ΠΚ
Τότε ανήκαν στο ΠΑΣΟΚ και στην Νέα Δημοκρατία. Σήμερα δεν ανήκουν πια στις αντίστοιχες παρατάξεις. Τότε ήταν 2011. Τώρα είναι 2017. Τότε αυτοί οι επτά (7) είχαν υπερψηφίσει τον νόμο Διαμαντοπούλου για την Παιδεία. Τώρα οι ίδιοι ψήφισαν υπέρ του νόμου Γαβρόγλου ο οποίος καταργεί τον προηγούμενο.
Δεν ξέρω τι μεσολάβησε εκτός από την μετάταξη των του «Βαθέως ΠΑΣΟΚ» στελεχών ή των εκ της Νέας Δημοκρατίας προερχομένων, σε άλλα πολιτικά σχήματα. Συνηθίζεται αυτό με τους πολιτικούς-βουλευτές κατ’ επάγγελμα.
Θα πρέπει να είμεθα επιεικείς με τους πολιτικούς. Είναι ταγμένοι στην εξυπηρέτηση των φιλοδοξιών τους. Η εμμονή τους αυτή δεν συνάδει πάντα ή σχεδόν ποτέ με την εξυπηρέτηση ούτε της αλήθειας ούτε του δημοσίου συμφέροντος ,ιδιαιτέρως όσον αφορά τα μελλούμενα, δηλαδή τις επόμενες γενιές. Βλέπετε η Πολιτική εκ της φύσεως της είναι βραχυπρόθεσμου χαρακτήρα. Έχει δε πάρει διαζύγιο εξ αρχής με την Ιστορία η οποία καταγράφεται εν ψυχρώ ,αργότερα, πολύ αργότερα, όταν τα πάθη καταλαγιάζουν και μοναδική αναφορά είναι πλέον τα αρχεία, άψυχα και ψυχρά όπως είναι μόνη η αλήθεια. Για τον λόγο αυτό η Ιστορία εκδικείται και ως γνωστόν τοις πάσι, η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται μόνον κρύο. Ας αφήσουμε μακάριους τους κρατούντες στην εφήμερη ευφορία τους. Δεν γνωρίζουν αυτοί πώς η υστεροφημία είναι αγαθό, σπάνιο αγαθό που ολίγοι εξ αυτών των επαγγελματιών του είδους HOMO POLITICUS, απολαμβάνουν. Μένουν τα αρχεία. Στη μοναξιά τους να θυμίζουν τα πεπραγμένα.
