Η τέχνη του να διπλώνεις (χαρτί, πετσέτα ή άλλο) είναι περίπλοκη. Η ιαπωνική τέχνη να διπλώνεις χαρτί – γνωστή ως οριγκάμι – σαγηνεύει. Άρχισε να ασκείται την περίοδο Έντο (1603 – 1867) και η πιο παλιά σαφής αναφορά απαντιέται σε ένα μικρό ποίημα του Ίχαρα Σαϊκάκου, στο οποίο γίνεται λόγος για το παραδοσιακό σχέδιο της πεταλούδας που χρησιμοποιούσαν στους σιντοϊστικούς γάμους.
Στις μέρες μας, πολλοί παρακολουθούν με σεβασμό μαθήματα από μετρ της τέχνης του οριγκάμι. Η ανάγκη για ακρίβεια κινήσεων, η πειθαρχία των άνω άκρων που πρέπει να κατακτηθεί οδηγούν σε πνευματική ενάργεια και εσωτερική γαλήνη.
Ο Ουμούτ Γιαμάκ (Umut Yamak) εμπνεύστηκε από την τέχνη του οριγκάμι για να φτιάξει φωτιστικά. Ο 37χρονος αρχιτέκτονας και σχεδιαστής έχει έδρα το Λονδίνο και είναι τουρκικής καταγωγής. Αποφοίτησε με διάκριση στο ντιζάιν από το Bartlett School of Architecture, UCL, εργάστηκε σε αρκετούς διεθνώς αναγνωρισμένους αρχιτέκτονες, αλλά εδώ και έξι χρόνια έχει το δικό του γραφείο.
Φιλοτέχνησε, αρχικά, το «Φως που κουρνιάζει», ένα φωτιστικό που έχει την όψη ενός πτηνού οριγκάμι και το οποίο φωτίζεται από μέσα: κατασκευασμένο από συνθετικό χαρτί, ισορροπεί σε ένα στέλεχος και λικνίζεται στο παραμικρό άγγιγμα ή στην ελάχιστη διαταραχή του αέρα. Πρόσφατα, τα φωτιστικά-οριγκάμι έκαναν οικογένεια: ο Ουμούτ παρουσίασε, για τον οίκο Moori, στο Salone del Mobile (το Σαλόνι Επίπλου) στο Μιλάνο την «Οικογένεια φώτων που κουρνιάζουν».
Είναι αξιοζήλευτα.
