Κάπου στο μεσαίο πόδι της Χαλκιδικής τράκαρε τον παίκτη μετά τις 12 τη νύκτα σε φαγάδικο. Εγώ αν ήμουν προπονητής θα έκανα πως δεν τον είδα. Αυτός είναι ο δικός μου προσωπικός κώδικας συμπεριφοράς και επικοινωνίας με τους ποδοσφαιριστές μου. Την άλλη μέρα θα καλούσα τον παικταρά στο δωματιάκι να τα πούμε οι δυο μας στο βυζαβί.
«Δεν ξηγιέσαι σωστά, παικταρά. Αν το έκανες μια φορά, δεν τρέχει κάστανο. Αν. όμως, συνηθίζεις να βγαίνεις άγρια μεσάνυκτα, χέσε τον ΠΑΟΚ, εσύ δεν θα βγεις κερδισμένος σαν επαγγελματίας».
Ο Τούντωρ, σύμφωναμε με τον εσωτερικό κανονισμό της ΠΑΕ, αμόλησε πρόστιμο 300 ευρώ στο παληόπαιδο. Τι λες; Το κέρδισε τον παίκτη ή, έφτιαξε απόσταση μαζύ του.
Το ίδιο έκανε ο Κροάτης, ο της σιδηράς πειθαρχίας, και στους άλλους δύο, Λούκας και Περέιρα, για τις… καλαμίδες. Πρόστιμο. Τι βιόλα βαράει ο Τούντωρ. Είναι της πειθαρχίας, θα πεις. Πολύ καλά κάνει. Απαραίτητη η πειθαρχία. Πως την επιβάλλεις, όμως; Εμπνέεις σεβασμό στα παικτρόνια ή, by the book ρίχνεις πρόστιμα.
Ο παίκτης δεν είναι δημόσιος υπάλληλος. Ούτε φαντάρος. Θέλει ιδιαίτερη μεταχείριση. Και είναι αποδεδειγμένο επιστημονικά, σε επίπεδο ψυχολογικής παρατήρησης της συμπεριφοράς των ποδοσφαιριστών, ότι όσο πιο ταλαντούχος είναι κάποιος , τόσο περισσότερο δεν χωράει στο ορνιθοτροφείο του εσωτερικού κανονισμού.
Επί της ουσίας. Άσε τις θεωρίες. Θα βγει σε καλό του ΠΑΟΚ αυτή η επίδειξη πνεύματος στρατιωτικής πειθαρχίας του Ιγκόρ Τούντωρ, σε παίκτες επαγγελματίες, όχι στα τσικό; Αυτό είναι το ζήτημα. Θα συνεχίσει την ίδια τακτική ο προπονητής του ΠΑΟΚ. Κι αν όχι, αν μαλακώσει, μήπως θεωρηθεί ότι… αδιαφορεί για την πειθαρχία.
Γιατί ο Τούντωρ έχει μέχρι τρέλλας… ευαισθησία στις καλαμίδες, αποκαλύπτει ο apodytiriakias.gr
