Σταυρώθηκε. Πώς, όμως, σταυρώθηκε; Με το κεφάλι επάνω ή με το κεφάλι κάτω. Κανονικά, δηλαδή, τον σταύρωσαν, όρθιο ή τον έστησαν ανάποδα πάνω στο σταυρό και τον κάρφωσαν με τα πόδια επάνω και το κεφάλι κάτω.
Τον εγκληματία σταυρώνανε με το κεφάλι επάνω, όπως τον Ιησού. Με το κεφάλι κάτω τον στασιαστή, εκείνον που ζητούσε κοινωνικές αλλαγές, μεταρρυθμίσεις και τέτοια. Ο Ιησούς, βέβαια, δεν ήταν ούτε κακοποιός, ούτε επαναστάτης. Ήταν ο Υιός του θεού – για τους χριστιανούς. Κι όταν είσαι ο Υιός του θεού δεν είναι δυνατόν να κάνεις τον τοκογλύφο, τον λαθρέμπορα και τον μπουκμαίηκερ, αλλά ούτε και τον αρχηγό πολιτικού ή λαϊκού κινήματος. Δεν ταιριάζουν αυτά με το θεϊκό πρόσωπο του Ιησού, ο οποίος όμως τιμωρήθηκε όπως όλοι οι θνητοί της εποχής του. Με σταυρικό θάνατο.
Ήταν της μόδας τότε ο σταυρός. Ο πιο συνηθισμένος τρόπος εκτέλεσης για τους κατακτητές Ρωμαίους. Όταν σε βρίσκανε ένοχο, σε στέλνανε στο σταυρό. Πολύ μαρτυρικός θάνατος. Μέχρι να σου βγει η ψυχούλα σου και να πας στην κόλαση, βλαστημούσες το γάλα της μάνας σου που σ’ έφερε στη ζωή. Ο αποδυτηριάκιας επειδή ήταν παρών στη σταύρωση του Χριστού θα σου πει τρία-τέσσερα πραγματάκια.
Για σκέψου να σε φορμάρουν πάνω στο σταυρό και να σου καρφώνουν εκείνα τα απαίσια καρφιά, είκοσι πόντους μήκος, στα χέρια και τα πόδια. Κι εκεί, καρφωμένος στο σταυρό, ανήμπορος να κάνεις κάτι, όπως ο Χριστούλης, να πεθαίνεις, να αργοπεθαίνεις ζώντας στα τελευταία σου τον πιο φρικτό βασανισμό.
Η σταύρωση δεν είναι απλός τρόπος εκτέλεσης; Μετά από κανά δυο ώρες πεθαίνεις και καθαρίζεις; Όχι, ρε. Το χειρότερο είναι ότι δεν σου έρχεται κανένα έμφραγμα ή να πέσεις σε κώμα να ξεμπέρδευες.
Τρέχει το αίμα. Σ’ έχουν καρφώσει με τα καρφιά, και το κοντέρ σου αρχίζει να γράφει από την ανάποδη. Ρετάρεις, δηλαδή, από την αιμορραγία. Βάλε από κοντά την ασφυξία, διότι δεν μπορείς να αναπνεύσεις κανονικά. Και πώς να δουλεύουν οι πνεύμονες όταν το κορμάκι σου βαραίνει πάνω στα καρφιά και εσύ προσπαθείς να «σηκώσεις» το σώμα σου για να πάρεις μια εισπνοή, να συνεχίσεις τη ζωούλα σου.
Ακόμη κι εκεί πάνω, καρφωμένος στο ξύλο, όπου δεν έχεις καμιά ελπίδα, πολεμάς να ζήσεις. Δεν εγκαταλείπεις, να πεις άντε, ρε, να τελειώνω, τι κάθομαι να παιδεύομαι να πάρω αναπνοές και να προσπαθώ να «σηκώσω» από τους ώμους το κορμάκι μου για να ελευθερωθούν οι μυς του θώρακα. Πόσο, όμως, να κρατήσει αυτό το μαρτύριο; Όταν εμποδίζεται η αναπνοή το διοξείδιο του άνθρακα κάνει κολύμπι μέσα στο αίμα.
Και ο πόνος; Σε τρελαίνει ο πόνος από τα καρφιά στα χέρια και τα πόδια, πυροβολεί τον εγκέφαλο σου. Για σκέψου, δηλαδή, με αντίσταση τα καρφιά στα πόδια να προσπαθείς να ανασηκωθείς στον όρθιο τάφο σου για να πάρεις μια ακόμη παράταση ζωής, να βγει αέρας από τα σωθικά σου. Γι’ αυτό, όταν σε σταύρωναν με καρφιά, σου δίνανε προηγουμένως αναισθητικά ποτά, να σε ανακουφίζουν στο θάνατό σου.
