Με το που μπαίνει το παιδί στο σπίτι, εμείς θέλουμε να μάθουμε τα «πάντα» για τις ώρες που πέρασε μακριά μας. Και εκείνο απαντά απλώς… «τίποτα». Κάθε μέρα το ίδιο. Και κάπου εκεί, αρχίζουμε να νιώθουμε αποκλεισμένοι από τον κόσμο του και να αναρωτιόμαστε μήπως του συνέβη τίποτα κακό και δεν θέλει να μας το πει ή μήπως το κάνει από πείσμα, γιατί το «εγκαταλείψαμε» όλη την ημέρα.
Στην πραγματικότητα, εμείς οι ενήλικες αποδίδουμε στο σχολείο διαφορετική σημασία από τα μικρά. Για μας είναι ένα μέρος στο οποίο το παιδί αποκτά δεξιότητες, μαθαίνει να ζωγραφίζει, να γράφει ή να παίζει εκπαιδευτικά παιγνίδια. Τα μικρά, αντιθέτως, το θεωρούν έναν χώρο όλο δικό τους, όπου, χωρίς τη μαμά, έρχονται αντιμέτωπα με συνομηλίκους και ξένους, και προσπαθούν να καταλάβουν τον πραγματικό εαυτό τους.
Με δυο λόγια, για τα παιδιά δεν έχει τόση σημασία η ζωγραφιά που φτιάχνουν, όσο το ότι βρίσκονται με τους φίλους τους. Ωστόσο, οι κοινωνικές σχέσεις είναι πολύ κοπιαστικές για αυτά. Έτσι, όταν γυρίζουν στο σπίτι, το μόνο που θέλουν είναι να χαλαρώσουν, να μη σκέφτονται τίποτα και ακόμη λιγότερο να διηγηθούν τι έκαναν. Φυσικά, το καθένα συμπεριφέρεται διαφορετικά, ανάλογα με τον χαρακτήρα του. Έτσι, τα πιο εξωστρεφή συνήθως μιλούν περισσότερο, ενώ τα πιο εσωστρεφή γίνονται ακόμη πιο σιωπηλά.
Γενικά, πάντως, τα όσα τους συμβαίνουν είναι μια πολύ προσωπική τους υπόθεση. Ένας μυστικός χώρος όπου δεν γίνονται δεκτές αναμείξεις και επεμβάσεις. Και εμείς δυσκολευόμαστε πολύ να καταλάβουμε και να δεχθούμε ότι υπάρχουν πλευρές του μικρού μας που μας είναι άγνωστες.
– Πώς θα το παρακινήσουμε να μας μιλήσει
Στην πραγματικότητα, όταν βρίσκεται στον παιδικό σταθμό, δεν είναι πια το «παιδάκι μας» αλλά ένα ξεχωριστό άτομο, ενταγμένο σε μια κοινωνία προστατευμένη και ελεγχόμενη, η οποία ωστόσο είναι ξένη προς την οικογένεια. Ένα κοινωνικό πλαίσιο μέσα στο οποίο μόνο του, χωρίς τη μαμά του, συνειδητοποιεί τις ικανότητές του και τα όριά του και, κυρίως, εισέρχεται σε μια ομάδα, η οποία, ανάλογα με τις περιστάσεις, το προστατεύει ή το απομονώνει. Γι’ αυτό, αντί να το «ανακρίνετε» για το τι έκανε και το τι έμαθε, καλύτερα να προσπαθείτε να καταλάβετε πώς νιώθει. Διαβάστε περισσότερα στο govastileto…
