άλλα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα του κέντρου δάνεισαν χρήματα στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα των περιφερειακών οικονομιών, επειδή ήταν πιο κερδοφόρο να επενδύσουν σε αυτές τις χώρες απ’ ότι στις εθνικές αγορές των οικονομιών του κέντρου. Η ύπαρξη του ενιαίου νομίσματος, ενθάρρυνε αυτές τις ροές, διότι δεν υπήρχε πλέον κίνδυνος υποτίμησης. Αυτό δημιούργησε μια ιδιωτική πιστωτική φούσκα, επηρεάζοντας κυρίως τον τομέα των ακινήτων αλλά και της κατανάλωσης.
Οι ιδιωτικές τράπεζες της Δυτικής Ευρώπης χρησιμοποίησαν τα χρήματα που τους δάνεισαν μαζικά και με χαμηλό κόστος η ΕΚΤ για να αυξήσουν τα δάνεια σε χώρες όπως η Ελλάδα, χωρίς να ελέγχουν την πιστοληπτική ικανότητα των δανειοληπτών. Οι τραπεζίτες αναζητούσαν αποδόσεις, ανεξάρτητα από τους κινδύνους. Αυτό που συνέβη στην Ελλάδα το 2010, όταν οι τραπεζίτες της Δύσης έκλεισαν τη στρόφιγγα, συνέβη λίγο αργότερα στην Ιρλανδία, την Πορτογαλία, την Κύπρο και σε κάποιο βαθμό στην Ισπανία.
