Της Βίκυς Κατράνα

ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ

Γράφει η Βίκυ Κατράνα

To βιβλίο «Τα Φωτεινά Χορταράκια της Ουτοπίας» του Ανδρέα Λίτου ιατρού – ποιητή παρουσιάστηκε στη Θρακική Εστία στη Θεσσαλονίκη, με την υποστήριξη της Ένωσης Λογοτεχνών Βορείου Ελλάδος.

Για το βιβλίο μίλησαν ο Γιάννης Τζανής, φιλόλογος- ποιητής, ο Χρυσόστομος Σταμούλης καθηγητής Θεολογίας ΑΠΘ και ο Δρ. Ανδρέας Λίτος ιατρός-ποιητής. Ποιήματα απήγγειλαν η Βίκυ Κατράνα συγγραφέας, ειδ. γραμ. πολιτισμού και δημοσίων σχέσεων της Ένωσης Λογοτεχνών Βορείου Ελλάδος και η Μιμή Λίτου εκπαιδευτικός- ζωγράφος η οποία φιλοτέχνησε και το εξώφυλλο του βιβλίου, στο οποίο αποτυπώνεται το ταξίδι της ύπαρξης προς το φως, από το γήινο προς το θεϊκό, καθώς απεικονίζει τα χορταράκια από την γη να γίνονται πουλιά και κυκλικά να πετούν ψηλά προς τον Ήλιο, υπονοώντας τον αέναο κύκλο της ζωής. Με τα απαλά χρώματα αποδίδει την ποιητική διάθεση του έργου, εσωκλείει όλο το λαμπερό φως της φύσης και του υπερβατικού, φωτογραφίζοντας την αέναη κίνηση του κόσμου από τη γη στον ουρανό. Η εικόνα παίρνει διαστάσεις γλυκά υπερβατικές, μιας πρωτότυπης εικαστικής αφήγησης.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ

Στην εκδήλωση ο ποιητής ανέφερε:

«Η ποίηση, λευκοφόρα αθωότητα σε όλη την διαδρομή της. Οι ποιητές πετώντας στην αχλή των υπέρ-ουσίων-γηίνων-ουρανίων και οδεύοντας με ασταθή βήματα στα πράγματα του κόσμου, τα ενταύθα και τα έσχατα, ακολουθούν το φωτεινό σημάδι της ανόδου. Επώδυνο το σκαρφάλωμα στην αγκαλιά της Αλήθειας, που ταυτίζεται με της Ωραιότητας το Κάλλος. Η ομορφιά είναι αλήθεια και η αλήθεια ομορφιά κατά τον Τ. Κητς. Η πορεία συνεχίζεται με διακυμάνσεις υπαρξιακές, όπως φυσικά αρμόζει στην εξέλιξη του ανθρώπου από τα αρχέγονα χρόνια έως τις εσχατιές της παρούσης αιωνιότητας κι από κει στην πύλη της εξόδου προς τον μέλλον».

Η ποιητική συλλογή φωτογραφίζει την ύπαρξη ανάμεσα στο γήινο και το πνευματικό. Το φως προσεγγίζεται θεολογικά, ως πνευματικό, ως «κλίμακα γήινη για να ανέβουμε προς τα κει ψηλά», ως προορισμός «να φθάσουμε στο φως».

«Φως που αναβλύζει και επιπολάζει στην ιστορία που μάχεται το κενό του σκότους και δείχνει το λευκό σημάδι Ομορφιάς των πάντων».

Η ποίηση είναι «Ουρανόδρομο ταξίδι αγάπης, ανοιχτό στην γεύση της ουσίας».

Ο Ανδρέας Λίτος εμπλουτίζει την ποιητική του παλέτα με θεματικές αποχρώσεις της αγάπης, της αντίστασης, της επανάστασης, αναφέρεται σε προβλήματα της εποχής μας.

Στο ποίημα του «Το Εμβατήριο και η Επανάσταση» γράφει:

Θα γράψω ένα εμβατήριο να τραγουδούν στις πορείες τους οι επαναστάτες.
Να λάμπουν τα πρόσωπα ως «εν εκστάσει» και να ηχούν ενθουσιαστικές οι φωνές, παράφορες, ορμητικές, με ιερή μανία. Πολύ τους αγαπώ τους επαναστάτες, πριν νικήσει η επανάσταση!
Είναι φωτοφόροι.

