Η Ευρώπη παραμένει επιφυλακτική απέναντι στην ελληνική πλευρά και στην πρόθεσή της να προβεί σε ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις, λαμβάνοντας σκληρές αποφάσεις για την προσαρμογή της ελληνικής οικονομίας. Γι’ αυτό και οποιαδήποτε συζήτηση για το χρέος θα συνδέεται άμεσα με την υλοποίηση σειράς προαπαιτούμενων.
Παράλληλα, τοποθετεί σε βάθος… 15ετίας την οριστική απόφαση ενδεχόμενης απομείωσης, δείχνοντας εκ νέου ότι η Ευρώπη αναμένει έργα και όχι λόγια από την ελληνική πλευρά. Η ρητορική της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στην απομείωση του χρέους ως αντίβαρο στα σκληρά μέτρα δημοσιονομικής προσαρμογής, ωστόσο η καθυστέρηση στην έναρξη των συζητήσεων θα δυσχέραινε ακόμα περισσότερο το κλίμα στο εσωτερικό της χώρας για την ελληνική κυβέρνηση.
Το ΔΝΤ διαφωνεί
«Θα δούμε αν υπάρξουν χρηματοδοτικά εμπόδια στα επόμενα 30 χρόνια» δηλώνει ο Ολλανδός αξιωματούχος, επισημαίνοντας πως «η ανάλυση του ESM έχει δείξει πως οι πρώτες χρηματοδοτικές δυσκολίες πιθανώς θα έλθουν σε 15 χρόνια. Επομένως, εάν ισχύει αυτό, θα ήταν παράξενο να αρχίσουμε να τις περιορίζουμε από τώρα, είναι πολύ μακριά».
Η θέση αυτή, πάντως, έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την αντίστοιχη του ΔΝΤ, το οποίο επανέλαβε διά στόματος Κριστίν Λαγκάρντ από τη Λίμα του Περού ότι το ελληνικό χρέος είναι μη βιώσιμο. Γι’ αυτό και όπως είπε οποιαδήποτε συμμετοχή του Ταμείου στο τρίτο πρόγραμμα θα πρέπει να συνοδεύεται από τη ρητή δέσμευση των Ευρωπαίων για τη λήψη μέτρων που θα οδηγήσουν στην αναδιάρθρωση των ελληνικών δανείων, έτσι ώστε το χρέος να επιστρέψει σε τροχιά βιωσιμότητας.
Στάση αναμονής
Ο επικεφαλής του Εurogroup αναφέρει ότι στους κόλπους της Ευρωζώνης κυριαρχεί η άποψη ότι θα πρέπει να τηρηθεί μια στάση αναμονής όσον αφορά στον τρόπο διαχείρισης του ελληνικού χρέους, προκειμένου να φανεί αν πράγματι η Αθήνα έχει αλλάξει ρότα και έχει εναρμονιστεί με τα «θέλω» των δανειστών.
Μάλιστα, ο ίδιος τάχθηκε κατά μιας συμφωνίας για μια πλήρη και πρόωρη μείωση του χρέους, λέγοντας ότι «αυτό ίσως να μην ήταν η καλύτερη λύση».
«Υπάρχει ευρεία κατανόηση για τη μέθοδο που πρέπει να διαλέξουμε και αυτή αφορά στην εξέταση των ετήσιων αναγκών του χρέους. Φαίνεται να υπάρχει, επίσης, μια ευρεία αποδοχή ότι ένα καλό ύψος για το όριο θα ήταν να τεθεί στο 15% του ΑΕΠ. Πάνω σε αυτό εργαζόμαστε με την Κομισιόν και το ΔΝΤ. Θα πρέπει να έχουμε μια κοινή βάση για τα σενάρια εφαρμογής (σ.σ.: της ελάφρυνσης του χρέους), άμεσα συνδεδεμένα με οικονομικούς δείκτες, όπως ο πληθωρισμός και ο ρυθμός ανάπτυξης» πρόσθεσε.
.jpg)
