Τι κίνητρο να δώσει στους διεθνείς ένα καφενείο;

Η εθνική ομάδα παίζει απόψε στη Φινλανδία κι αν κερδίσει, σύμφωνα με τους θεωρητικούς της σαχλαμάρας, θα διεκδικήσει την πρώτη θέση του ομίλου. Άλλα λόγια να αγαπιόμαστε. Έχουμε μάτια και βλέπουμε. Αυτή η ομάδα δεν έχει μέλλον. Και το πρόβλημα δεν είναι οι ποδοσφαιριστές. Η μετριότητά τους.

Η εθνική ομάδα πήρε το πρωτάθλημα Ευρώπης το 2004 και καπάκι άρχισε την… επιστροφή στο παρελθόν. Και τα κατάφερε να φθάσει σε επίπεδο κατώτερο από εκείνο που βρισκόταν πριν από το 2002, όταν ξεκίνησε η διαδικασία της πρόκρισης στη διοργάνωση της Πορτογαλίας. Αυτή είναι η πραγματικότητα.

Ποδοσφαιρικά η Ελλάδα είναι καφενείο. Σκέτο καφενείο. Από την άλλη, ο Έλληνας ποδοσφαιριστής εδώ και 20-30 χρόνια είναι ο σωστός επαγγελματίας. Όχι γιατί αμείβεται σύμφωνα με το συμβόλαιό του. Σκέπτεται επαγγελματικά τη δουλειά του, την καριέρα του.

Με ποιο κίνητρο να παίξει, να τα δώσει όλα στην εθνική ομάδα ο Έλληνας διεθνής; Ποιος τον καλεί να φορέσει τη φανέλα της Ελλάδος; Η ΕΠΟ. Ένα ανυπόληπτο κατάστημα. Μια αρένα παρασκηνιακού ανταγωνισμού των ισχυρών της μπάλας. Όπως πάντα.

Για ποιον να προσπαθήσει ο Έλληνας διεθνής στην εθνική ομάδα; Για να πάρει το μπράβο από τα πρωτοσέλιδα των αθλητικών εφημερίδων και τις ΠΑΕ που δεν υπηρετούν το ποδόσφαιρο και είναι αιχμάλωτες σε μία ελεεινή αντιπαλότητα, όπως την ορίζει το πρεζόνι της εξέδρας.

Δεν αλλάζει τίποτα αν φύγουν αυτοί οι παίκτες, ο σημερινός προπονητής, και έρθουν άλλοι. Όπως δεν άλλαξε, ούτε πρόκειται να αλλάξει με μία ακόμα νέα διοίκηση στην ΕΠΟ. Οι αλλαγές προσώπων, στην πολιτική κι όχι, είναι μόνο για αυτούς που δεν επιθυμούν υγεία. Που τους ενδιαφέρει και τους εκφράζει το σάπιο να παραμένει σάπιο