Μετά κολυμπούν στο ζόφο της εξουσίας.
Η άλλη επανάσταση είναι παρούσα σ’ όσους την αισθάνονται,
σ’ όσους αγαπούν.

Πέταξε απ’ τον νου σου την ποικιλόσχημη εξουσία
και τότε θ’ ανθίσει, θα γίνει σάρκα.
Η επανάσταση είναι όπως το Φως.
Μόλις το αγγίξεις σε κατακτά, σε ξετρελαίνει,
σε κάνει αγωνιστή, σε ρίχνει στην ισόβια άσκηση.
Επανάσταση, η καθημερινή κατάκτηση της καλοσύνης!

Για τον Ανδρέα Λίτο «O ποιητής είναι ο εξόριστος στον εαυτό του, που μιλά όμως με την οικουμένη».

Στο ποίημα του «Ο Ποιητής» γράφει:

Ο ποιητής δεν ζωγραφίζει
με λέξεις όμορφες και λόγια,
με ιδέες και φιλοσοφία
την περιρρέουσα υπαρκτή πλάση.
Ο ποιητής δεν περιγράφει
τις μύχιες σκέψεις,
τους γήινους πόθους,
του νου τις δολιχοδρομήσεις.
Ο ποιητής γεννάει πάντα
αντάμα απέναντι στον Ήλιο
την νέα πλάση την ωραία,
τη λάμψη της δημιουργίας!

Ο Ανδρέας Λίτος έκλεισε το βελούδινο και συγκινητικό ταξίδι της εκδήλωσης με την ομιλία του για την ποίηση:

«Ποίηση είναι η μετάβαση μιας Ιδέας από την ανυπαρξία, σε ένα είδος ύπαρξης. Δεν είναι μόνο αυτό όμως, αλλά και χίλιες τόσες άλλες εκφάνσεις και λογικές και υπέρλογες εκφράσεις.

»Η Ποίηση είναι ανθηρός λόγος αυτοανάλυσης και επαναπατρισμού της ύπαρξης, στις πιο αρχέγονες πηγές της ζωής.

»Εξομολόγηση ψυχής γρηγορούσης που δέχεται ζεστούς κραδασμούς ,εσωτερικούς και εξωτερικούς.
Ο Γιώργος Σαραντάρης ποιητής και φιλόσοφος, λέει ότι η ποίηση είναι εκείνος ο εαυτός μας που δεν κοιμάται ποτέ.

»Η ποίηση είναι φωνή και ενίοτε κραυγή, απ’ το ψηφιδωτό της εκάστοτε πολυκύμαντης εποχής που ζει ο ποιητής.

»Είναι ακόμη πρόσκαιρη νίκη πάνω στην φθορά, φτερούγα γαλανής άνοιξης στα ζαλισμένα πουλιά του φόβου. Όνειρο φθεγγόμενο του μέλλοντος στην ώρα την πρώτη.

»Από τα αρχαία χρόνια ο Αριστοτέλης είπε “Ένθεον γαρ η ποίησις” η φανέρωση –ποίηση της μύχιας θεϊκής σποράς, της κρυμμένης μέσα σε μια παρθενικότητα. Της φυτεμένης αγιότητας ο αθώος καρπός, μεταξένια πνοή πάνω στις σκοτεινιασμένες ψυχές. Λάμψη πνευματική πάνω στις κτιστές ανθρώπινες υπάρξεις. “Ένθεον γαρ η ποίησις”. Θεόπνευστη είναι η ποίηση, ενθουσιαστική, με διαστάσεις απέραντες, υπεργήινες, υπέρλαμπρες και υψηλότερες από τον χρόνο. Πύκνωση είναι του λόγου και της γλώσσας αλλά και επέκταση και πολυπτύχωση στις απαστράπτουσες πολύτιμες εκφάνσεις της. Νωπός λόγος βγαλμένος από την ζωή “εν τω γενάσθαι”. Χαριτωμένη φανέρωση της ενδόμυχης ζωής, μελιφθογγία.

»Αποκάλυψη του μυστηρίου της ζωής, με αγίασμα μυρωμένης ελευθερίας. Μουσική βελούδινη, μελωδία της ροής της βιωμένης πραγματικότητας. Κι ακόμα το χάρισμα της αγάπης, λαμπρός ύμνος σε ηλιόχαρες ημέρες με ρίγη αιωνιότητας στις φλέβες.»

.

σχόλια αναγνωστών
oδηγός χρήσης