Πού έχωναν τα καρφιά; Όχι στις παλάμες, διότι εκεί δεν κρατάνε το κορμί να το σηκώσουν. Κοπανούσανε τα καρφιά στους καρπούς των χεριών για σιγουράτζα. Και, βέβαια, έπεφτε καρφί, τι καρφί, κάρφαρος στα πόδια. Το ένα πόδι, μάλλον το ένα πέλμα πάνω στο άλλο, και μπαμ ο κάρφαρος, ένας μόνο, αφού προηγούμενα σου ίσιωναν τα πόδια, να μην είναι λυγισμένα, αλλά να κολλάνε πάνω στο ξύλο.
Ο καλύτερος θάνατος ήταν ο αποκεφαλισμός. Με τσεκούρι, βέβαια. Με τη μια έχεις τελειώσει. Από τη στιγμή που θα φύγει το κεφάλι από το λαιμό σου, τι σε νοιάζει πόσο αίμα θα τρέξει, αν θα τραντάζεται το κορμί σου και τι θα λένε οι άλλοι για πάρτη σου. Το θέμα είναι μόνο μην πέσεις σε κανένα άσχετο δήμιο και δεν στην φέρει σωστά με το τσεκούρι.
Για να σε καθαρίσουν με αποκεφαλισμό πρέπει να είσαι κάποιος. Βέβαια. Πρέπει να είσαι αριστοκράτης, σημαίνον μέλος της κοινωνίας. Άμα είσαι λαϊκάτζα, σε στέλνανε στο σταυρό. Ο αποκεφαλισμός ήταν εκτέλεση προνομιακή. Η σταύρωση εκτέλεση ατιμωτική.
Υποφέρει, λοιπόν, ο εσταυρωμένος, άσε τα μπινελίκια που είχε φάει μέχρι να τον καρφώσουν στο σταυρό. Τον στήνουμε κάτω, και τον καρφώνουν; Όχι, βέβαια. Μέχρι να τον «αναρτήσουν», τον καθηλώνουν, τον έχουν βολτάρει ανάμεσα στον όχλο, έχει φάει ο φουκαράς τις ροχάλες και τις χριστοπαναγίες, του ρίχνουν και πέτρες, ντομάτες, γιατί όχι καμιά σφαλιάρα, και μετά τον καλουπώνουν στο δοκάρι.
Κι αν κανένας δεν πέθαινε όπως αναμενόταν και καθυστερούσε να σταματήσει να αναπνέει, ε, τότε αν έπεφτε σε κανέναν ανθρώπινο δήμιο, του έσπαγε τα κόκαλα με κανένα μπαλτά και τέλος πάντων τον αποτελείωνε για να ησυχάσει ο ανθρωπάκος.
Αν σε σταυρώσουν και σε καρφώσουν, τότε θα πεθάνεις μετά από λίγες ώρες. Και όπως είπαμε θα πεθάνεις από ασφυξία και ανακοπή της καρδιάς. Αν, βέβαια, δεν σε προλάβει να σε αποτελειώσει ο δήμιος. Ο Χριστός πως πέθανε; Διότι υπήρχαν και σταυρώσεις χωρίς καρφιά στα χέρια και στα πόδια. Μόνο σε δένανε. Εκεί, βέβαια, μπορούσες να ζήσεις κάποιες μέρες πάνω στο σταυρό βλέποντας και τα όρνια να στην πέφτουν και να παίρνουν το μεζέ τους από το κορμάκι σου.
Ξέχασα να πω ότι οι σταυρώσεις, οι εκτελέσεις με το σταυρό δεν γινόντουσαν μέσα στην πόλη, αλλά μακρυά, στην ερημιά. Ο σταυρωμένος ήταν μίασμα, όχι μόνο ντροπή, και μέσα σε μια πλατεία π.χ. θα μόλυνε ηθικά τους πολίτες. Δεν υπήρχαν θεατές στους σταυρικούς θανάτους. Ούτε στον θάνατο του Χριστού παρευρέθηκε κάποιος μαθητής του. Άσε το άλλο. Δεν τους κατεβάζανε από το σταυρό μετά το θάνατό τους, για να τους χώσουν σε κάποιο τάφο. Όχι τέτοια πράγματα. Και τα όρνια πως θα ζήσουν; Τους άφηναν εκεί πάνω στο σταυρό μήνες ολόκληρους, ακόμη και χρόνια. Δεν υπήρχε πρόβλημα σταυρών. Χιλιάδες σταυροί ήταν στημένοι και περίμεναν τον επόμενο.
΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄
Ανάσταση Ελλάδος μόνο με σταύρωση, να προηγηθεί ο θάνατό της, διάβασε apodytiriakias.gr
