ΠΚ
Οι φιλόσοφοι γενικά έχουν μία απέχθεια ως προς τη διαχείριση των κοινών. Κρατούν τις αποστάσεις τους διότι ο διαλογισμός χρειάζεται χρόνο, μοναξιά και απόλυτη αυτονομία. Φιλόσοφος δεν γεννιέσαι, ούτε είσαι. Προσπαθείς να γίνεις αλλά το εάν τα κατάφερες το αποφασίζει πολύ αργότερα η Ιστορία. Επειδή η Ιστορία λοιπόν είναι γένους θηλυκού, παραφυλάει για να διαπιστώσει ολισθήματα, ανακολουθίες, αλαζονεία, απληστία, βουλιμία, έτσι ώστε στο τέλος να κάνει τον «λογαριασμό».
Συνήθως ο «λογαριασμός» είναι επώδυνος, όπως κάθε τι που έχει σχέση με το θηλυκό γένος. Έτσι ο «λογαριασμός» δεν είναι εκείνος που θα ανέμενε κάθε υποψήφιος για τον τίτλο του φιλοσόφου. Πολλοί λίγοι προκρίνονται και για τον λόγο αυτό παραμένουν εσαεί ως αναφορά.
Προκαλεί λοιπόν εντύπωση η παρουσία του γνωστού διανοούμενου κ. Ράμφου σε ένα κομματικό συνέδριο. Προκαλεί ακόμη μεγαλύτερη εντύπωση το γεγονός ότι οι σύνεδροι τον προσφωνούν ως φιλόσοφο. Ο λόγος ως προς τις προθέσεις των συνέδρων είναι σαφής. Επιχειρούν λόγω σπάνις να προσεταιριστούν τον διανοούμενο για να δείξουν τάχα μου ότι το κόμμα σκέπτεται. Όμως η ευκολία με την οποία ο διανοούμενος αποδέχεται την προσφώνηση φιλόσοφος, προκαλεί ερωτήματα. Αν όχι ανησυχία. Ποτέ ένας διανοούμενος που ασχολείται με την φιλοσοφία δεν θα αποδεχόταν δημόσια μία τέτοια προσφώνηση. Θα τον έθιγε. Μάλλον θα τον φόβιζε γιατί θα αντιλαμβανόταν αμέσως το επίπεδο εκείνων που τον προσφωνούν όχι διότι κατανοούν τι λέει, αλλά διότι θέλουν να δείξουν ότι ακόμη και φιλόσοφοι πυκνώνουν τις τάξεις του κόμματος.
Μία τελευταία παρατήρηση. Η φιλοσοφία, συνήθως, αντιμετωπίζει με καχυποψία την Πολιτική. Διότι από τη στιγμή που η σκέψη και μάλιστα η πολύπλοκη γεννήθηκε, έλαβε διαζύγιο από τη διαχείριση της μη σκέψης που είναι κατά κανόνα η Πολιτική. Οι σπάνιες εξαιρέσεις όπου η Πολιτική ήταν σκέψη, εκτελέστηκε. Η Πολιτική ως γνωστόν αφορά μόνο τη διαχείριση των κοινών. Η φιλοσοφία ασχολείται μόνον με την αλήθεια των νοημάτων.
Ο κ. Ράμφος βεβαίως τα γνωρίζει όλα αυτά. Εδώ και πολύ καιρό τσακώνεται με τον Θεό ή τους θεούς του, δηλαδή με τον εαυτό του. Και πολύ καλά κάνει. Η παρουσία του σε ένα κομματικό συνέδριο μπορεί και να σημαίνει ή ότι έπαψε να τσακώνεται με τον εαυτό του και άρα με τη σκέψη, ή ότι ανακάλυψε τον θεό του. Λέτε ο θεός αυτός να είναι ο κομματικός ηγέτης; Τι κρίμα…!!!!
