Π.Κ.
Εγώ θα περίμενα από την Αριστερά κάτι περισσότερο. Την κατάργηση των μαθητικών παρελάσεων. Μου ξανάρθε στο μυαλό βλέποντας πρόσφατα αφίσες από την εποχή του Μεταξά. Ανέτρεξα στη μετεμφυλιακή περίοδο. Μόνον συνδρομικές κοινωνίες εξακολουθούν να διατηρούν ακόμη ανακλαστικά εκπαιδευτικού μιλιταρισμού. Η Δεξιά δεν μπορεί να προδώσει το DNA της. Η Αριστερά δεν διαθέτει τέτοιο γονιδίωμα. Άρα, μπορεί.
Τα έβαλαν με τον Γαβρόγλου. Διότι δεν πήγε φαντάρος. Τον κάνει λιγότερο πατριώτη από εκείνους που πήγαν; Από πότε η φιλοπατρία μετριέται με τη θητεία; Αυτοί που υπέγραψαν τα πύρινα άρθρα και προέβησαν στις γνωστές δηλώσεις περί… «σημαίας» είναι όλοι τους γνήσιοι πατριώτες και απαξάπαντες εκπλήρωσαν τις στρατιωτικές τους υποχρεώσεις; Από πότε κάποιος που δεν υπηρέτησε τη θητεία του αποτελεί κοινωνικό παρία; Υπάρχει κανένας νόμος που το αναφέρει; Έχουν ακούσει οι «λαλίστατοι» των ΜΜΕ για κάποιο «Κεκτημένο της Κοπεγχάγης»;
Τον Γραβρόγλου δεν τον γνωρίζω και διαφωνώ με το νομοσχέδιο που κατέβασε στη Βουλή για την Παιδεία. Διαφωνώ καθέτως και οριζοντίως. Αυτό δεν σημαίνει ότι ανήκω στη συνομοταξία εκείνων που θέλουν ένα σχολείο με πρωινή προσευχή, σημαία και παρελάσεις, σημαιοφόρους και αμήχανα παιδάκια να περπατούν άτσαλα και ασυντόνιστα, κυρίως βαριεστημένα, και με το δίκιο τους. Α, ναι, και μαμάδες και πατεράδες που εκλιπαρούν και πιέζουν για να δουν τον κανακάρη τους να κρατά το κοντάρι. Ο δικός τους ο κανακάρης, όχι το Αλβανάκι ή το προσφυγάκι ή το παιδί του μετανάστη.
Δεν γεννιέσαι εραστής της χώρας σου. Το μαθαίνεις, βήμα βήμα, το παλεύεις και τελικά όταν τη λατρέψεις, έχεις το δικαίωμα και την υποχρέωση να εξηγήσεις γιατί αυτή η χώρα σε πληγώνει. Έτσι γίνεσαι πραγματικός φιλόπατρις πολίτης. Τέρμα τα κλισέ της πατριδολάγνου φλυαρίας. Υποκρύπτουν πάντα απατεωνιά. Καλύπτουν πάντα απατεώνες.
Το λεγόμενο «εθνικό φρόνημα» δεν ενισχύεται με κακόγουστες μαθητικές παρελάσεις και κενά συνθήματα. Ενισχύεται μόνον από τον σεβασμό που προκαλεί στον νεαρό πολίτη η άψογη, ισότιμη, δημοκρατική λειτουργία της χώρας στην οποία ζει.
Δεν περιμένω καμία πρωτοβουλία εκσυγχρονισμού από τη Δεξιά. Ιδιαίτερα αυτήν τη βαλκανικού τύπου κοτζαμπασική Δεξιά. Θα ανέμενα ριζοσπαστικότερες πρωτοβουλίες από την Αριστερά. Αντιλαμβάνομαι τα όρια και τις δυσκολίες, τις «λεπτές ισορροπίες», όπως λένε. Διαθέτω υπομονή καμήλας. Αλλά και μνήμη ελέφαντα.
Σιχαίνομαι την υποκρισία των ΜΜΕ, του δήθεν τάχα μου δημοκρατικού Τύπου, που σπεύδουν στο όνομα της συγκυριακής φιλοπατρίας της μείζονος και ελάσσονος αντιπολίτευσης να υιοθετήσουν ορολογία και επιχειρήματα της Μεταξικής περιόδου και της μετεμφυλιακής Ελλάδας προκειμένου να πλήξουν κάποιον κυβερνητικό παράγοντα. Με την ίδια ευκολία αύριο θα υιοθετήσουν ανομήματα και ανηθικότητες, το έχουν κάνει ήδη, θα σπιλώσουν συνειδήσεις, θα κατασκευάσουν κατηγορίες. Δεν μου αρέσουν οι φωνασκούντες δημοκράτες της δεκάρας που σήμερα είναι με τον αστυφύλακα για να είναι αύριο με τον χωροφύλακα και στο τέλος πάντα με τον παπά.
Ε, λοιπόν, ούτε η γνώση, ούτε η αριστεία, ούτε καν η ίδια η Ιστορία έχουν σχέση με τη σημαιοφορία. Ούτε το ήθος ούτε η διαγωγή έχουν σχέση με τους σημαιοφόρους. Είναι πολύ μεγάλα μεγέθη για να χωρέσουν σε μία μικρή παρέλαση. Ευτυχώς. Όσο για τη «Σημαία», την ευτελίζουν συνήθως αυτοί που διαρκώς την επικαλούνται. Αφήστε την, λοιπόν, στην ησυχία της να παλεύει με τον άνεμο.
