Νικόλας Αρώνης
Επιτυχία, αποδοχή, φόβος και πτώση, θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος, ότι αποτελούν το τετράπτυχο πάνω στο οποίο η Ελίνα Ψύκου «έστησε» την ιστορία του Αντώνη Παρασκευά που από αύριο θα προβάλλεται στις κινηματογραφικές αίθουσες. Ενός τηλεοπτικού παρουσιαστή που βλέπει την καριέρα του να έχει φθίνουσα πορεία και που παίρνει την απόφαση να δημιουργήσει ξανά τον «μύθο» γύρω από το όνομα του, σκηνοθετώντας την εξαφάνισή του, με απώτερο σκοπό να δημιουργήσει την θριαμβευτική επιστροφή του. Ο Αντώνης Παρασκευάς θέλει να λάμψει δια της απουσίας.
Από τα πρώτα της λεπτά η ταινία δημιουργεί ερωτηματικά, δεν μπαίνουμε κατευθείαν στο θέμα, απλά παρακολουθούμε την πορεία ενός ανθρώπου και την εγκατάστασή του σε ένα άδειο κτήριο, απροσδιόριστα, κάπου στην ελληνική επαρχία. Ο πρωταγωνιστής φτάνει εκεί κρυμμένος στο πορτ μπαγκαζ ενός πολυτελούς τζιπ, δεν έχουμε αίσθηση του τόπου, του χρόνου, αλλά δεν μας διευκρινίζεται κιόλας ποιο είναι αυτό το πρόσωπο, θα μπορούσε να είναι ο οποιοσδήποτε.
Η περιήγηση του πρωταγωνιστή στον χώρο είναι αυτή που μας οδηγεί στο να συμπεράνουμε ότι πρόκειται για ένα εγκαταλελειμμένο ξενοδοχείο, ενώ η συμπεριφορά του, μας δείχνει ότι είναι αποφασισμένος να απομονωθεί εκεί για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Παρακολουθούμε την καθημερινότητα του, μέσα από ότι κάνει προκειμένου να ξεφεύγει από την ανία, όπως για παράδειγμα την προσπάθεια του να ασχοληθεί με την μοριακή γαστρονομία, ή την καθημερινή παρακολούθηση τηλεοπτικών προγραμμάτων προκειμένου να ενημερώνεται σχετικά με τις εξελίξεις της υποτιθέμενης απαγωγής του (έτσι μαθαίνουμε ότι πρόκειται για τον Αντώνη Παρασκευά). Στον χώρο αυτό, βιώνοντας την μοναξιά, και παρακολουθώντας καθημερινά τηλεόραση, αρχίζει να συνειδητοποιεί την υποκρισία που τον περιέβαλε και που χαρακτηρίζει όλο αυτό που ονομάζουμε star system, καθώς τι πρώτες μέρες που το θέμα της εξαφάνισης του ήταν «καυτό», έβλεπε τα δακρύβρεχτα talk show και τα δελτία ειδήσεων να αφιερώνουν πολύ χρόνο στην υπόθεση, όσο όμως οι μέρες περνούν η εξαφάνιση του περνάει σε δεύτερη μοίρα και η τηλεοπτική ζωή ξαναμπαίνει στους κανονικούς της ρυθμούς, μετατρέποντας τον από πρώτη είδηση, σε μικρή παρένθεση.
Από αυτό το σημείο της ταινίας και μετά αρχίζει η ψυχική πάλη του Αντώνη Παρασκευά (εξαιρετικός Χρήστος Στέργιογλου) με τον ίδιο του τον εαυτό. Ο ήρωας μας δεν ξέρει κυριολεκτικά που πατά και που βρίσκεται. Όλα όσα είχε ως δεδομένα στην μέχρι τώρα πραγματικότητα του ανατρέπονται ραγδαία. Η αγάπη του κόσμου και η αποδοχή από τους συναδέλφους είναι συναισθήματα που είχε συνηθίσει να βιώνει, και τώρα ανακαλύπτει πως όλα αυτά ήταν εφήμερα. Το πλέγμα ευτυχίας που πίστευε ότι είχε δημιουργήσει για τον εαυτό του, αλλά και για τους γύρω του, μοιάζει με ψευδαίσθηση και είναι χαμένος, γιατί όλα όσα βίωνε μόνο αληθινά δεν ήταν. Μέσα από αυτήν την ανακάλυψη, ο ήρωας μας καλείται να διαχειριστεί μια κατάσταση η οποία του είναι εντελώς άγνωστη. Πρέπει να καταφέρει να «ξαναμπεί» στις ζωές αλλά και στις καρδίες των ανθρώπων, αλλά παράλληλα να αναθεωρήσει και την σχέση του με την πραγματικότητα.
Η Ψύκου, μέσα από τα γεωμετρικά κάδρα και τις αλλόκοτες, μοναχικές στιγμές του πρωταγωνιστή ξετυλίγει μια ευρηματική και πρωτότυπη παραβολή για την Ελλάδα του σήμερα, μια Ελλάδα που έφτασε στην κατάρρευση, μια Ελλάδα που δεν μπορούσε να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, εν ολίγοις μια χώρα που δεν διαχειρίστηκε ποτέ αυτό που τις συνέβαινε. Ταυτόχρονα, η σκηνοθέτις με λιτό, αφηγηματικό ύφος, καταφέρνει να επικεντρώσει στα βιώματα και την ψυχική κατάσταση του ήρωα, κατάσταση που σε κάποια σημεία μοιάζει με κωμωδία του παραλόγου και σε άλλα με πραγματικό δράμα.
Η ερμηνεία του Χρήστου Στέργιογλου, μας παρασύρει μαζί του, δίνοντας μας την αίσθηση ότι, ναι, αυτός που έχουμε στην οθόνη μπροστά μας είναι ο Αντώνης Παρασκευάς, ενώ πολύ επιτυχημένα μας βάζει «μέσα» σε όλες τις ψυχικές του διακυμάνσεις.
Η αιώνια επιστροφή του Αντώνη Παρασκευά, είναι μία ταινία που δεν θα σας αφήσει αδιάφορους. Ο Αντώνης Παρασκευάς, θα μπορούσε να είναι η οποιαδήποτε τηλεπερσόνα που καλείται να διαχειριστεί πολλά και περίπλοκα ζητήματα. Ζητήματα, που έχουν να κάνουν με την ματαιοδοξία, την υποκρισία και την επαφή με τον πραγματικό κόσμο. Είναι προφανές πως το star system σε «παγιδεύει» σε μία virtual reality, που όταν καταρρεύσει πρέπει να έχεις πολύ συγκροτημένη προσωπικότητα για να μπορέσεις να ανταπεξέλθεις, να συνειδητοποιήσεις τι ήταν αυτό που ζούσες και να μην παγιδευτείς, σε επιφανειακές σχέσεις και συναισθήματα που σχετίζονται άμεσα με την εικόνα και το celebrity – τηλεοπτικό status σου. Ο Αντώνης Παρασκευάς κλήθηκε να τα μάθει, αλλά με τον δύσκολο τρόπο.
