Στην εξέδρα ένα πιτσιρίκι, που ακόμα δεν άρχισε καν να καταλαβαίνει τον κόσμο, στην αγκαλιά της μάνας του, γεμίζει το αγνό πρόσωπο του με δάκρυα… Παραπέρα, την ίδια στιγμή, κάποιος σε ηλικία παππού έχει μαρμαρώσει από τη δυστυχία. Κι αυτός δεν αντέχει την πιθανότητα της ήττας, αυτό το γκολ που δέχτηκε η ομάδα. Λες να έφαγε πιστολιά στο κορμί, λες και του μήνυσαν πως σκοτώθηκε ο εγγονός του από ατύχημα…
Ένα γκολ. Σκόρπισε τη θλίψη, τη βουβαμάρα σε μια πλευρά της εξέδρας, πέταξε στον ουρανό μια άλλη μάζα ανθρώπινη σε άλλη γωνιά του γηπέδου.
Η πρόκριση στο μουντιάλ δεν είναι εγγύηση ότι τα σύνορα της χώρας θα γίνουν πιο ασφαλή. Ούτε ο αποκλεισμός θα αποτελέσει αιτία χρεοκοπίας της εθνικής οικονομίας. Κι όμως!
Δεν υπάρχει άλλη άμεση, ζωντανή, τόσο αυθόρμητη εκδήλωση, όπως στο ποδόσφαιρο, που να αναδεικνύει τη σχέση του ατόμου με τη φανέλα της ομάδας. Η φανέλα, ναι, τα χρώματα του έθνους, η αίσθηση της πατρίδας βγάζουν συναισθήματα, όχι τα πρόσωπα, οι ποδοσφαιριστές, αυτοί, οι άλλοι, οι σημερινοί, οι χθεσινοί, οι όποιοι.
Κανένα επιστημονικό επίτευγμα, καμιά καλλιτεχνική δημιουργία, καμιά επιτυχία, αποτυχία ατόμου, ομάδας με το εθνόσημο δεν ξεσηκώνει, δεν μαραζώνει, σαν τη μπάλα. Γιατί; Το φαινόμενο, αλήθεια, οφείλεται στη δύναμη που γεννά το ίδιο το ποδόσφαιρο ή στην ανθρώπινη αδυναμία; Στην ανθρώπινη ατέλεια. Μάζες ανθρώπων να αισθάνονται περηφάνια, να πέφτουν στην απογοήτευση για κάτι που δεν έχει καμιά χειροπιαστή σημασία.
Τι είναι το ποδόσφαιρο; Τίποτα περισσότερο από ένα παιχνίδι. Ένα θέαμα. Μια κλωτσιά. Ο παίκτης, ικανός να κτυπήσει εύστοχα το πέναλτι, ατύχησε. Η ομάδα έχασε. Και για λίγες ώρες, για δυο-τρεις μέρες βάρυνε η καθημερινότητα της χώρας. Όπως άλλαξαν τα πρόσωπα, έγιναν χαρούμενα αν η κλωτσιά του παίκτη ξεγελούσε τον αντίπαλο τερματοφύλακα.
………………………………..

Από τα αποδυτήρια ήταν χαμένοι, διάβασε apodytiriakias.gr

ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ

σχόλια αναγνωστών
oδηγός χρήσης