Αντιδρούν οι περιβαλλοντικές οργανώσεις στο ενδεχόμενο της ένταξης των ΕΥΔΑΠ και ΕΥΑΘ στο υπερταμείο.
Αναλυτικά η ανακοίνωση του «Δικτύου ΜΕΣΟΓΕΙΟΣ SOS»:
«Αποτελεί αδιαμφισβήτητο γεγονός, ότι η χώρα διανύει μια περίοδο μεγάλης οικονομικής και κοινωνικής κρίσης. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, δεν είναι η πρώτη φορά που παρακολουθούμε τους, ήδη ποικιλοτρόπως επιβαρυμένους φυσικούς πόρους της χώρας, να παίζουν το ρόλο της Ιφιγένειας, με πρόσχημα την κάλυψη του χρέους, την εισροή κεφαλαίων, την προσέλκυση επενδυτών και την έξοδο από την οικονομική δυσπραγία.
Το νερό είναι ένα δημόσιο αγαθό, ένας φυσικός και περιβαλλοντικός πόρος που ανήκει σε κάθε έμβιο οργανισμό της γης και αποτελεί αναγκαία προϋπόθεση για την ύπαρξη ζωής στον πλανήτη. Δεν μπορεί να αντικατασταθεί με κάτι άλλο και δεν μπορεί να παραχθεί σε μεγάλες ποσότητες από άλλα υλικά. Το νερό, ως δημόσιο αγαθό και φυσικός – περιβαλλοντικός πόρος, δεν είναι οικονομική έννοια, αλλά βιολογική, που κρύβει όμως μέσα του και οικονομικά στοιχεία, αποτελούμενα από το κόστος συλλογής, μεταφοράς, επεξεργασίας και διανομής. Οι οικονομικοί πόροι, μετά την κάλυψη των εξόδων, οφείλουν να επιστρέφονται, για να διατηρήσουν τα υδάτινα σώματα σε καλή κατάσταση.
H ολοκληρωμένη, ορθολογική και βιώσιμη διαχείριση του νερού πρέπει να είναι δημόσια, ως απαραίτητη προϋπόθεση και μοναδικός ενδεδειγμένος τρόπος για την προστασία, ανάπτυξη και καλή κατάσταση των υδάτινων σωμάτων, εξασφαλίζοντας παράλληλα τη συνολική κάλυψη αναγκών για όλες τις χρήσεις, με εργαλεία τη διαχείριση της προσφοράς και της ζήτησης και βασική μέριμνα την απρόσκοπτη και ελεύθερη πρόσβαση από όλους. Το δημόσιο αγαθό – φυσικός και περιβαλλοντικός πόρος υπερβαίνει την οποιαδήποτε έννοια ιδιοκτησίας ατόμων και κράτους. Κατά συνέπεια, δεν αποτελεί μορφή «ιδιωτικής ιδιοκτησίας» του κράτους και ούτε αυτό δικαιούται να αποφασίζει αυθαίρετα πώς θα το διαχειριστεί και σε ποιους και με τι όρους θα το διαθέτει, ανάλογα με τις πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες που επικρατούν.
Η ανάκτηση του οικονομικού, περιβαλλοντικού και του κόστους του φυσικού πόρου και η στοχευόμενη τιμολογιακή πολιτική χρέωσης των υδατικών πόρων για όλες τις χρήσεις, πρέπει να επιτρέπει την ελεύθερη πρόσβαση σε όλους, να συμβάλει στην επίτευξη των βιώσιμων στόχων και της καλής οικολογικής κατάστασης όλων των υδάτινων πόρων, να αναδεικνύει τη μεγάλη σημασία της υπεύθυνης συμπεριφοράς και της συμβολής όλων των εμπλεκομένων, εφαρμόζοντας κλιμακωτές χρεώσεις για την αποτροπή των μεγάλων και ανεξέλεγκτων καταναλώσεων.
Προφανώς όλα τα παραπάνω είναι «ψιλά γράμματα» για τον Υπουργό Οικονομικών, ο οποίος, στη χθεσινή συνεδρίαση της Βουλής, υπερασπίστηκε τη δρομολογούμενη μεταφορά της ΕΥΔΑΠ και της ΕΥΑΘ στο νέο ΥΠΕΡΤΑΜΕΙΟ επικαλούμενος την αύξηση της «…αξίας των δημόσιων επιχειρήσεων», το «χρέος και τις επενδύσεις που τόσο χρειαζόμαστε». Καθίσταται προφανές, ότι η ρητορική αυτή κατατάσσει ένα δημόσιο αγαθό, όπως το νερό, στα προϊόντα και υπηρεσίες, που η διαχείρισή τους εμπίπτει στους κανόνες της ελεύθερης αγοράς, δημιουργώντας υπεραξίες που θα διατεθούν για το δημόσιο χρέος, με αποτέλεσμα τη μείωση της δυνατότητας ελεύθερης πρόσβασης, την κατασπατάληση των υδατικών πόρων και τη μη ολοκληρωμένη, ορθολογική και βιώσιμη διαχείριση του νερού.
Η διατήρηση της καλής κατάστασης και η επάρκεια των υδάτινων πόρων της χώρας μας είναι, όπως και σε όλο τον κόσμο, ο αναγκαίος και απαραίτητος όρος για την ανάπτυξη και την προσέλκυση νέων επενδύσεων. Αντίθετα, η πιθανή και για μικρό χρονικό διάστημα εξεύρεση πρόσθετων πόρων για την εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους, μπορεί να φέρει ανεξέλεγκτες και μη αντιστρέψιμες βλάβες. Η πρόσφατη ιστορία, άλλωστε, βρίθει παραδειγμάτων άλλων χωρών, που υπέστησαν σημαντικές ζημίες σε κοινωνικοοικονομικό και περιβαλλοντικό επίπεδο, από τις συνεχείς παλινωδίες και τους «ακροβατισμούς» στη διαχείριση του νερού, για να επιστρέψουν στη μόνη δυνατότητα βιώσιμης διαχείρισής του: τη δημόσια».
