Δεν είναι μόνο βαθειά και αληθινά πολιτικό, είναι απολύτως ηθικοπλαστικό και αδιαμφισβήτητα επαναστατικό, αδιασάλευτα αγκιστρωμένο στην πηγή της δημιουργίας του, διδακτικό και συνάμα διασκεδαστικό.
«Ο Μαρξ στο Σόχο» του αείμνηστου καθηγητή του Χάρβαρντ και συνοδοιπόρου του Τσόμσκι, Χάουαρντ Ζιν, είναι ένα έργο δυνατό, διαχρονικό, γροθιά στον παραμορφωτικό καθρέφτη των κοινωνιών που ερμήνευσαν και εκτέλεσαν λάθος τον πυρήνα του μαρξισμού, αναγκάζοντας τον θεμελιωτή της ιδέας να…επιστρέψει από τον άλλο κόσμο για να αποκαταστήσει τις σε βάρος του αδικίες. «Συνέβαλε σημαντικά στην αφύπνιση και την αλλαγή του τρόπου που ζει και σκέφτεται μια ολόκληρη γενιά Αμερικανών» δήλωσε για τον συγγραφέα του έργου ο Τσόμσκι.
Το χάρισμα του Άγγελου Αντωνόπουλου, που ενδύεται πάλι το «κοστούμι» του Μαρξ, ανακάμπτει στη σκηνή του θεάτρου «Άλμα», δίνοντας την ευκαιρία να τον απολαύσουν και εκείνοι που δεν το είχαν καταφέρει στο σερί των τεσσάρων χρόνων του παρελθόντος. Στο μεταξύ, πέρασαν άλλες τέσσερις σεζόν, ο Αντωνόπουλος «τάισε και χόρτασε» τους πιστούς λάτρεις της τέχνης του με άλλο έργο και να τώρα που επανήλθε θριαμβευτικά στα παλιά γνωστά λημέρια του Σόχο…
Αυτός ο συγκλονιστικός ταγός του θεάτρου, που βρίσκει πάντα τρόπο να ξαναγεννιέται μέσα από το κοινό του και να μετουσιώνει το θερμό χειροκρότημα σε δύναμη, αντοχή και υποκριτική δεινότητα, αυτή τη φορά -για παραπάνω από μία ώρα- παίρνει τους θεατές από το χέρι και μέσα από τις αντιφάσεις, τους θυμούς, τις οργές, τις συγκινήσεις και το χιούμορ ενός υπέροχου κειμένου τούς ταξιδεύει στην περιπετειώδη διαδρομή της ζωής και της φιλοσοφίας του θεωρητικού τού κομμουνισμού.
Ο Μαρξ, ο οποίος από…γραφειοκρατικό λάθος του άλλου κόσμου, καταλήγει στο Σόχο της Νέας Υόρκης -και όχι του Λονδίνου, όπως θα επιθυμούσε- αποδεικνύει τη διαχρονικότητα της θεωρίας του αλλά και την αντιπαραβάλλει με την εφαρμογή της στο πέρασμα των χρόνων και… Κρίνει, καταγγέλλει, θλίβεται, αστειεύεται… «Εγώ δεν είμαι μαρξιστής» δηλώνει με πάθος και διατρανώνει την πεποίθησή του στην επανάσταση, αρθρώνοντας την αλήθεια του. «Υπάρχει επαναστατικότερη πράξη από το να λες την αλήθεια;» αναρωτιέται, άλλωστε.
Μέσα από τη θαυμάσια αφήγηση του Μαρξ – Αντωνόπουλου, στη σκηνή τού «Άλμα» παρελαύνουν ο «όμορφος άθεος» Ένγκελς, ο «τεράστιος άξεστος αναρχικός» Μπακούνιν, ο «άγιος ποιητής» Χάινε, ο «απόλυτος απροσάρμοστος» Στίρνερ, ο Προυντόν «που είπε ότι η ιδιοκτησία είναι κλοπή! Αλλά ήθελε κι αυτός λίγη!».
Ως άλλος οπαδός της «μαιευτικής», ο Ζιν χρησιμοποιώντας τον σκωπτικό λόγο της συζύγου του φιλοσόφου, Τζέην, και τον αντιδραστικό της πρόωρα επαναστατημένης κόρης, Ελεονόρα, δίνει στον Μαρξ τις… πάσες που χρειάζεται για να υπεραμυνθεί της θεωρίας του. «Το να σκοτώνεις αυτόν που διαφωνεί μαζί σου – αυτό είναι ο κομμουνισμός για τον οποίο εγώ έδωσα τη ζωή μου; […] Υποτίθεται ότι ο σοσιαλισμός δεν πρέπει να αναπαράγει τις βλακείες του καπιταλισμού! […] Δες την Κομμούνα του Παρισιού. Αυτό είναι αληθινή δημοκρατία. Υπήρξε το πρώτο νομοθετικό σώμα στην ιστορία στο οποίο εκπροσωπούνταν οι φτωχοί».
Κι εφόσον έχει ξεδιπλώσει επί σκηνής τα συναισθήματά του, ο Μαρξ επιστρέφει στον άλλο κόσμο, απολογούμενος στο κοινό: «Σας τάραξα που ξαναβρέθηκα ανάμεσά σας; Δείτε το σαν μια Δευτέρα Παρουσία. Ο Χριστός δεν μπόρεσε να έρθει κι έστειλε τον Μάρξ…».
Ο Άγγελος Αντωνόπουλος υποκλίνεται και χάνεται στην κουίντα. Για να βρίσκεται και πάλι μπροστά στο κοινό του τις Παρασκευές, και τα Σάββατα και τ΄ απογεύματα της Κυριακής. Μ΄ αυτό το κείμενο του Ζιν, σε μετάφραση Άρη Λασκαράτου, δραματουργική επεξεργασία Άγγελου Αντωνόπουλου και σκηνικά-κοστούμια Γιώργου Ασημακόπουλου.
