Π.Κ.
Υπό τις τρέχουσες συνθήκες (εκλογές στη Γερμανία), στο συγκεκριμένο timing (Brexit -αναπροσαρμογή του πολιτικού σκηνικού στη Γαλλία – ανακατατάξεις στην Ιταλία – Ντόναλντ Τραμπ στις ΗΠΑ) και υπό τις επικρατούσες παγκοσμίως οικονομικές αβεβαιότητες, η κατάληξη στο Eurogroup είναι μία καλή – έντιμη συμφωνία.
Την ίδια πάνω-κάτω συμφωνία θα κατοχύρωνε η Αθήνα και πριν από έξι μήνες. Η αλήθεια κρύβεται πίσω από τις λέξεις. Όπως πίσω από τις λέξεις κρύβεται και ο Αλέξης, όπως λέει και το γνωστό άσμα. Και πίσω από τις λέξεις κρύβεται η κομματική πραγματικότητα στην Κουμουνδούρου. Οι συσχετισμοί, τα μικροσυμφέροντα των οργανωμένων ομάδων, οι προσωπικές φιλοδοξίες των στελεχών, οι δυσκολίες στη συγκρότηση και διατήρηση των μετώπων και άρα η διασφάλιση της σταθερής ηγεμονίας του Αλέξη Τσίπρα και του ηγετικού πυρήνα στο κόμμα και την κυβέρνηση. Αλλά αυτά συνέβαιναν πάντοτε και παντού. Το ζήσαμε με τη διακυβέρνηση Γιώργου Παπανδρέου μετά τη Νίκαια, το ξαναζήσαμε με τη σταθερή υπονόμευση της κυβέρνησης Παπαδήμου, το σκηνικό επαναλήφθηκε με τη διακυβέρνηση Σαμαρά μετά τις ευρωεκλογές του 2014, το βιώνουμε και τώρα.
Ως γνωστόν, δεν θα διεξαχθούν σύντομα εκλογές. Ούτε και δημοψήφισμα. Κανείς δεν επιθυμεί ή δεν «βλέπει» κάλπες. Και είναι φυσικό. Την «καυτή πατάτα» τη διαχειρίζεται ο Αλέξης Τσίπρας και ο Κυριάκος Μητσοτάκης ούτε θέλει και ούτε χρειάζεται να τη διαχειριστεί με τη σειρά του. Τα «μεγάλα μαγαζιά» στην Αθήνα (οι πρεσβείες) δεν βλέπουν ούτε αυτά εκλογές. Ορισμένα εκτιμούν πως ούτε η Νέα Δημοκρατία είναι έτοιμη να διεκδικήσει εξουσία. Προς στιγμήν τουλάχιστον. Όσο για τον Κεντρώο χώρο στον οποίο επένδυαν πολλοί, εκτός και εντός των Τειχών, δεν έχει διαβεί ούτε φαίνεται πως είναι σε θέση να διαβεί τον Ρουβίκωνα. Και πάλι προς στιγμήν τουλάχιστον.
Στην Ευρώπη, σιγά αλλά σταθερά, επανέρχεται μία κάποια «κανονικότητα» μετά τις εκλογές στη Μεγάλη Βρετανία και τη Γαλλία, τις τοπικές αναμετρήσεις (δείγμα) στην Ιταλία. Οι δείκτες της ευρωπαϊκής οικονομίας είναι διακριτικά θετικοί χωρίς θεαματικές ανατροπές, αλλά τουλάχιστον το οικονομικό κλίμα καταγράφεται από τις διεθνείς αγορές ως θετικότερο. Τα προβλήματα παραμένουν. Οι ανισότητες επίσης.
Υπ’ αυτές τις συνθήκες η Ελλάδα από χθες εισέρχεται σε μία άλλη φάση εν όψει πια της 3ης αξιολόγησης, η οποία θα είναι δυσκολότερη και θα αφορά σε έναν μεγάλο βαθμό τις σημαντικές μεταρρυθμίσεις στο Δημόσιο, την «ιερή αγελάδα» πασών των εξουσιών.
Με το μάτι στις επενδύσεις λοιπόν και τον ιδιωτικό τομέα, που μόνο αυτός σήκωσε το βάρος αυτής της υπόθεσης από το 2010 και μετά και εξακολουθεί να το σηκώνει.
Δεν πρόκειται για το «στοίχημα» της κυβέρνησης. Δεν αφορά την κυβέρνηση. Δεν αφορά μεμονωμένα τα πολιτικά κόμματα. Δεν αφορά μόνον τις πολιτικές ηγεσίες. Το ζήτημα της ανάπτυξης αφορά την κοινωνία και συνολικά τη χώρα.
Οι τακτικισμοί και οι μικροστρατηγικές είναι για τους μικρούς. Οι εποχές απαιτούν μεγαλοσύνη και επάρκεια. Απαιτούν και γενναιότητα. Απαιτούν συλλογική πολιτική συνείδηση για τις στιγμές που βιώνει η κοινωνία. Απαιτεί και το βασικότερο. Το minimum συνεννόησης. Δεν είναι ευχή. Είναι ζήτημα ευθύνης. Γιατί επικρέμαται η απειλή όπως πολύ ορθά έχει επισημάνει ο Γιώργος Βέλτσος στους αφορισμούς του με τον τίτλο Eurogroup: «Περιπλανιόμαστε πλάι σε πηγαδόπετρες από τις οποίες έχουν αφαιρεθεί τα πηγάδια».
(René Char, «Φύλλα του Ύπνου», εκδ. Πόλις.)
