Συγκλόνισε την κοινή γνώμη, κυρίως τους γονείς και τους μαθητές, το περιστατικό που συνέβη στην Πάτρα, όπου καθηγητής κατά τη διάρκεια του μαθήματος έκοψε τις φλέβες του μπροστά στα μάτια των εμβρόντητων μαθητών του.
Το τελευταίο διάστημα μάλιστα εκπαιδευτικοί διαφόρων βαθμίδων της εκπαίδευσης έχουν παυθεί από τα καθήκοντα τους, γιατί αποδείχθηκε η εμπλοκή τους σε κατοχή πορνογραφικού υλικού με πρωταγωνιστές μικρά παιδιά. Συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις λέγεται για τον θύτη ότι «… αντιμετωπίζει ψυχολογικά προβλήματα», γεγονός όμως που δεν μπορεί να αμβλύνει τις δυσάρεστες εντυπώσεις και τις ανησυχίες της κοινής γνώμης για τους εκπαιδευτικούς.
Με αφορμή, λοιπόν, τα περιστατικά αυτά που συμβαίνουν τελευταία καί στην κοινωνία μας αξίζει να σκεφτούμε τα ξεχωριστά χαρακτηριστικά που πρέπει να έχει κάποιος για να ασκεί το λειτούργημα του εκπαιδευτικού
Πρώτα θεωρείται δεδομένη και αυτονόητη η κατοχή του γνωστικού αντικειμένου και η διαρκής επιμόρφωσή του ώστε να αντεπεξέρχεται στις γνωστικές ανάγκες της νέας γενιάς. Ωστόσο η γνωσιολογική κατάρτιση του εκπαιδευτικού δεν σχετίζεται μόνο με τους πανεπιστημιακούς του τίτλους, αυτοί είναι τυπικοί άλλωστε, όσο με την ευρύτερη εγκυκλοπαιδική του μόρφωση και με την κοινωνική του ένταξη και δράση. Ο εκπαιδευτικός οφείλει να έχει εξοικείωση με την υψηλή τεχνολογία, να είναι υποστηρικτής της αναγκαιότητας της γλωσσομάθειας και να διαθέτει δημοκρατική συνείδηση. Επομένως δεν «κάνει μάθημα» απλώς, φροντίζοντας «να βγάλει τη διδακτέα ύλη» αλλά με τον τρόπο του μεταδίδει διάφορες σκέψεις και με τη στάση του δίνει ένα ευρύτερο πρότυπο μορφωμένου ανθρώπου που διαμορφώνει νεανικές συνειδήσεις προετοιμάζοντας την κοινωνία του αύριο.
Με δεδομένη τη γνωστική επάρκεια –γενική και ειδική- ο εκπαιδευτικός πρέπει να έχει καί ηθικές αρχές, ένα κώδικα στάσης και συμπεριφοράς με βάση ανθρωπιστικές αξίες και ιδανικά. Με απλά λόγια αυτό σημαίνει ότι οφείλει να είναι υπεύθυνος στα καθήκοντά του και συνεπής στις υποχρεώσεις του.
Ευαίσθητος και συναισθηματικός ως συνοδοιπόρος του μαθητή στη μαθητική του ζωή αλλά και των γονέων του, που ανησυχούν και ενδιαφέρονται για τα γνωστικά αλλά και ψυχικά εφόδια που λαμβάνει το παιδί τους στα πλαίσια της μορφωτικής και κοινωνικοποιητικής λειτουργίας του σχολείου. Υπομονετικός με τις μαθητικές αταξίες λόγω της παιδικής ανωριμότητας σε βαθμό που να μη βιαιοπραγεί σε περιπτώσεις ακραίες που ενδεχομένως να τον θίγουν προσωπικά. Σε αντιστάθμισμα της υπομονής και της κατανόησης που δείχνει στα παιδικά, εφηβικά ξεσπάσματα, ο εκπαιδευτικός είναι αλήθεια ότι καλείται κυρίως στην εποχή μας να αναπληρώνει την ενδεχόμενη έλλειψη μητρικής και πατρικής ανατροφής και να θέτει όρια και κανόνες, παρέχοντας την ψυχική ασφάλεια στα παιδιά. Να είναι με μια λέξη παιδαγωγός.
Ο καλός δάσκαλος διδάσκει βιωματικά αλλά γίνεται και ο ίδιος βίωμα των παιδιών. Τα εμπνέει αλλά εμπνέεται και από αυτά, κερδίζει το σεβασμό τους και δεν επιβάλλεται σε καμία περίπτωση με τη βία. Ο καλός δάσκαλος διδάσκει και ταυτόχρονα διδάσκεται, νιώθει διαρκώς μαθητευόμενος, ανακαλύπτει νέους ορίζοντες, γιατί ταξιδεύει στο χρόνο μαζί με τα παιδιά μας. Αυτό είναι ίσως το μυστικό της νεανικότητας του. Γιατί ο καλό δάσκαλος, όσα χρόνια και αν περάσουν, ψυχικά μένει πάντα νέος…
