Το 1974, όταν ο Ισλανδός καθηγητής Ιστορίας Sigurður Hjartarson ήταν 33 ετών, κάποιος του έκανε δώρο – σαν αστείο- ένα πέος ταύρου.
Ο Hjartarson έδειξε μάλλον να εκτιμάει δεόντως το αστείο του φίλου του, μιας που για χρόνια συνεχίστηκε σαν εσωτερικό ανέκδοτο να του δωρίζουν πέη διαφόρων ζώων. Το μικρόβιο του συλλέκτη δεν άργησε να του κολλήσει.
Τα χρόνια πέρασαν, και όπως όλοι που ξεκινούν μια συλλογή χωρίς να το πολύ καταλάβουν, έτσι και ο κύριος Hjartarson συγκέντρωσε περισσότερα από 280 πέη από 93 διαφορετικά είδη θηλαστικών, συμπεριλαμβανομένου και του ανθρώπου.
Πρόκειται για γεννητικά όργανα δωρητών που είχαν υπογράψει εγγράφως στον Hjartarson ότι του παραχωρούν το μόριο τους μετά θάνατον. «Είναι μια απλή συλλογή, σαν να συλλέγεις οτιδήποτε άλλο», συνηθίζει να δηλώνει ο εκκεντρικός καθηγητής, ο οποίος όμως έχει κι ένα παράπονο:
Το ανθρώπινο μόριο όσο περνούν τα χρόνια και φτάνεις στο βαθύ γήρας συρρικνώνεται σε απίστευτο βαθμό, και αν κάποιος καταφέρει να πεθάνει υπερήλικας κι από φυσικά αίτια, το μόριο του είναι σχεδόν αδύνατο να αποκοπεί λόγω της συρρίκνωσης και της χαλάρωσης των ιστών, πράγμα που δεν το καθιστά ένα αξιοπρεπές έκθεμα, αντάξιο της μεγαλειώδους συλλογής του.
Το Ισλανδικό Μουσείο Φαλλών που φιλοξενεί την συλλογή με τα πέη βρίσκεται στο Ρέικιαβικ, και είναι το μοναδικό του είδους του σε ολόκληρο τον κόσμο.
Επιμέλεια: Κατερίνα Νινιού
